Εκείνο το παλιό τραγούδι του Σπύρου Σκορδίλη λέει πως «ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο», με το δικό του πεπρωμένο έγραφε ότι θα αντιστρέψει αυτή τη συνθήκη…
Η καριέρα του Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό άρχισε με πόνο και κατέληξε ωραία: για την ακρίβεια, άρχισε το βράδυ της 13ης Αυγούστου του 2008 στη Λευκωσία με την ήττα από την Ανόρθωση με 3-0 και με το μεταγενέστερο οδυνηρό σοκ του (πρώτου ύστερα από έντεκα συναπτές συμμετοχές) αποκλεισμού από τη φάση των ομίλων του Champions League και κατέληξε στη νύχτα κρασιού, λουλουδιών και δακρύων συγκίνησης στις 19 Απριλίου του 2012 στο Νέο Φάληρο.
Αρχισε με το ενδεχομένως μοιραίο χαμένο πέναλτι του Μήτρογλου και με το γκολ της τιμής του Μπελούτσι και κατέληξε ύστερα από τέσσερα χρόνια με την πλάκα του Βαγγέλη Μαρινάκη για να ελαφρύνει την φορτισμένη ατμόσφαιρα («σας ανακοινώνω τη συμφωνία μας για άλλα δυο χρόνια») και με την (κινηματογραφική) καλημέρα του Ρόμπιν Γουίλιαμς να γίνεται καληνύχτα από το Βιετνάμ!
Εχει που έχει πάθος με τη φωτογραφία ο νυν προπονητής της Μπαρτσελόνα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν αποφασίσει να φτιάξει το λεύκωμα της κόκκινης καριέρας του, θα ζοριστεί πολύ μέχρι να κατασταλάξει ποιο απ’ όλα τα σημαδιακά ενσταντανέ θα προκρίνει για το εξώφυλλο!
Στην πραγματικότητα οι όρκοι αιώνιας αγάπης ανάμεσα στον «Txingurri» και στον Ολυμπιακό χαράχθηκαν στον κορμό του δένδρου έξω από το Γεώργιος Καραϊσκάκης στις 9 Μαΐου του 2009, όταν μετά τη φιέστα της κατάκτησης του τίτλου ανακοίνωσε την αποχώρησή του λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και ολοκληρώνοντας τις δηλώσεις του είπε στα ελληνικά δυο λέξεις που έκαναν τις καρδιές των απανταχού «γαύρων» να πεταρίσουν…
«Είμαι Ολυμπιακάρα»!
Το είπε και το εννοούσε, διότι τον Αύγουστο του 2010 επανέκαμψε για δυο σεζόν στην… Ολυμπιακάρα του, το δε μέλλον άδηλον…
Οταν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος. Οταν ξαναγύρισε ύστερα από έναν χρόνο, δεν το περίμενε κανείς. Οταν ενδεχομένως στο μέλλον επανακάμψει στον πάγκο του Ολυμπιακού, αυτό θα είναι κάτι που ο ίδιος (θα) το έχει προφητέψει στις 12 Μαΐου του 2009!
Τότε, στο περιθώριο του φιλικού αγώνα με την εθνική ομάδα του Βιετνάμ –και ενώ ετοιμαζόταν να καθήσει στον πάγκο της Βιγιαρεάλ –χάραξε τον δεύτερο όρκο αιώνιας αγάπης στο δέντρο που βρίσκεται έξω από το γήπεδο Μάι Ντινχ: εκείνες τις μέρες, που μάλιστα κυκλοφορούσε α λα μπρατσέτα με τον Σωκράτη Κόκκαλη, ρωτήθηκε εάν θα ξαναγύριζε στο μέλλον στον Ολυμπιακό και η απάντησή του έμοιαζε με συνθήκη δέσμευσης…
«Ναι, ναι, σίγουρα. Κάποια μέρα θα ξαναγύριζα. Αν υπήρχε στο μέλλον περίπτωση να γυρίσω στον Ολυμπιακό, ναι, θα γύριζα».
Ξαναγύρισε στις 13 Αυγούστου του 2004 με την Αθλέτικ Μπιλμπάο για έναν φιλικό αγώνα, στο πλαίσιο του οποίου βραβεύθηκε από τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τον Σάββα Θεοδωρίδη και γνώρισε την παλλαϊκή αποθέωση…
Εκείνη την ώρα, ακούγοντας το μακρόσυρτο σύνθημα «Ερνέστο Βαλβέρδεεεε», δεν ήξερε τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Τρία χρόνια αργότερα βρίσκεται στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, απόψε υποδέχεται τον Ολυμπιακό ως οικοδεσπότης και υπό την… επήρεια της νωπής δήλωσής του (την 1η Ιουνίου, κατά την επίσημη παρουσίασή του στο Camp Nou) ότι «πάντοτε αναρωτιέμαι εάν θα επιστρέψω σε αυτή την ομάδα»!
ΥΓ: Με τη λογική του «what if…» των Αμερικανών, ουδείς γνωρίζει πώς θα είχε γραφτεί η ιστορία εάν το 2007 ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν ξίνιζε τα μούτρα του στη θέα του Βαλβέρδε, τον οποίο του πρότεινε ο Ιλια Ιβιτς ως διάδοχο του Φερνάντο Σάντος. Δεν του έκανε κλικ, δεν τον έβγαλε για φαγητό, δεν τον πίστεψε, δεν τον προσέλαβε…
