Η εποχή μας, εποχή μεταστροφών και αργόσυρτων αλλαγών που δεν γίνονται αμέσως αντιληπτές, περιλαμβάνει και τη βαθύτερη πρόσδεση της χώρας μας με τον αμερικανικό παράγοντα. Βεβαίως, το τελευταίο και ο τρόπος που αυτό επικυρώθηκε αυτές τις ημέρες δεν ήταν αιφνίδια, ούτε μπορεί κάποιος να εγκαλέσει τον Πρωθυπουργό για τη στρατηγική του επιλογή (ίσως μόνο η αντιιμπεριαλιστική μη κυβερνώσα Αριστερά).
Μια σειρά παραγόντων, εξάλλου, διευκόλυναν την στροφή Τσίπρα προς τις ΗΠΑ. Ανάμεσα σε αυτούς, προφανώς και η τιμωρητική πολιτική της Γερμανίας προς τις χώρες του Νότου και μάλιστα με το φαιδρό επιχείρημα διαφόρων δημοσιολόγων πως ο δανειστής μπορεί να κάνει τα πάντα στον δανειζόμενο.
Μα θα ρωτήσει κανείς: Και οι Αμερικανοί είναι καλύτεροι; Οι απαντήσεις μπορούν να έχουν πολλές διαστάσεις. Τα ισχυρά κράτη εργάζονται και ενδιαφέρονται για τα δικά τους συμφέροντα που σε πολλές περιπτώσεις δεν τέμνονται με των άλλων. Το ερώτημα όμως μπορεί να απαντηθεί και με κυνικό διπλωματικό τρόπο, κάτι που εδώ και μέρες επιχειρούν εξάλλου πολλές κυβερνητικές πηγές. Πώς δηλαδή; Μα με μερικές διαπιστώσεις. Για παράδειγμα, στη συγκυρία που διανύουμε, οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα και την Κύπρο ως ενιαίο χώρο δράσης, ασφάλειας, σταθερότητας. Πολύ περισσότερο όταν η γύρω περιοχή, από Κόσοβο μέχρι Συρία, περιγράφεται ως εν δυνάμει μπαρουταποθήκη. Και με τον επιπρόσθετο παράγοντα πως η Τουρκία σήμερα συνιστά ένα αναθεωρητικό κράτος που έχει την πρόθεση να μετακινήσει τα σύνορά της, μια απρόβλεπτη παράμετρο.
Στο παραπάνω, οι Αμερικανοί βλέπουν την Ελλάδα ως δυναμική πλατφόρμα επενδύσεων, μεγιστοποίησης κέρδους και επικαιροποιημένης διείσδυσης. Προφανώς αυτά θα συμβούν έχοντας το πάνω χέρι εκείνοι και όχι οι γηγενείς. Η Σούδα, δε, αποτελεί ένα ακόμη κλειδί για την πρόσδεση Ελλάδας και ΗΠΑ και πολύ περισσότερο ο φόβος της ισλαμικής τρομοκρατίας που διαμορφώνει την Ελλάδα κρίσιμο τείχος ασφάλειας.
Σε αυτό το φόντο, έχει βάση και νόημα η όλη στρατηγική Τσίπρα. Εχει όμως και όρια. Ηθικά και ανθρωπιστικά. Η χώρα μας δεν είναι χωματερή για πειράματα ντεσπεράντο επιχειρηματιών. Και θα πρέπει να διατηρείται ο προβληματισμός για το νέο δόγμα που θέλει την Ελλάδα ένα διαρκές και συνολικό αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ στη Μεσόγειο. Βεβαίως η θέση της χώρας είναι δεδομένη. Επισφαλής. Και αδύναμη λόγω οικονομικών παραμέτρων και μακρών επιλογών που μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει από τα χρόνια μετά τον Εμφύλιο. Μια παραγωγική όμως ανασυγκρότηση δεν μπορεί να οικοδομείται στην καλή και εύρωση θεία από το Σικάγο και με ταύτιση των επενδύσεων με την εκποίηση του δημόσιου πλούτου.
