Οποιος απορούσε πώς βρέθηκε ο Τσίπρας στον Λευκό Οίκο τώρα ξέρει: για 2,4 δισ. ο Τραμπ (όπως τον κόβω…) θα προσκαλούσε και το φάντασμα του Μπιν Λάντεν!
Μην ξεχνάτε άλλωστε πως όποτε βγαίνουν στο τραπέζι συμβόλαια εκατομμυρίων για όπλα όλο και κάποιο εκατομμύριο ξεστρατίζει στις τσέπες των εμπλεκομένων.
Το αντίτιμο βεβαίως για τα 2,4 δισ. (συν μια βάση…) είναι ελαφρώς αναιμικό. Ο Τραμπ είπε ότι θα βοηθήσει με το χρέος –πώς; άγνωστο…
Με άλλα λόγια ένας καλός άνθρωπος που ούτε του χρωστάμε ούτε μας χρωστάει προσφέρεται να μεσολαβήσει σε εκείνους στους οποίους χρωστάμε (παρόλο που οι περισσότεροι δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν) ώστε να μας κάνουν σκόντο στα χρωστούμενα.
Υπενθυμίζω ότι την τελευταία φορά που (επί Ομπάμα) η αμερικανική κυβέρνηση ψέλλισε κάτι για το χρέος ο Σόιμπλε απάντησε:
Κανένα πρόβλημα. Δώστε εσείς ογδόντα δισ. κι εμείς τους κουρεύουμε το χρέος αύριο το πρωί!
Ηθικό δίδαγμα; Ολοι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν.
Τα υπόλοιπα της επίσκεψης είναι από αδιάφορα έως αστεία.
Αδιάφορα είναι τα νταραβέρια με κάποιους ανύπαρκτους ή/ και ανυπόληπτους «επενδυτές» της «ομογένειας» που συνήθως δεν δίνουν ούτε πουρμπουάρ σε ταξιτζή.
[Είναι απορίας άξιο, για παράδειγμα, πώς κουβαλήθηκε ολόκληρη κυβερνητική κουστωδία στο… Σικάγο. Δεν πιστεύω να ισχύουν αυτά που ακούω!]
Αστείο ήταν το δέος, αν όχι κι ο θαυμασμός με τον οποίο ο έλληνας Πρωθυπουργός αντιμετώπισε εκ του σύνεγγυς τον αμερικανό πρόεδρο.
Αλλα μεγέθη, θα μου πείτε. Σωστά. Αλλά το μέγεθος δεν αρκεί να εξηγήσει το ψάρωμα. Είναι κι η λερωμένη φωλιά.
Διότι μεταξύ μας δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο πολιτικό κίνημα παγκοσμίως το οποίο να μετακινείται με τόση ευκολία κι αλεγρία από το φτύσιμο στο γλείψιμο.
Τι να θυμίσω; Μέρκελ («go back Madam…»), Ολάντ («Ολαντρέου»), Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ντεϊσελμπλούμ («ουάου»), Ερντογάν, Μακρόν, Τραμπ («το κακό που δεν πρέπει να μας βρει»…) και πάει λέγοντας.
Για λόγους που αγνοώ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν ακατανίκητο μαζοχισμό να γλείφει εκεί που έφτυνε. Σε σημείο που (πολύ φοβούμαι) ότι δεν γλείφει αν προηγουμένως δεν έχει φτύσει.
Realpolitik αποκάλεσε ο νέος διευθυντής Τύπου του Πρωθυπουργού αυτό το ασταμάτητο πηγαινέλα «φτύσιμο – γλείψιμο». Στην Ισπανία το είπαν kolotumba.
Υποψιάζομαι όμως ότι η πραγματικότητα είναι πιο απλή. Διότι το όριο ανάμεσα στο φτύσιμο και το γλείψιμο είναι κάτι που ονομάζεται αξιοπρέπεια.
Κι αυτήν είτε την έχεις από το σπίτι σου είτε πρέπει να τη χάσει κάποιος για να τη βρεις.
