Μπορεί να τη δει κανείς σαν ειδική περίπτωση. Σαν τη χώρα που διέθετε μια εύρωστη Ακροδεξιά όταν σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά κόμματα φυτοζωούσαν στο πολιτικό περιθώριο. Αλλά η Αυστρία δεν είναι μόνο η χώρα του Γεργκ Χάιντερ και των πολιτικών επιγόνων του. Δεν είναι καν η χώρα του Σεμπάστιαν Κουρτς. Είναι –ή μάλλον ήταν –και η χώρα μιας ισχυρής Σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτή η παράδοση είναι αρκετή για τη μετατόπισή της από τις εξαιρέσεις σε απλώς μία από τις εκδοχές του γενικότερου ευρωπαϊκού κανόνα. Κάτω από αυτό πρίσμα, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν για κάθε Μακρόν που θα κάνει την Ευρώπη να παίρνει μια βαθιά ανάσα θα υπάρχει ένας Κουρτς που θα της θυμίζει με την εκλογή του ότι η μάχη δεν έχει κριθεί. Οτι ο λαϊκισμός σε όλες του τις εκδοχές, με όλες τις δοσολογίες, με περισσότερο ή λιγότερο αντιευρωπαϊσμό, περίσσευμα ή σπέρματα ξενοφοβίας, διακηρυγμένο ή κρυφό εθνικισμό, δεν έχει ηττηθεί. Κι ότι η ενσάρκωσή του στην πλούσια μυθολογία της ευρωπαϊκής ηπείρου είναι μάλλον η Λερναία Υδρα που αναπαράγει τα κεφάλια της παρά ένας μεσαιωνικός δράκος που εξολοθρεύεται άπαξ.
Η Αυστρία είναι αρκετά μικρή για να ταρακουνήσει συθέμελα την Ευρώπη. Αλλά και αρκετά μεγάλη για να την αφήσει αδιάφορη. Δεν το επιτρέπει εξάλλου η δοσολογία του λαϊκισμού του πιο νέου ηγέτη της. Είναι μια δοσολογία από την οποία όχι μόνο δεν λείπει τίποτε. Αλλά επιπλέον περιέχει και υπερβολική δόση ξενοφοβίας.
