Απ’ αυτό το πολύ, κατά πολλούς, σημαντικό ταξίδι του Πρωθυπουργού κυρίου Τσίπρα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μάθαμε αρκετά πράγματα που αγνοούσαμε εντελώς.

Πρώτον και κύριον ότι ο κύριος Τραμπ με το ξασμένο κουνάβι στο κεφάλι «Μπορεί να είναι δαιμονικός αλλά ό,τι κάνει, το κάνει για το καλό».

Βέβαια ποιο καλό δεν μας διευκρινίστηκε αλλά ελπίζω στο επόμενο ταξίδι να το μάθουμε κι αυτό.

Δεύτερον από το στόμα του αμερικανού προέδρου ακούσαμε ότι με την συμφωνία για τα αεροπλάνα που θα μας αναβαθμίσουνε, θα βρούνε δουλειά μερικές χιλιάδες αμερικανών φονιάδων των λαών. Διότι ως γνωστόν εκεί η ανεργία σέρνεται σαν την ιλαρά, ενώ εμείς αντιθέτως σερνόμαστε από δουλειά σε δουλειά και δεν ξέρουμε πού να πρωτοδουλέψουμε.

Ενα θέμα που δεν έθιξαν στην από κοινού εμφάνιση των δυο Προέδρων (μια εμφάνιση σταθμό για το παγκόσμιο κίνημα της Αριστεράς) αλλά που το μάθαμε από το αναξιόπιστο (παντού τα πάντα) κανάλι CNBC, είναι ότι εκτός από τη Σούδα η οποία και θα επεκταθεί, γιατί στριμώχνονται εκεί πολύ τα παιδιά, αφού σου λέει τις βόμβες βυθού τις έχουνε παραχώσει στο δωμάτιο υπηρεσίας, εκτός λοιπόν από τη Σουδανή βάση θα έχουμε κι άλλες Βάσεις του Θανάτου διάσπαρτες στην Ελλάδα να κάνουμε τη δουλειά μας. Συγγνώμη, τη δουλειά τους.

Για το χρέος, η αλήθεια είναι κάτι είπε ο αμερικανός παράφρων, αλλά δεν το θυμάμαι τώρα, αλλά όταν τον ξαναρωτήσανε απάντησε: «Εγώ το είπα έτσι φλου για να περνά η ώρα». Κάνοντας μια σαφή αναφορά στον Μποστ.

Επίσης μην ξεχάσω και τις συναντήσεις που είχε η ελληνική κουστωδία με μέλη της Ομογένειας και επιχειρηματικούς κύκλους (αν και το τραπέζι που στρώθηκε στο Σικάγο ήτανε σαφώς τετράγωνο με μια τάση προς το ορθογώνιο παραλληλόγραμμο). Εκεί μάθαμε φοβερά πράγματα.

Θέλουμε λέει επενδύσεις. Ελάτε. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Δεν ξέρω αν τους έφερε (και θα έπρεπε) το ζωντανό παράδειγμα του Ελληνικού που ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.

Ή για Κέρκυρα, Οξυά και Ζάκυνθο, το πόσο ωραία έγινε μπουχός ο Εμίρης του Κατάρ λέγοντας το υπέροχο «Οι επενδύσεις στην Ελλάδα είναι ανέκδοτο».

Να, μ’ ένα τέτοιο ανέκδοτο θα μπορούσε κάλλιστα να διανθίσει την ομιλία του ο Πρωθυπουργός μας στην εξώπορτα του Λευκού Οίκου, αλλά πού να του πάει το μυαλό.

Αυτά με τα του εξωτερικού κλιμακίου.

Εδώ στο εσωτερικό βλέπεις βουλευτές και υπουργούς που τους αφήσανε έξω απ’ τον χορό να μην ξέρουν πώς να τα κουκουλώσουν, και τους λυπάται η ψυχή σου.

Ανοίγουν το στόμα τους και κάτι ασυναρτησίες κάτι… «Αμπαλα-Τάμπαλα».

Κι ένα τελευταίο που μου έχει κάνει πολλή εντύπωση είναι, πού είναι ο Πολάκης τον τελευταίο τον καιρό; Πού χάθηκε αυτή η ψυχή; Ούτε για τον νόμο για την ταυτότητα φύλου στα 15 μια λέξη, ούτε για τον Τραμπ. Οσο να ‘ναι ανησυχώ.

Αλλά πάλι μπορεί να χειρουργεί ο επιστήμων. Υπάρχουν τελευταία πολλοί Ελληνες που θέλουν την βοήθειά του. Βλέπεις είναι μανούλα στις αιμορροϊδοεκτομές.

ΥΓ. Από τα κλάματα στην κηδεία του Κάστρο μέχρι τα χαμόγελα στον Τραμπ ένα πούρο Αβάνας δρόμος.

Τελευταία Νέα