Ο άνδρας ρωτάει τη γυναίκα του: «Εάν σου έδιναν ένα εκατομμύριο ευρώ, θα με απατούσες;». «Ε ναι, γλυκέ μου, θα σε απατούσα». Ρωτάει την κόρη του: «Θα πήγαινες με κάποιον για ένα εκατομμύριο ευρώ;». «Ναι, μπαμπά, θα πήγαινα». «Λοιπόν, γιε μου» τεκμαίρεται ο πατέρας. «Θεωρητικά, έχουμε δύο εκατομμύρια ευρώ. Πρακτικά, έχουμε δύο πουτάνες μέσα στο σπίτι».

Ορισμένα σεξιστικά ανέκδοτα, εκτός από τον ολοφάνερο μισογυνικό τους πριμιτιβισμό, δίνουν και τροφή για σκέψη. Λένε πως η πορνεία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου –αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Οταν βγαίνεις πουρνό πουρνό από τη σπηλιά σου, με το άγχος μην σε ποδοπατήσει κανένα μαμούθ ή σου δαγκώσει την καρωτίδα κανένας ιαγουάρος, δεν σκέφτεσαι πότε θα μαζέψεις αρκετές καρύδες για να πας να πηδήξεις. Μπορεί λοιπόν να μην είναι το αρχαιότερο, αλλά είναι αναμφίβολα το αγαθότερο. Οι όροι του παιχνιδιού γίνονται αντιληπτοί και από ένα νήπιο. Δίνεις κάτι, παίρνεις κάτι. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Οσο μεγαλύτερη η προσφορά τόσο μικρότερη η ζήτηση. Οσο εντονότερη η επιθυμία τόσο πιο υψηλό το τίμημα. Από ένα σημείο κι έπειτα μπερδεύεσαι αν παρακολουθείς βιβλιοπαρουσίαση για την «Ευτυχισμένη πόρνη» της Ξαβιέρα Χολάντερ ή για τον «Πλούτο των εθνών» του Ανταμ Σμιθ.

Εάν πάντως στρωνόμουν κάποτε να γράψω το «Πορνείας εγκώμιον» -σύμφωνα με το απαράμιλλο «Μωρίας εγκώμιον» του Ερασμου -, δεν θα μπορούσα να αποκρύψω και μερικά ενοχλητικά ντεζαβαντάζ αυτής της ευγενικής ενασχόλησης. Για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται: η ωμότητα της οικονομικής συναλλαγής εμποδίζει πολλούς συνανθρώπους μας να φθάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Είναι αντικαυλωτικό το αλισβερίσι –για να το θέσω και λιγότερο κομψά. Από τα ρομαντικά σονέτα έως τα πιο ακραία βίτσια, ο άνθρωπος έψαχνε πάντοτε να βρει δικαιολογίες, προφάσεις, υπεκφυγές ώστε να μην κοιτάξει την ωμή συναλλαγή κατά πρόσωπον. Ο άνθρωπος ήθελε το παραμύθι. Ειδικά οι πλούσιοι δεν μπορούσαν –δεν μπορούν ακόμη –να αντέξουν στην ιδέα ότι θα περάσουν όλη τους τη ζωή χωρίς να μάθουν ποτέ εάν τους θέλουν για τους ίδιους ή για το πορτοφόλι τους. Εάν, στα μάτια των άλλων, τέτοιος διαχωρισμός υφίσταται καν.

Κάπου εδώ συναντάμε τον αξιότιμο κύριο Χάρβεϊ Γουάινστιν, ατιμασμένο και αποσυνάγωγο, αν και με σημαντική χρονοκαθυστέρηση. Δεν μου βγάζεις από το μυαλό πως ο μεγαλοπαραγωγός του Χόλιγουντ, όποτε άπλωνε τα ξερά του, πίστευε ότι βάζει την υπογραφή του κάτω από μια win win συμφωνία. Εάν του καθόσουν και είχες ήδη καριέρα πίσω σου, μπορούσες να είσαι βέβαιη ότι η καριέρα σου θα προχωρούσε πρόσω ολοταχώς. Εάν ήσουν νιόβγαλτη στο κουρμπέτι, μπορούσες να ποντάρεις ότι, μετά τον αγιασμό του Χάρβεϊ, η καριέρα θα ξεκλείδωνε μπροστά σου. Το γεγονός ότι χρειάστηκαν πολλά χρόνια –και μπόλικα καντάρια θάρρους –ώσπου να βγουν τα άπλυτα του Χάρβεϊ στη φόρα αποδεικνύει ότι ο βδελυρός σάτυρος δεν έπεφτε και τόσο έξω στους υπολογισμούς του.

«Με καμία δεν πήγε χωρίς τη συναίνεσή της!», ούρλιαξαν οι συνήγοροί του, προτού καλά καλά απαγγελθούν κατηγορίες εναντίον του –και το πιο ιλαρό είναι ότι, για ορισμένες περιπτώσεις τουλάχιστον, θα έχουν αναμφίβολα δίκιο, εάν εκλάβουμε τη συναίνεση ως συνώνυμη με την απόγνωση. «Χάρβεϊ υπάρχουν παντού» υπενθυμίζει η Τζέιν Φόντα, ενόσω ο πορνοεκδότης Λάρι Φλιντ, μια άλλη αμαρτωλή ψυχή, επικηρύσσει τον Ντόναλντ Τραμπ με το ποσό των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων. Τόσα θα προσφέρει σε όποιον αποκαλύψει πληροφορίες σεξουαλικής παρενόχλησης, ικανές να οδηγήσουν στην καθαίρεση του πορτοκαλομάλλη από το προεδρικό αξίωμα. Δεν είδαμε ακόμη τίποτε.

Τελευταία Νέα