Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσει κανείς την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτων. Ο πρώτος είναι το μάλλον κακόγουστο σχόλιο περί στριπτήζ και φιλοδωρήματος του Δημήτρη Κουτσούμπα, το καυστικό περί δημιουργίας θέσεων εργασίας στη Αμερική της ΝΔ, τα συνθήματα «Σωτήρες των Λαών Αμερικάνοι», «Τραμπ ηγέτη, μεγάλε ευεργέτη», τα σκίτσα των γελοιογράφων. Ολα αυτά αναφέρονται στον Αλέξη Τσίπρα του παρελθόντος, που έφθασε στην εξουσία πάνω σε κύμα βίας και, για να την κρατήσει, ακύρωσε ιδεολογικές, πολιτικές και προεκλογικές δεσμεύσεις.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος προσέγγισης, που αφορά το μέλλον: τι δεσμεύσεις ανέλαβε ο Πρωθυπουργός απέναντι στις ΗΠΑ με το ταξίδι του; Μήπως έχει μπει σε αντιευρωπαϊκό γεωπολιτικό τριπ –για την ακρίβεια, μήπως τον έχει βάλει ο Νίκος Κοτζιάς σε κάτι τέτοιο; Σε συνέντευξή του σε αμερικανικό περιοδικό τον Μάρτιο ο υπουργός Εξωτερικών είχε αποδοκιμάσει τα σχόλια των ευρωπαίων ηγετών για την εκλογή Τραμπ και είχε επιτεθεί στη Γερμανία –είχα γράψει σχετικό σχόλιο εδώ («Αμερικανόδουλος;», 21/3/17) που ενόχλησε σφόδρα θαυμαστές του υπουργού στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, κυρίως στο δεξιό, όπου βρίσκονται και οι περισσότεροι. Προχθές, και ο Αλέξης Τσίπρας ανακάλεσε επισήμως και δημοσίως τα δικά του αρνητικά σχόλια και αποφάνθηκε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ενεργεί με τρόπο που «μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό». Ελάχιστοι πολιτικοί ηγέτες στον κόσμο θα συμφωνούσαν με τον Πρωθυπουργό.
Η συμφωνία για την ανακαίνιση των F16, για την εισαγωγή υγροποιημένου αμερικανικού αερίου, ο ρόλος της Σούδας, οι συνεχείς αναφορές στην ιδιότητα της χώρας ως «σταθερού πυλώνα» στην περιοχή και ως «ενεργειακού κόμβου» δείχνουν πως δεν ήσαν διμερή αλλά γεωπολιτικά θέματα που κυριάρχησαν στις συζητήσεις, θέματα για τα οποία δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα ευρωπαϊκά και ελληνικά συμφέροντα ταυτίζονται με τα αμερικανικά. Για παράδειγμα, η εισαγωγή υγροποιημένου αμερικανικού αερίου στην ΕΕ αποτελεί μείζονα εμπορικό και στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ, ενώ η Γερμανία/Αυστρία προτιμούν το ρωσικό αέριο μέσω του Nord Stream 2. Το μεγαλύτερο ζήτημα φυσικά είναι ο ρόλος της χώρας μας στην περιοχή, με δεδομένες τις κακές σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ και ΕΕ: μήπως κάποιοι πιστεύουν πως ήρθε η ώρα να παίξουμε τους συνοριοφύλακες του Δυτικού Κόσμου;
Ολοι ξέρουμε πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ικανός να κερδίζει αναμετρήσεις στη Βουλή ή στις εκλογές, αξιοποιώντας τις συνδικαλιστικές του εμπειρίες. Αλλά δεν έχει στρατηγική αντίληψη για την χώρα και τη θέση της τον κόσμο. Αγοράζει ιδέες από αυτούς που εμπιστεύεται –που όμως δεν είναι σε θέση να κρίνει την αξία τους, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση Βαρουφάκη. Ας ελπίσουμε πως δεν έχει αγοράσει αντίστοιχες επικίνδυνες ιδέες από τον Νίκο Κοτζιά.
Τελευταία Νέα