Αναζήτηση
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Πρωθυπουργό. Εως τώρα θεωρούσα ότι στο είδος του είναι κορυφαίος –υποθέτω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το είδος…
Τώρα πολύ φοβούμαι πως ο καταλανός «ομόλογός» του τον έχει για πρωινό.
Το τελευταίο είναι το καλύτερο. Πρώτα έκανε άνω – κάτω την Ισπανία με το δημοψήφισμα. Μετά του έτριξε τα δόντια σύμπασα η Ευρώπη και κιότεψε. Ακολούθως έριξε μια kolotumba κι άρχισε τα «ναι μεν, αλλά…». Τελικά ζήτησε διάλογο με τη Μαδρίτη.
Τον ρώτησε λοιπόν ο Ραχόι:
Ωραία, αλλά για πες μας πρώτα τι είσαι εσύ για να ξέρουμε με ποιον θα συζητήσουμε. Είσαι ανεξάρτητος ή Ισπανός;
Και τι απάντησε ο τύπος που βάζει τα γυαλιά και στον Τσίπρα;
Σήμερα είναι Κυριακή, έχει ήλιο και σε δυο μήνες θα είναι Δεκέμβριος!
Απαιχτος; Απαιχτος! Μου θύμισε λίγο τον Βαρουφάκη που πήγαινε στο Eurogroup και προσπαθούσε να τους κοροϊδέψει με κάτι μπαρούφες για swaps, bonds και pick and roll.
Αλλά μην αδικώ τους δικούς μας. Μπροστά στον Καταλανό φαντάζουν τέρατα συνέπειας κι ευθύνης.
Σε σημείο που νομίζω ότι ακόμη κι ο Παπανδρέου δικαιωματικά βραβεύτηκε για τις ηγετικές του ικανότητες. Διότι μπορεί να χλευάζει και να καλαμπουρίζει όλη η Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι χάνουμε την ουσία.
Ξέρετε τι απάντησε ο Παπανδρέου όταν ρωτήθηκε τι σημαίνει ηγέτης; Οτι ο ηγέτης είναι «ένας περιπατητής χωρίς πυξίδα» –μα τον Θεό, έτσι το είπε!
Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου έδειξε τον εαυτό του. Και σύμφωνα με τον δικό του ορισμό, ο Παπανδρέου αποτελεί προφανώς την επιτομή του ηγέτη.
Ερωτώ, λοιπόν. Ποια άλλη περίπτωση «περιπατητή χωρίς πυξίδα» θα μπορούσε να εντοπιστεί για να βραβευτεί ως ηγέτης;
Ο Τσίπρας; Πιθανώς, αλλά δεν έχει ολοκληρώσει τον περίπατο. Ο Πουιτζντεμόν; Μεγάλο ταλέντο, αλλά είναι ακόμη στη μανούρα –ας του δώσουμε λίγο χρόνο…
Υπάρχουν ενδεχομένως κι υποψήφιοι μικρότερου βεληνεκούς.
Ο Θεοχαρόπουλος ας πούμε ζήτησε «μια ηγεσία μακριά από λογικές διπλών ρόλων», αλλά έχει καταφέρει στις δυο κορυφαίες στιγμές της διετίας να είναι ΔΗΣΥ και να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που, αν δεν απατώμαι, αποτελεί την επιτομή του διπλού ρόλου.
Οσοι όμως επιμένουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά εξακολουθούμε να αναπολούμε εκείνους τους πολιτικούς που δεν ήταν απλώς άσκοποι περιπατητές.
Και που κυκλοφορούσαν με μια πυξίδα μεγαλύτερη από το μπόι τους.
Διότι χωρίς εκείνους δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία ούτε Ευρώπη για να κάνει ο κάθε περιπατητής το κομμάτι του.
