Αναζήτηση
Αιτήματα, απαιτήσεις. Στη συγκεκριμένη, και μακάρι να διαψευστώ, τα αμερικανικά αιτήματα – απαιτήσεις ήταν συγκεκριμένα:
● νέα πολυετής συμφωνία για τη Σούδα
● η αναβάθμιση των F-16 ύψους 2,4 δισ. δολάρια
● η πιθανότητα κατασκευής μιας δεύτερης βάσης στην Κρήτη.
Ο δικός μας, τι ζήτησε; Στήριξη έναντι της Τουρκίας στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό και επενδύσεις. Το πρώτο είναι παράμετρος πολλών άλλων θεμάτων και δεν μπορεί να αποχωριστεί από τη γενικότερη γεωστρατηγική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή. Το δεύτερο «φωτίζεται» απολύτως από το πώς ο Τραμπ την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια όταν αποπειράθηκε να μετάσχει στον διαγωνισμό για το Ελληνικό. Αρα; Μηδέν εις το πηλίκον που λέγαμε παλιά…
Μας πήραν και το βόδι
Τώρα, πώς ενώ όλα αυτά είναι φανερά ακόμη και για πρωτόπειρο αναλυτή, οδηγούν την κυβέρνηση σε πανηγυρισμούς, είναι ένα από τα μικρά αδιευκρίνιστα μυστήρια τα οποία γεννιούνται στις μέρες μας.
Η βάση της Σούδας ας πούμε, με ορατό τον κίνδυνο να κλείσει η βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να «πουληθεί» χρυσή. Ή και πλατινένια –καθόλου δεν θα μας χαλούσε. Αλλά απ’ ό,τι κατάλαβα δεν πουλήθηκε καθόλου. Οπως δεν φαίνεται να έγινε κάτι και με την πιθανή δεύτερη βάση των Αμερικανών στην Κρήτη.
Αρα; Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι νομίζω, για να θυμηθώ κάτι από τη λαϊκή σοφία, η οποία σπάει κόκαλα μερικές φορές…
Και έρχομαι και στο άλλο σκέλος τώρα, της αναβάθμισης των αεροπλάνων. Η ιστορία είναι γνωστή, και την έχουμε ξαναζήσει κατά το παρελθόν αρκετές φορές, με τα αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας. Τα αγοράζουμε από τους Αμερικανούς όσο όσο γιατί το έχουν σχεδόν μονοπώλιο στην περιοχή και πότε είναι «τυφλά» (δεν διαθέτουν λέει τα απαιτούμενα για τη χρήση τους όργανα ραντάρ) και πότε είναι λειψά –τους λείπουν κάποιοι εξοπλισμοί. Και πάντα, αφού τα χρησιμοποιούμε για ένα ορισμένο διάστημα, αρχίζει η φάμπρικα της αναβάθμισής τους. Πρώτα γνωματεύει μια επιτροπή της Αεροπορίας ότι πρέπει να αναβαθμιστούν, διότι η Τουρκία το έκανε πρώτη. Μετά άλλη επιτροπή γνωματεύει ότι πρέπει άμεσα να αναβαθμιστούν διότι αλλιώς ανατρέπεται το status quo στο Αιγαίο. Επειτα μια άλλη επιτροπή γνωματεύει ότι αν δεν κάνουμε την αναβάθμιση… χθες, κινδυνεύουμε η Τουρκία να μας αφήσει τόσο πίσω στους εξοπλισμούς που να μην μπορούμε να την πιάσουμε ποτέ, και αυτό να συνιστά πλέον σοβαρό κίνδυνο για την ακεραιότητα της χώρας. Και τέλος φτάνει η ώρα του υπουργού Αμυνας, ο οποίος πάει με το πακετάκι στον πρωθυπουργό, και εκείνος καλείται να αποφασίσει αν θα αντισταθεί στις πιέσεις των στρατιωτικών ή θα δώσει το πράσινο φως για την αναβάθμιση – προμήθεια.
Ετσι γινόταν πάντοτε, έτσι γίνεται και τώρα, και οτιδήποτε άλλο ακούτε είναι παραμύθια σε version με ιπτάμενους δράκους!..
Αλληλεγγύη
Στην παρούσα φάση, η αναβάθμιση των F-16 θα κοστίσει 2,4 δισ. δολάρια, οπότε δεν μπορούμε παρά να αποθεώσουμε τη «μαγκιά» του προέδρου Τραμπ, ο οποίος κατάφερε να τα πάρει από μια χώρα χρεοκοπημένη, η οποία ζει με δανεικά. Αν μάλιστα αθροίσει σε αυτά κανείς και τα 500 εκατομμύρια που αφορούν τη συμφωνία για την άλλη αναβάθμιση, εκείνων των αεροπλάνων ναυτικής συνεργασίας του Ναυτικού τον Μάρτιο του 2015, φτάνουμε αισίως κοντά στα 3 δισ. –χρήματα επίσης της χρεοκοπημένης χώρας μας, που παίρνει η μεγάλη πέραν του Ατλαντικού φίλη μας, νταβατζιλίκι (και ζητώ συγγνώμη για τον όρο)…
Και κάπως έτσι συνεισφέρει η χρεοκοπημένη χώρα μας στη μείωση της ανεργίας στην Αμερική, διότι όλο και κάποιες νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν για όλα αυτά. Δεν είναι λίγο. Μπορεί να μη δημιουργούνται εδώ νέες θέσεις εργασίας, αλλά δημιουργούνται εκεί, και στη λογική της διεθνιστικής αλληλεγγύης που μας διακρίνει ως λαό, θα πρέπει λογικά να χαιρόμαστε που χτυπιέται η ανεργία. Εστω και εκεί…
Ο υπουργός Αμυνας, ο οποίος ως γνωστόν έχει αναδειχθεί ως ο καλύτερος φίλος της αλήθειας, διόρθωσε τον πρόεδρο Τραμπ –1,1 δισ. θα κοστίσει η αναβάθμιση των αεροσκαφών, έγραψε στο twitter. Τα υπόλοιπα 1,3 δισ. είναι λέει «προγράμματα βοήθειας και αντισταθμιστικά».
Φυσικά πιστεύουμε όλοι τον υπουργό. Σιγά να μην ξέρει ο Τραμπ τι του γίνεται, ειδικά όταν πρόκειται για χρήματα…
Ο κερδισμένος
Στο μεταξύ, σε κάτι τραπέζια που έγιναν στην Ουάσιγκτον, και παρατηρώντας προσεκτικά τις φωτογραφίες, εντόπισα κάπου και τον εδώ αντιπρόσωπο της Lockheed Martin κύριο Διονύση, Ντένη για τους φίλους του, Πλέσσα, ο οποίος λέει είναι επίσης αντιπρόεδρος Επιχειρηματικών Αναπτυξιακών Πρωτοβουλιών Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Αφρικής.
Νομίζω ότι είναι ο πλέον κερδισμένος από την επίσκεψη του προέδρου Τσίπρα στην Ουάσιγκτον και τις συνομιλίες που είχε με τον πρόεδρο Τραμπ. Ενημερωτικά αναφέρω ότι η αναβάθμιση των F-16 θα πραγματοποιηθεί από τη Lockheed Martin, άρα το σχετικό συμβόλαιο των 2,4 δισ. το πιστώνεται ο ίδιος –ήταν οι δικές του άοκνες προσπάθειες που κατέβαλλε όλο το προηγούμενο διάστημα που έφεραν αυτό το ηχηρό αποτέλεσμα.
Τούτου δοθέντος, δεν έχω την παραμικρή απορία για το γιατί ήταν παρών σε επίσημες εκδηλώσεις παρόντος του Πρωθυπουργού, υπουργών και των συνεργατών τους…
Ακριβά γλέντια
Φυσικά, όπως συχνά συμβαίνει, υπάρχουν και εκείνοι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι για το τι έχει μεσολαβήσει, και τι ακριβώς σημαίνουν όσα έχουν προκύψει. Είναι αυτοί που ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, υπερβατικό και χαρούμενο. Παράδειγμα, αυτό το «φαινόμενο» που ονομάζεται Πολάκης, και κατέχει τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας στην κυβέρνηση. Ο άνθρωπος από όσα έγιναν στην Ουάσιγκτον κράτησε μόνο μερικές φράσεις του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, και συγκεκριμένα το «Ελπίζω να σας έχουμε πολλά χρόνια ακόμη» που είπε στον καλό πελάτη Τσίπρα, και το «Στηρίζουμε τη μείωση χρέους», που ήταν το επιχρυσωμένο χάπι το οποίο προσέφερε στον φιλοξενούμενό του.
«Ε, ρε γλέντια» έγραψε σε μια σχετική ανάρτησή του στο facebook, δανειζόμενος –έχω την αίσθηση –από την αντίστοιχη ατάκα που συχνά – πυκνά ακούγεται στο θέατρο σκιών, διά στόματος Καραγκιόζη.
Γλέντια όντως, αλλά ακριβά ρε αδερφέ, πολύ ακριβά…
Γενναίες
Οι δημοσιογράφοι δεν είναι δημοφιλής κοινωνική ομάδα, και η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει και εμάς τους δημοσιογράφους –πέραν της συνειδητής προσπάθειας που έχει καταβάλει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να τους απαξιώσει.
Αλλά όσο αλήθεια είναι αυτό, άλλο τόσο είναι και ότι οι δημοσιογράφοι είναι η κοινωνική ομάδα που έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη από την κρίση. Τα ποσοστά της ανεργίας στον κλάδο είναι διπλάσια του μέσου όρου, και επιπλέον η κυβέρνηση συνειδητά επίσης τους κατέστρεψε και το Ταμείο τους.
Αυτές τις μέρες, τέσσερις γενναίες γυναίκες δημοσιογράφοι, πραγματοποιούν απεργία πείνας στην οδό Ακαδημίας, έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ ως ελάχιστη αντίδραση στην προσπάθεια να σωθεί έστω και την ύστατη ώρα το Ταμείο. Γιατί υπάρχει τρόπος. Θέληση από πλευράς κυβέρνησης και εργοδοτών δεν υπάρχει. Είμαι μαζί τους, εννοείται…
