Αναζήτηση
Ούτε μία τρύπα στην καρδιά του.
Μόνο αυτή στο μανίκι
απ’ όπου και εμφανίζει τους άσσους του
Νίκη Βλάχου, «Μυχιοθήκη»
Πέραν από αγιοποιήσεις ή δαιμονοποιήσεις, ευχές ή κατάρες, ελπίδες ή διαψεύσεις, αυταπάτες ή ανώμαλες προσγειώσεις, θα πρέπει να γίνει μια αντικειμενική καταγραφή των φάσεων διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τρεις φάσεις.
Φάση πρώτη: Η διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης, η υπέρβαση της διοικητικής/κυβερνητικής άγνοιας των στελεχών και η περιθωριοποίηση των ακραίων αριστεριστών.
Φάση δεύτερη: Η διαχείριση της οικονομικής σταθεροποίησης, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής προοπτικής και η διεύρυνση των δικαιωμάτων των αποκλεισμένων ομάδων.
Φάση τρίτη: Η διαχείριση των ανοικτών εθνικών θεμάτων, η αποστασιοποίηση από την (α)συμφωνία με τους ΑΝΕΛ και η στρατηγική της δημιουργίας μιας Νέας Αριστεράς.
Ανεξάρτητα από την ορθότητα αυτών των οριζόντιων κατηγοριοποιήσεων, θεωρώ κρίσιμη μια κάθετη τομή και στις τρεις φάσεις με στόχο να εντοπισθούν τα πρόσωπα που αχρήστευσαν λόγω ανικανότητας τις εξαγγελίες/δεσμεύσεις, αυτοί που λόγω ασχετοσύνης υποβάθμισαν τη λειτουργία των θεσμών και εντέλει όσοι λόγω εμπάθειας έστειλαν διχαστικά μηνύματα στην ελληνική κοινωνία.
Το όποιο άλμα προς τα μπρος προϋποθέτει καθαρό παρελθόν και αποφυγή διάπραξης των ίδιων λαθών από τους ίδιους ανάξιους «αριστερούς» αξιωματούχους.
Μέσα σ’ αυτήν τη συγκυρία το μετα-ΠΑΣΟΚ, αν και εφόσον οι δεκάδες ηγέτες και ηγετίσκοι το εντάσσουν ακόμα στην αριστερή κλίμακα, τι ακριβώς αυτο-διορθώνει; Μοιάζει να κινείται στο πεδίο του επικοινωνιακού εντυπωσιασμού και ν’ ανέχεται διάφορα «καπελώματα» [υπογραμμίζω ότι μερίδα του Τύπου ανεβάζει συνεχώς φωτογραφίες του Αλιβιζάτου και του Καμίνη, δίνοντας την αίσθηση ότι αυτοί είναι οι μοναδικοί (ή μήπως οι αρεστοί;) υποψήφιοι]. Από την άλλη εξακολουθεί να υποβόσκει ο πόλεμος ανάμεσα στο [αμαρτωλό] πράσινο ΠΑΣΟΚ των επιγόνων του Αντρέα και το [αναμάρτητο;] λαχανί οιονεί ΠΑΣΟΚ του Σημίτη [με τον ΓΑΠ σφήνα, αφού πολιτικά τους πρόδωσε και τους δύο].
Τελικά η μάχη δίνεται για τη δικαίωση του χθες κι όχι για το αύριο της Δημοκρατικής Παράταξης.
Στις σημερινές συνθήκες δεν νοείται «νόθο σοσιαλιστικό κόμμα». Οι καιροσκοπισμοί των αντιπάλων δεν νομιμοποιούν αναμασήματα, πισωγυρίσματα, μισόλογα ή α(ριστ)ερολογίες.
Κλασικό το ερώτημα: με ποιον είσαι, με ποιον πας και ποιον αφήνεις;
Η όποια επιλογή δεν σημαίνει ότι το μετα-ΠΑΣΟΚ θα γίνει ουρά ή μπαλαντέρ αλλά δεν είναι δυνατό ν’ ανακάμψεις κοινοβουλευτικά εάν δεν γνωρίζουν οι υποστηρικτές σου τη σαφή απάντηση στο δίλημμα.
Καλές οι διαδικαστικές αψιμαχίες αλλά χρησιμότερο θα ήταν ο κάθε υποψήφιος να κάνει μια υπεύθυνη δήλωση με ποιους θα συνεργαστεί αν εκλεγεί αρχηγός της ΔΗΣΥ.
Η υποχρέωση αυτή συνιστά προσωπικά, παραταξιακά και κομματικά ένα μίνιμουμ πολιτικής ευθύτητας.
Διαφορετικά η επόμενη Κεντροαριστερά θα έχει κορμό τα μέλη του ανανεωμένου ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα.
Κι όποιος θέλει ας ακολουθήσει τη νέα πρόκληση.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
