Ηταν σαν σήμερα πριν από 36 χρόνια όταν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατακτούσε την εξουσία με μια θριαμβευτική νίκη στις εκλογές. Αλλά αν αξίζει σήμερα να θυμάται κανείς εκείνη την ημέρα, δεν είναι για τον εκλογικό θρίαμβο που έζησαν ένα κόμμα και οι ψηφοφόροι του. Είναι για το νέο κεφάλαιο που έγραψαν στην Ιστορία της χώρας, για τον τρόπο που διαμόρφωσαν την εξέλιξή της.
Είναι και για κάτι ακόμη: ο Ανδρέας Παπανδρέου επικρίθηκε από παλιούς και όψιμους εχθρούς για τις υποσχέσεις που ανέλαβε προεκλογικά και ουδέποτε τήρησε ή δεν είχε σκοπό να τηρήσει. Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς όμως ότι έκανε πράξη την πλέον θεμελιώδη προεκλογική του δέσμευση: αυτή της Αλλαγής. Το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου ικανοποίησε ένα κοινωνικό αίτημα που διατύπωναν οι έως τότε πολιτικά αποκλεισμένοι, οι κοινωνικά απόκληροι, οι μη προνομιούχοι. Παράλληλα όμως έκανε και κάτι που λίγες κυβερνήσεις έχουν αποτολμήσει στον τόπο μας: ώθησε συνολικά την κοινωνία προς τα εμπρός αντί να εγκλωβιστεί το ίδιο στις συντηρητικές της και άλλες αγκυλώσεις.
Σε αυτά τα 36 χρόνια, το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου εξελίχθηκε, ωρίμασε, προσαρμόστηκε –το σύνθημα εξάλλου το είχε δώσει ο ίδιος με την περίφημη φράση του «είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος». Η φράση αυτή ήταν μια παρακαταθήκη για ένα κόμμα που δεν ανέλαβε μόνο το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί αλλά και την –πολύ μεγαλύτερη –ευθύνη άλλων κομμάτων για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Τριάντα έξι χρόνια μετά, δεν μπορεί παρά να του πιστωθεί ότι δεν φοβήθηκε να πληρώσει αυτό το δυσανάλογο βάρος με τη συρρίκνωσή του.
