Αφωνη μένω. Διότι μπορεί να ψηφίστηκε σε ζωντανή σύνδεση το νομοσχέδιο αναγνώρισης ταυτότητας φύλου αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχουν και ομοφυλόφιλοι. Οτι κυκλοφορούν κάτω από το φως του ήλιου και δεν είναι κρυμμένοι σε τίποτα λαγούμια. Οτι φοράνε κανονικά πουκάμισα και κανονικά παντελόνια. Αφού δεν είναι κανονικοί άνθρωποι, πώς φοράνε κανονικά ρούχα; Αφήστε που κάνουν μεταξύ τους μακροχρόνιες σχέσεις. Πάνε μαζί και σουπερμάρκετ, σπρώχνουν και καροτσάκι. Πολύ φοβάμαι ότι πάνε μαζί και σινεμά. Ας σοβαρευτούμε τώρα, αν και ουσιαστικά μόνο η εκφορά του λόγου και οι αναφορές είναι διαφορετικές σε επιστολή πατέρα προς τα Jumbo που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και με την οποία ανακοινώνει ότι δεν θα ξαναψωνίσει από τα πολυκαταστήματα λόγω της «προπαγανδιστικής προβολής μίας ομοφυλοφιλικής «σχέσης» ως εξίσου φυσικής με μία ετεροφυλική» στο γνωστό πλέον σποτ. Βέβαια, απ’ ό,τι καταλαβαίνω στη συνέχεια, θα μπορούσε να συμβιβαστεί με το αλλόκοτο αν υπήρχε η σήμανση «Παιδιά προσοχή!… εσείς μην προσπαθήσετε κάτι τέτοιο» όπως σε παλαιότερη διαφήμιση της εταιρείας που έδειχνε παιδιά να «πετάνε από τη χαρά τους».
Σέβομαι, καταρχάς, την ανησυχία ενός πατέρα για τα μηνύματα που παίρνουν, πανταχόθεν, τα παιδιά σήμερα. Ομως το πιο επικίνδυνο μήνυμα είναι, κατά τη γνώμη μου, η απόκρυψη της αλήθειας που εκθέτει το παιδί σε μια μελλοντική και τραυματική μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Οσο για την εν λόγω διαφήμιση –με την έξυπνη ιδέα να παρουσιάσει το γκέι ζευγάρι πιο συντηρητικό ως προς την εμφάνιση από το στρέιτ –έχει λιγότερο θορυβώδη αλλά μεγαλύτερη επιδραστικότητα στην κοινωνία από εκατό νομοσχέδια (απαραίτητα για την προάσπιση δικαιωμάτων). Οπως τίποτα δεν έχει απογραφικοποιήσει περισσότερο τη φιγούρα του ομοφυλόφιλου από τον ρόλο του Μπέζου στους «Απαράδεκτους».
