«Μια ζωή σαν φυλακή»

Το θέατρο Αποθήκη άλλαξε. Η σκηνή και τα καθίσματα της εξέδρας αντικαταστάθηκαν από μια στρογγυλή γκρίζα κατασκευή που περικλείει πολλές σειρές από παγκάκια. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με κίτρινα και ροζ αυτοκόλλητα χαρτιά σημειώσεων που εναλλάσσονται με φύλλα διαγραμμάτων. Ανάμεσα στα παγκάκια βρίσκονται διασκορπισμένα γραφεία με υπολογιστές. Ο χώρος δεν παραπέμπει σε μια θεατρική συνθήκη αλλά σ’ ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Αιτία της ανακαίνισης είναι η παράσταση «7 χρόνια» που κάνει πρεμιέρα αύριο.

Τα κεντρικά πρόσωπά της είναι τέσσερις φίλοι και συνεργάτες σε μια εταιρεία. Ολοι τους έχουν διαπράξει οικονομικές απάτες και όταν η Εφορία τούς ανακαλύπτει συμφωνούν να χρεωθεί τις ατασθαλίες ένας από αυτούς και να τιμωρηθεί με 7 χρόνια φυλάκιση. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι χωμένοι μέσα σε μια δουλειά που τους τρώει όλη την ημέρα. Κι επειδή μας μοιάζουν, θέλουν να αισθανθεί το κοινό αυτή την αμηχανία, το στρίμωγμα. Να μας μεταφέρουν αυτόν τον κόμπο στο λαιμό. Γι’ αυτό κάναμε την ειδική διαμόρφωση στον χώρο ώστε να γίνει λίγο αμήχανο για τους ηθοποιούς. Οι ηθοποιοί δεν συνομιλούν με το κοινό. Υπάρχει μόνο ένας εσωτερικός διάλογος γι’ αυτά που συμβαίνουν μεταξύ τους. Είναι ένα ιδιαίτερο πείραμα, αλλά η παράσταση είναι κατά τα άλλα κανονική με στρωτή αφήγηση» επισημαίνει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. Μαζί του συμφωνεί και η σκηνογράφος Κατερίνα Κούρκουλα που επιμελήθηκε το σκηνικό. «Ολο αυτό γεννήθηκε από τη σκηνοθετική ανάγκη για την απαλοιφή του ορίου μεταξύ θεατή και ηθοποιού ώστε όλοι να ταυτιστούν με το θέαμα. Παράλληλα έτσι όλοι γίνονται ίσοι απέναντι στα πράγματα και τους αντιστοιχεί ίση ευθύνη».

Η ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ. Η ιστορία βασίζεται στην ομώνυμη ισπανική ταινία των Χοσέ Καμπέθα και Κριστιάν Κόντι που κυκλοφόρησε το 2016 στο Netflix. Παρ’ όλα αυτά, η θεατρική μεταφορά της διαφοροποιείται από τα στενά πλαίσια της τηλεοπτικής παραγωγής. «Οι διαδρομές των ηρώων είναι διαφορετικές στο θέατρο. Είναι ένα έργο φτιαγμένο για ένα δωμάτιο και προσφέρεται για να έρθει πολύ κοντά ο θεατής σ’ αυτή την ατμόσφαιρα. Η παράσταση δεν συνομιλεί με την ταινία αλλά με το κείμενό της» τονίζει ο Παπασπηλιόπουλος. Ολες οι εξελίξεις στην πλοκή του έργου τοποθετούνται μέσα σε μία μόνο βραδιά, όπου οι πρωταγωνιστές διαπραγματεύονται με τη βοήθεια ενός εξωτερικού παρατηρητή το ποιος θα πάρει την ευθύνη της απάτης. Μέσα από τους διαλόγους τους ζωντανεύουν κοινωνικές καταστάσεις που οι θεατές θα αναγνωρίσουν γρήγορα. «Η αφορμή ακουμπά σε ένα τόσο σύγχρονο θέμα, για μια κοινωνία δομημένη οικονομικά. Οταν συζητούν, συνειδητοποιούν ότι είχαν φτιάξει τη ζωή τους σαν φυλακή. Ολοι τη φτιάχνουμε για να επιβιώσουμε και ξαφνικά έρχονται αφορμές και βγαίνουν οι πραγματικές συνδέσεις με πράγματα που έχουμε ζήσει» προσθέτει από την πλευρά της η Αλεξάνδρα Αϊδίνη που συμμετέχει στην παράσταση.