Υπάρχει το γεγονός. Ενας μεγαλοπαραγωγός του Χόλιγουντ παρενοχλεί, επιτίθεται, εκβιάζει, ενδεχομένως και βιάζει επί δεκαετίες γνωστές και όχι τόσο γνωστές γυναίκες οι οποίες του ζητούν δουλειά. Εκείνες σοκάρονται, αντιστέκονται και στη συνέχεια επιλέγουν τη σιωπή επειδή φοβούνται για τις συνέπειες που θα έχουν οι αποκαλύψεις στην καριέρα τους. Το λένε βέβαια στις φίλες τους, εκείνες στους φίλους τους, η πόλη βουίζει, η χώρα βουίζει, αλλά μέχρι εκεί, κανείς δεν τολμά να προχωρήσει παραπέρα γιατί ο μεγαλοπαραγωγός είναι πανίσχυρος, το σύστημα αμείλικτο και οι γυναίκες ο αδύναμος κρίκος. Ωσπου έρχεται μια έρευνα, ένα δημοσίευμα και γίνεται η έκρηξη.
Οσο κι αν βρίσκονται ακόμη σήμερα να τον υπερασπιστούν διάφοροι εκκεντρικοί τύποι όπως ο Ολιβερ Στόουν, ο Χάρβεϊ Γουάινστιν είναι τελειωμένος. Ο ίδιος εξευτελίστηκε, η δεύτερη γυναίκα του τον εγκατέλειψε, η Ακαδημία των Οσκαρ τον διέγραψε, το Φεστιβάλ των Καννών τον αποκήρυξε, μπορεί να παραπεμφθεί και σε δίκη για τουλάχιστον τρεις βιασμούς. Εστω και με ανεπίτρεπτη καθυστέρηση, αποδίδεται δικαιοσύνη. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμη πιο σημαντικό.
Και αυτό είναι ότι χάρη στις αποκαλύψεις γύρω από αυτό το σκάνδαλο, διαλύεται ο φόβος, παραμερίζονται οι δισταγμοί κι ανοίγουν τα στόματα. Οχι μόνο στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη. Πάνω από 50.000 μηνύματα ανέβηκαν στο twitter αυτό το Σαββατοκύριακο στη Γαλλία, σε απάντηση μιας έκκλησης της δημοσιογράφου Σάντρα Μίλερ προς τις γυναίκες να καταγγείλουν τους άνδρες που τις έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά στη δουλειά τους. Φοιτήτριες, δημοσιογράφοι ή ασκούμενες περιέγραψαν με ανάγλυφο τρόπο, αν και όχι πάντα με ονόματα, πώς τις παρενόχλησε ένας φωτογράφος, ένας δημοσιογράφος, ένας αρχισυντάκτης, ένας διευθυντής.
Ναι, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στο Χόλιγουντ και στον Γουάινστιν, είναι το ίδιο και στη Γαλλία, όπως προφανώς και σε άλλες χώρες. «Στα στούντιο παραγωγής και στα κέντρα λήψης αποφάσεων έχω ακούσει συχνά να λένε ότι όλες οι ηθοποιοί είναι πουτάνες» έγραψε χθες η γνωστή ηθοποιός Ιζαμπέλ Ατζανί στη «Journal du Dimanche». «Πιστεύω ότι η ατιμωρησία και η σιωπή που συνεχίζονται γύρω από τη σεξουαλική παρενόχληση εκφράζουν μια βαθιά ανισότητα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες. Ας μάθουν λοιπόν αυτοί οι κύριοι ότι οι γυναίκες, είτε είναι ηθοποιοί είτε εργάτριες, αγρότισσες, μηχανικοί, πωλήτριες, δασκάλες, μαμάδες ή πουτάνες, είναι όλες ελεύθερες να πηδάνε. Ελεύθερες να κάνουν έκτρωση. Και ελεύθερες να μιλάνε!».
Η πτώση του Χάρβεϊ Γουάινστιν, όπως προηγουμένως και του Μπιλ Κόσμπι, λειτουργεί έτσι ως καταλύτης για την αποκάλυψη μικρών ή μεγάλων επεισοδίων όπου ένας ισχυρός εκμεταλλεύεται τη θέση του, τη δύναμή του ή το κύρος του για να ασκήσει βία σε μια γυναίκα που τον έχει ανάγκη. Δεν θα πρέπει κάποτε να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση και στην Ελλάδα;