Στο περσινό In Progress Feedback Festival στην πρώτη θέση ισοψήφησαν δύο παραστάσεις στην κατηγορία του χορού. Σήμερα τα έργα «Home» από την ομάδα Almalibre.co και «2084» της ομαδας A(r)CT έχουν αποκτήσει τελική μορφή και παρουσιάζονται μέχρι τις 30 Οκτωβρίου στο στούντιο Κινητήρας (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη, τηλ. 210-9248.328).
Το «Home» είναι εμπνευσμένο από πίνακες των Εγκον Σίλε και Εντουαρντ Χόπερ, μετατρέποντας σε κίνηση και παλμό το μινιμαλισμό και την ζωτικότητα των πρώτων δημιουργιών. «Οι πίνακες μάς βοήθησαν να επιλέξουμε ατμόσφαιρες. H αντίθεση των δύο ζωγράφων στον τρόπο αποτύπωσης του ανθρώπινου σώματος αποτέλεσε την πηγή για το κινητικό υλικό που επιλέξαμε να φέρουμε επί σκηνής: ο Χόπερ το αντιμετωπίζει με γραμμικότητα και απλότητα ενώ ο Σίλε με πολυμορφία και πολυπλοκότητα. Η αντίθεση καθόρισε και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των σωμάτων επηρεάζοντας τη δραματουργία του έργου. Κατά κάποιον τρόπο, οι χορευτές μεταφέρουν την αστική μοναξιά που βρίσκεται στους περισσότερους πίνακες του Χόπερ και την έντονη σωματικότητα των πινάκων του Σίλε», επισημαίνει η χορογράφος Αναστασία Μπρουζιώτη που επιμελείται την παράσταση. Το έργο μάλιστα είναι δομημένο με τρόπο που μπορεί να θυμίσει έναν ζωγραφικό πίνακα. Η σκέψη αρχικά προήλθε από την τεχνική “stop motion” της φωτογραφίας. «Επίσης, βασιστήκαμε στη δύναμη της γλυπτικής των σωμάτων. Συχνά θυμίζουν τις φιγούρες των ζωγράφων, αποτυπώνοντας συχνά μεμονωμένα διαφορετικούς «πίνακες» στο χώρο ενώ παράλληλα δεν παύουν να είναι κομμάτι ενός πίνακα που συνεχώς μετουσιώνεται σε έναν άλλο. Με αυτό τον τρόπο, κατά τη διάρκεια του έργου, δημιουργούνται διαφορετικά «τοπία», το καθένα απ’ τα οποία είναι ένας πίνακας που ζωντανεύει στα μάτια των θεατών», επισημαίνει η Μπρουζιώτη.
Αντιθέτως, η παράσταση «2084» αντλεί στοιχεία από το δυστοπικό «1984» του Τζορτζ Οργουελ. Πρόκειται για μια συνεργασία των περφόρμερ Ελένη Παπαϊωάννου και Αλεξ Γκοτς σε μουσική Πάνου Χουντουλίδη. «Δεν θελήσαμε να σταθούμε σε λεπτομέρειες και να αντιγράψουμε ή να αποτυπώσουμε ακριβώς την ιστορία που διηγείται ο Οργουελ. Χρησιμοποιήσαμε το γενικό αίσθημα που μας δημιούργησαν οι χαρακτήρες, οι σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρούσαν. Συγκεκριμένα ως προς τη χορογραφία, η κίνηση προήλθε μέσα από πολύωρους αυτοσχεδιασμούς και σωματική έρευνα, εστιάζοντας στο πώς η κίνηση και η μουσική μπορεί να γεννήσουν συναισθήματα αγωνίας, καταπίεσης, πάλης, συμπόνιας και αγάπης», αναφέρει η Ελένη Παπαϊωάννου της ομάδας A(r)CT. Η βασική ιδέα που κινεί την εξέλιξη είναι πως ο έρωτας μπορεί να αποτελέσει επαναστατική πράξη, αντιστασιακή και συχνά ριψοκίνδυνη. «Καθ’ όλη τη διάρκεια της χορογραφίας μας υπάρχουν σημεία που η καταπίεση και η διαμάχη μεταξύ του θέλω μας και του πρέπει είναι εμφανείς. Αυτή η ανώτερη δύναμη που μας καταδυναστεύει και μας κινεί σαν μαριονέτες είναι σαν να έχει στοιχειώσει τα σώματά μας και εμείς απεγνωσμένα να θέλουμε να ξεφύγουμε. Η γλώσσα του σώματος είναι παγκόσμια και έτσι μέσα από αυτή ευελπιστούμε πως οι θεατές θα καταφέρουν να νιώσουν αυτό που εκείνη τη στιγμή ενσωματώνουμε», καταλήγει.
