Είναι μια σούμα που δύσκολα γίνεται χωρίς «κομπιουτεράκι». Είναι τα χαμένα δισεκατομμύρια που πρέπει να ψάξει κανείς εδώ κι εκεί για να υπολογίσει το κόστος της κρίσης μέσα στην κρίση. Γιατί ακόμη κι αν δεν συμπεριλάβει τα 2,4 δισ. που προσφέρει με περίσσευμα γαλαντομίας το ελληνικό κράτος για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορεί να αφήσει απέξω τα 6 δισ. που, όπως υπενθύμισε ο Βαγγέλης Βενιζέλος από τις σελίδες αυτής της εφημερίδας και είχε επισημάνει ο Πιερ Μοσκοβισί, δεν επιστράφηκαν από την ΕΚΤ εξαιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης.
Είναι ένας χορός χαμένων δισεκατομμυρίων στον οποίο δεν έχουν θέση μόνο τα κάπου 87 δισεκατομμύρια το τρίτου Μνημονίου. Ούτε μόνο αυτά που χρησιμοποιήθηκαν για την πολιτική επένδυση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Ουάσιγκτον ή δεν ταξίδεψαν τελικά από τη Φρανκφούρτη στην Αθήνα. Στη σούμα πρέπει να μπουν κι εκείνα που δεν γεννήθηκαν ποτέ μετά το 2014 επειδή οι εκλογές, η περήφανη διαπραγμάτευση, το κλείσιμο των τραπεζών και το δημοψήφισμα μπλοκάρισαν την οικονομική τροχιά του 2014, που φρενάρισαν εκείνο το αναιμικό 0,7% ανάπτυξης, το οποίο όμως θα παρήγε πλούτο και νέες θέσεις εργασίες πριν επιστρέψει η οικονομία στην ύφεση του 2015 και του 2016.
Δεν έχει νόημα να θρηνεί κανείς τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν. Εχει όμως νόημα να αναλογίζεται το κοινωνικό κόστος από τον χαμένο θησαυρό που δεν θα βρεθεί ποτέ –σε θέσεις εργασίας αλλά και σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα τα οποία στερήθηκαν οι οικονομικά ασθενέστεροι. Κι έχει νόημα να θυμάται ότι και η κρίση και η κρίση μέσα στην κρίση είναι πολιτικές. Με μια επώδυνη οικονομική παράμετρο.
