Δεν θα σταθώ στα non paper του Μαξίμου που θεωρούν την επιβολή της τάξης «επίδειξη σιδερένιας πυγμής που δεν ταιριάζει σε δημοκρατικές δυνάμεις». Διότι δεν κατάφερα να ανακαλύψω τίποτα δημοκρατικό στο να στήνεται κάθε τόσο ένα αντιεξουσιαστικό πάρτι καταστροφής γύρω από το Πολυτεχνείο που αποκλείει ολόκληρα τετράγωνα στο κέντρο της πόλης. Επίσης, όσο και να έσκαψα σε στερεότυπα και κλισέ δεν βρήκα ούτε απολίθωμα δημοκρατίας στον ξυλοδαρμό ενός ατόμου ΑμΕΑ επειδή τόλμησε να μιλήσει υπέρ του εθελοντισμού. Ούτε στη διαπόμπευση ενός καθηγητή επειδή θέλει να διατηρούνται σε καλή κατάσταση οι χώροι του πανεπιστημίου. Σε κανένα μανιφέστο περί ελευθερίας δεν θυμάμαι υποσημείωση που να συνδέει τη δημοκρατία με φλεγόμενους κάδους, μπάχαλο και τσαμπουκά. Τουναντίον, η ασφάλεια του πολίτη είναι βασική προϋπόθεση της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Οι κορόνες του Μαξίμου μεταφέρουν περιφερειακά το κέντρο βάρους. Που είναι η πλήρης ένταξη της παραβατικότητας στις συνθήκες της καθημερινής κανονικότητας. Το ότι οι κάτοικοι των Εξαρχείων ζητούν μείωση δημοτικών τελών λόγω της «απουσίας του κράτους από την περιοχή», όπως δήλωσε ο δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων Γιώργος Αποστολόπουλος, αυτό ακριβώς δείχνει. Αφού είδαν και απόειδαν, συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι ζουν σε συνθήκες αντάρτικου πόλης. Τουλάχιστον, να μην πληρώνουν τον βαρκάρη. Οταν όμως ο μέσος πολίτης φτάνει στο σημείο να ζητά από το κράτος το αυτονόητο, την προστασία του δηλαδή από τον τσαμπουκά των μπαχαλάκηδων, καλλιεργείται η αίσθηση ότι το κράτος είναι ο μοναδικός διαμεσολαβητής που μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλειά του. Ετσι αρχίζει να δημιουργείται ένας κρατικός, εκβιαστικός, «πατερούλης». Και επειδή αυτό το έργο το έχουμε δει σε άλλους σινεμάδες, μόνο ως δημοκρατικό δεν λογαριάζεται.

Τελευταία Νέα