Αναζήτηση
Η εκλογική νίκη, στις 18 Οκτωβρίου 1981, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί ορόσημο μιας νέας περιόδου στη σύγχρονη ιστορία μας. Η Μεταπολίτευση –που συχνά ακούμε ότι… τελειώνει –έγινε γρήγορα παρελθόν. Οπως και ο συνταγματικός τραγέλαφος μιας προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με προεδρικές εξουσίες προεδρικού συστήματος! Αυτές ατόνησαν και καταργήθηκαν τελικώς με την αναθεώρηση 1985-86. Η χώρα είχε ανάγκη, πλέον, μιας πραγματικής αλλά ειρηνικής επανάστασης, μιας βαθιά προοδευτικής πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής, όπως είχε επαγγελθεί το ΠΑΣΟΚ με την ιδρυτική του Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974. Η νέα κυβέρνηση, υπό τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, ανταποκρίθηκε με συγκεκριμένα μέτρα και θεσμούς, ολοκληρώνοντας τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Εκανε πράξη την εθνική συμφιλίωση, νομοθετώντας την αναγνώριση της ενωμένης Εθνικής Αντίστασης και την αποκατάσταση των αγωνιστών της μεγάλης, αλλά προδομένης Εαμικής Αντίστασης, που παρέμεναν «πολίτες β’ κατηγορίας». Εθεσε τις βάσεις του κοινωνικού κράτους με πραγματικές –όχι κατ’ όνομα –μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, την υγεία, την παιδεία, το οικογενειακό δίκαιο κ.ά.
Ωστόσο, σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι, ούτε ο χώρος επαρκεί, η καταγραφή του έργου και της γενικότερης προσφοράς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στην πατρίδα και την ελληνική κοινωνία και ειδικότερα στα ασθενέστερα λαϊκά στρώματα.
Η 20χρονη σχεδόν θητεία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ θα κριθεί τελικώς από τον αντικειμενικό ιστορικό στο μέλλον και σύντομα, ελπίζω, από τον λαό, απελευθερωμένο από τη συστηματική, λυσσώδη πολεμική και κατασυκοφάντησή μας από τους καθηλωμένους στο παρελθόν και την ιδεολογικοπολιτική συντήρηση πολιτικούς αντιπάλους. Δεξιά και «Αριστερά», από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα, συνέπηξαν μια ανίερη συμμαχία. Η κορύφωσή της στις δημοτικές εκλογές του 1986 και η σκευωρία του «βρώμικου ’89» είχαν ως στόχο τη διάλυση –όπως ομολογήθηκε –του ΠΑΣΟΚ και την προσωπική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στο ΠΑΣΟΚ, επανερχόμενο στην εξουσία τον Οκτώβριο 2009, έπεσε ο κλήρος ν’ αντιμετωπίσει με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου τον άμεσο κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης της χώρας καθώς, όπως αναφέρει και η σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (14/3/2014), οι διεθνείς χρηματαγορές είχαν αποκλείσει την Ελλάδα λόγω του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος και του ελλείμματος των εξαγωγών μας και μετά τη διαπίστωση ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποιούσε «νοθευμένα» στατιστικά στοιχεία. Η ανάγκη προσφυγής στους εταίρους-μέλη της ΟΝΕ ήταν κατεπείγουσα την άνοιξη του 2010. Η έλλειψη αντίστοιχου με το ΔΝΤ ευρωπαϊκού μηχανισμού οδήγησε στη δανειοδότηση της χώρας υπό τον όρο συμμετοχής σ’ αυτή του ΔΝΤ και κατάρτισης από αυτό και εφαρμογής προγράμματος με μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και αντιμετώπισης των στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας, όπως και της Δημόσιας Διοίκησης, της Δικαιοσύνης, των φοροεισπρακτικών μηχανισμών κ.ο.κ.
Τι έπραξαν οι πολιτικές δυνάμεις στις κρίσιμες εκείνες ώρες; Θυμήθηκαν τι έπραξε ολόκληρο το έθνος, αν και υπό δικτατορία Μεταξά, τον Οκτώβριο του ’40, όταν κινδύνευε η πατρίδα;
Δυστυχώς, οι ηγεσίες Δεξιάς και «Αριστεράς» μαζί με άλλους πολιτικούς τυχοδιώχτες συγκρότησαν το περίφημο «αντιμνημονιακό μέτωπο». Με τραμπουκισμούς εις βάρος βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν σε όλη τη χώρα μια εκστρατεία μίσους, ακόμα και κατά απλών ψηφοφόρων μας, που μας θύμισε άλλες εποχές…
Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, οι απειλές εισβολής στη Βουλή, οι κραυγές «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», η εικόνα ενός Κοινοβουλίου και του κέντρου της πρωτεύουσας να θυμίζει επικείμενο εμφύλιο οδήγησαν, μεταξύ άλλων, και στην καταβύθιση -40% του τουρισμού, της πιο άμεσης απόδοσης και πιο βαριάς βιομηχανίας μας, με συνέπεια αύξηση της ανεργίας και μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ από ό,τι είχε προβλέψει ο περίφημος «πολλαπλασιαστής».
Παράλληλα, ο μεν αρχηγός της ΝΔ –και επόμενος πρωθυπουργός –με τα Ζάππειά του και ο «αριστερός» αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και μεθεπόμενος πρωθυπουργός, εκθειάζοντας το… κίνημα(!) Δεν Πληρώνω, Δεν Πληρώνω, δεσμευόμενος ότι με «ένα νόμο κι ένα άρθρο θα καταργήσω το Μνημόνιο και όλους τους εφαρμοστικούς του νόμους», εξαπάτησαν συνειδητά τα ήδη θύματα της κρίσης, την ελληνική φτωχολογιά, επιφυλασσόμενοι, κυβερνώντας αργότερα, να φτωχοποιήσουν και τη μεσαία, λεγόμενη, τάξη. Γιατί αυτή η αντιπατριωτική, τυχοδιωκτική στάση των Σαμαρά, Τσίπρα, Καμμένου και των τραπεζορητόρων της Πλατείας Συντάγματος, ήδη βουλευτών και υπουργών; Την απάντηση δίνει, αν και για άλλη αντιπολίτευση, ο αρθρογράφος της «Αυγής» και προϊστάμενος του γραφείου Τύπου –«προπαγάνδας» –του κ. Τσίπρα, στην «Αυγή» της 17/8/2017. Πρόκειται για πολιτικούς-«επενδυτές», που «…υπομονεύουν την ώρα της μάχης το ηθικό εκείνων που τη δίνουν, δυσφημίζουν την Ελλάδα στην αιχμή της τουριστικής σεζόν ως επικίνδυνη χώρα, δεν είναι απλώς θεατές. Επενδυτές είναι. Από την καταστροφή προσδοκούν κέρδη. Και, ως γνωστόν, ο καλός επενδυτής φροντίζει όπως μπορεί την επένδυσή του…».
Ήδη, μετά την ελπιζόμενη ευόδωση της προσπάθειας δημιουργίας ενός ενιαίου φορέα στον ευρύτερο χώρο που το ΠΑΣΟΚ αποτελεί φύσει και θέσει τον βασικό κορμό του, oμολογώ ότι με έκπληξη παρατήρησα στην τηλεμαχία πέντε εκ των υποψήφιων «αρχηγών» επί δυόμισι ώρες, είτε εμμέσως είτε ευθέως, να θεωρούν σαν «τελειωμένο» το ΠΑΣΟΚ. Ουδείς υπερασπίζεται καθαρά και ξάστερα την αυτοθυσία του για τη σωτηρία της πατρίδας τη διετία 2010-11. Κάνουν, επιεικώς, λάθος! Οπως λάθος θα είναι αν οποιοσδήποτε από αυτούς «λοξοκοιτάζει» προς ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε ώς τώρα με αφορμή τη μετεκλογική κυβέρνηση. Ούτε η ΝΔ μόνο ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ν’ αποτελεί μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο μας. Και οι δύο οφείλουν, έστω κι αργά, να εισφέρουν κάτι από ό,τι απέδωσαν οι «επενδύσεις» τους στην καταστροφή της χώρας, για να καρπωθούν εξαπατημένους από αυτούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και την εξουσία, που την άσκησαν μεγιστοποιώντας τα δεινά της κρίσης εις βάρος του ελληνικού λαού.
Τώρα, με βάση την αρχή «ο τρώσας και ιάσεται», οφείλουν, όποια θέση κι αν έχουν στην αυριανή Βουλή, να μπουν στην ίδια κυβέρνηση, στην οποία μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να συμπράξει ο νέος φορέας και, με την προϋπόθεση αυτή, οι πολίτες που πλήρωσαν ακριβά την πολιτική τους πιστεύω ότι θα καταστήσουν με την ψήφο τους, αντί να φεύγουν δεξιά και αριστερά όπως ώς τώρα, τν νέο φορέα ρυθμιστή των εξελίξεων για το καλό της χώρας και του πάσχοντος λαού.
