Μερικές δεκάδες σχολεία ήσαν κατειλημμένα την περασμένη εβδομάδα, διάσπαρτα εδώ και εκεί, από την Κρήτη ώς τη Μακεδονία. Ηδη, όπως πάντα, εμφανίστηκε «Συντονιστικό Μαθητών» (με οργανωτικό χορηγό το ΚΚΕ) που καλεί σε καταλήψεις και διαδήλωση στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου. Αλλά και σε πανεπιστήμια, εδώ και εκεί, άρχισαν καταλήψεις. Φαντάζομαι πως, αν ενημερώθηκε ο Πρωθυπουργός στην Αμερική όπου βρίσκεται, θα ένιωσε θλίψη και νοσταλγία: «Τι θέλω εγώ εδώ με τον Τραμπ και όλους αυτούς τους φανταχτερούς ανόητους όταν στην πατρίδα γίνονται αγώνες;». Και θα ανησυχεί πως, αν δεν εμφανιστούν αντάξιοί του καθοδηγητές, το κίνημα θα εκφυλιστεί –όπως ευτυχώς συμβαίνει συνήθως.
Τι να σκέπτεται όμως και για την άλλη είδηση, από το Αγρίνιο, ότι έχουν γίνει από τις αρχές του μήνα δέκα επιθέσεις με ναφθαλίνη σε γυμνάσια; Κάποιοι την πετούν τη νύχτα στις αίθουσες και το πρωί καθηγητές και μαθητές αποχωρούν ήσυχα (και ευχαριστημένοι οι περισσότεροι) διότι δεν μπορεί να γίνει μάθημα ώσπου να μαζευτεί η ναφθαλίνη και να εξαεριστούν οι αίθουσες. Φαντάζομαι θα είναι διχασμένος ο Αλέξης Τσίπρας: από τη μια δεν μπορεί παρά να θαυμάζει, όπως όλοι μας, την ευρηματικότητα των έφηβων λαϊκών αγωνιστών του Αγρινίου –στο κάτω κάτω, όταν ο ίδιος, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρούν πρόβλημα τις μολότοφ Εξαρχείων, γιατί να τους ενοχλεί η ναφθαλίνη Αγρινίου;
Από την άλλη όμως θα σκέπτεται πως τέτοιες μεμονωμένες ενέργειες δεν προωθούν το κίνημα: «Είναι σε λάθος δρόμο στο Αγρίνιο: πρέπει να γίνεσαι ένα με τις μάζες για να κερδίζεις τους αγώνες» λέει το κλασικό μοτίβο. Οπωσδήποτε όμως θα είναι ευχαριστημένος που κάρπισε το πριν από τέσσερα χρόνια μήνυμά του σε μαθητές: «Σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν μας χαρίζεται… όλα τα διεκδικούμε με αγώνα».
Μήπως όμως έχει βάλει στη ναφθαλίνη τέτοιες απόψεις, αφού όπου βρεθεί και όπου σταθεί διακηρύσσει την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας «για να βγούμε από τα Μνημόνια πεντακάθαροι»; Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις μπορούν να δημιουργήσουν μείζονα πολιτικά προβλήματα –αυτός άλλωστε δεν ήταν ο στόχος των κινητοποιήσεων στις οποίες μετείχε ο ίδιος ως ερασιτέχνης επαναστάτης στα νιάτα του και τις οποίες ενίσχυε (ή και καθοδηγούσε) όταν πια ήταν ώριμος επαγγελματίας πολιτικός;
Ακριβώς επειδή είναι επαγγελματίας πολιτικός και δεν πιστεύει στο αυθόρμητο, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι πρέπει να σβήσει με ήπια μέσα τη φωτιά που συνδαυλίζουν οι αντίπαλοί του (πρωτίστως στην Αριστερά αλλά ίσως και στη Δεξιά): θα κατηγορεί αυτούς και θα χαϊδεύει το «κίνημα» –αλλά αν ξεφύγουν τα πράγματα, το κόστος αυτών των πολιτικών θα το πληρώσουν όσοι δεν κάνουν πολιτική αλλά απλώς δουλεύουν, οι ηλίθιοι.
