Διανύοντας τον έκτο προς τον έβδομο χρόνο Μνημονίου και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας έχει αντιληφθεί ότι τα βήματα προόδου που έχουν γίνει στην Ελλάδα για την έξοδο από την κρίση είναι ελάχιστα, πολύ κατώτερα των προσδοκιών του και σε κάθε περίπτωση πολύ λιγότερα από όσα έγιναν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν στην ίδια θέση με εμάς.
Αυτές οι χώρες μπήκαν και βγήκαν από το Μνημόνιο. Εμείς, φευ, αλλάζουμε τα Μνημόνια σαν τα πουκάμισα. Επίσης και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί παρά να κατάλαβε ότι ο «άλλος δρόμος», ο «εύκολος δρόμος» της ελπίδας που του έταξαν δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αέρα κοπανιστό μέσα σε ωραίο περιτύλιγμα, που ακόμη πληρώνουμε πάρα πολύ ακριβά.
Αυτόν λοιπόν τον πολίτη, που στα έξι προς επτά χρόνια Μνημονίου τα «είδε όλα» και ενδεχομένως τα ψήφισε όλα, που είδε το Οχι να γίνεται Ναι και το Ναι Οχι, που πικράθηκε, ζορίστηκε, υπέφερε, αγανάκτησε, εξοργίστηκε, υπερφορολογήθηκε, απογοητεύτηκε, οφείλουμε όσοι πιστεύουμε στις αρχές της δημοκρατίας να «ξανακερδίσουμε».
Πώς; Ανακτώντας την αξιοπιστία της πολιτικής. Και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία αποτελούν οι εξελίξεις στην Κεντροαριστερά.
Η διαδικασία που ξεκίνησε και που θα κορυφωθεί με την εκλογή νέου αρχηγού δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια ακόμη μάχη για τη διαδοχή. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξελιχθεί σε μια αντιπαράθεση κομματικών στρατών. Πάνε αυτά, ανήκουν στο παρελθόν. Οι πολίτες δεν θέλουν ούτε να τ’ ακούν.
Η εκλογική διαδικασία θα αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο εάν η επόμενη κυρίως μέρα συνδυαστεί με μια ιστορική επανεκκίνηση. Με μια νέα αρχή που θα στέλνει στον αγύριστο την κομματική καμαρίλα, που θα βάζει τη συνοχή της κοινωνίας και της χώρας πάνω από το κομματικό συμφέρον. Γιατί μπορεί να ψηφίζουμε για την Κεντροαριστερά, απευθυνόμαστε όμως σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Εάν αυτός ο ύψιστος στόχος τεθεί πάνω και πέρα από προσωπικές φιλοδοξίες και στρατηγικές, πάνω από πρόσωπα και καταστάσεις, τότε και μόνο τότε η Δημοκρατική Παράταξη θα είναι πραγματικά σε θέση να προσφέρει, με συντεταγμένο σχέδιο και πρόγραμμα.
Γιατί το θέμα δεν είναι η εξουσία. Η εξουσία ως αυτοσκοπός χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια και εντέλει σε τραγικά αδιέξοδα. Δεν χρειάζεται άλλωστε να πάμε και πολύ μακριά. Τα επίχειρα της ασπόνδυλης πολιτικής τα ζήσαμε στη χειρότερη έκφανσή τους πολύ πρόσφατα και τα ζούμε ακόμα μέχρι και σήμερα. Εχουμε όλοι μεγάλη ευθύνη να μην επαναληφθούν στο μέλλον.
Ο Γιάννης Σγουρός είναι α’ αντιπρόεδρος της Ενωσης Περιφερειών Ελλάδας και πρώην νομάρχης Αθηνών – περιφερειάρχης Αττικής