Η ατυχία του Λουτσέσκου

Ο Ολυμπιακός κέρδισε το ματς με τον ΠΑΟΚ με ένα γκολ του βέλγου αμυντικού Μπιορν Ενγκελς, που το πανηγύρισε με την καρδιά του δείχνοντας στους οπαδούς το σήμα στη φανέλα. Από κάποιες μικρές λεπτομέρειες καταλαβαίνεις πόσο μια ομάδα θέλει τη νίκη. Η πώρωση του Ενγκελς, που είχε χάσει τη θέση του στη βασική ενδεκάδα, μολονότι είναι η πιο ακριβή καλοκαιρινή μεταγραφή του Ολυμπιακού, είναι ένα καλό σημάδι για την ομάδα του Τάκη Λεμονή. Θυμίζω ότι ο Ενγκελς είχε δείξει κάμποσο πάθος και στο προηγούμενο ντέρμπι, αυτό με την ΑΕΚ, όταν και αποβλήθηκε και τιμωρήθηκε. Αρκετά επιθετική είναι και η συμπεριφορά του Οτζίτζα Οφόε, που είναι κι αυτός Βέλγος, ενώ οι παλιοί στο Ρέντη θυμούνται ότι δεν είχε πρόβλημα να αρπαχτεί με τον καθένα αν ένιωθε αδικημένος και ο πιο αγαπημένος Βέλγος που έχει περάσει από τον Ολυμπιακό, δηλαδή ο Κέβιν Μιραλάς.

Είναι οι Βέλγοι, η «οργή του Θεού» και δεν το είχαμε καταλάβει; Μάλλον όχι. Ας πούμε για έναν Ενγκελς που πωρώνεται υπάρχει ένας Ζιλέ που περνάει υπέροχα τον καιρό του στην Αθήνα, μαθαίνοντας γκολφ στη γυναίκα του: οι δυο είναι βασικοί θαμώνες του Γκολφ της Γλυφάδας κι αυτό είναι καλύτερο από το να είχαν ανακαλύψει τις ομορφιές της νυχτερινής Αθήνας όπως άλλοι και άλλοι. Γκολφ έπαιζε πολύ και ο Ολαφ Μέλμπεργκ, που ήταν τακτικότατος θαμώνας στο Costa Navarino: αν ο Ολυμπιακός έπαιζε Σάββατο και την Κυριακή ήταν ελεύθερος προπονήσεων, ο Σουηδός ήταν πάντα εκεί –το προσωπικό του γιγάντιου ξενοδοχείου θυμάται ακόμα ότι αποκαλούσαν το δωμάτιο του «σουίτα Μέλμπεργκ». Ο Σουηδός θεωρούσε ότι το γκολφ τον βοηθούσε να ηρεμεί. Ο Ζιλέ δεν ξέρω γιατί ακριβώς το χρειάζεται: κανείς δεν θυμάται ούτε μια στιγμή που να έχει βγάλει εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου λίγη ένταση.

Είναι πάντως ευγενέστατος και κομμάτι χιουμορίστας ο καλός Ζιλέ. Την περασμένη εβδομάδα έλεγε στους φίλους που έχει κάνει στο Γκολφ της Γλυφάδας ότι θα λείψει για μερικές μέρες, γιατί έχει «μια δουλειά στη Βαρκελώνη». «Πρέπει να πάω να κυνηγάω τον Μέσι και είμαι και λιγάκι μεγάλος για αυτή τη δουλειά» έλεγε γελώντας. Δεν ξέρω πόσοι άλλοι γέλασαν με το αστείο, αλλά το χιούμορ είναι υπόθεση του καθενός.

Υπάρχουν πάντως κάποιες μεταγραφές που κουβαλάνε συχνά ένα είδος κατάρας. Βλέπω για παράδειγμα τον Ταχτσίδη και τον Ζιλέ. Ο Ταχτσίδης αποκτήθηκε γιατί ο Χάσι (τον θυμόσαστε;) ήθελε οπωσδήποτε έναν παίκτη για να αγωνιστεί εσωτερικός μέσος και να μπορεί να παίξει δίπλα στον Οφόε. Η απαίτησή του ήταν ο Ζιλέ αλλά αρχικά έκανε τον δύσκολο και ο προπονητής πήρε τον έλληνα μέσο ως εναλλακτική λύση. Βλέποντας και τους δυο στο ξεκίνημα της σεζόν, η καλύτερη επιλογή του Ολυμπιακού μάλλον θα ήταν να μην αποκτήσει κανέναν και να κρατήσει π.χ. τον Μανώλη τον Σιώπη. Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή που μπορεί να σου τύχει να έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο επιλογές και να είναι και οι δύο λάθος!

Ο Ολυμπιακός κέρδισε, δεν έλυσε τα προβλήματά του, αλλά δεν απόκτησε και καινούργια –πράγμα που δεν μπορείς να το πεις για τον ΠΑΟΚ. Υπήρξε μια τεράστια προσπάθεια η ήττα του ΠΑΟΚ να δικαιολογηθεί με μισόλογα του είδους «παίξαμε, όμως, καλά», «ο Ολυμπιακός έπαιξε άμυνα για να κρατήσει τη νίκη», «χάσαμε ένα ματς και δεν πάθαμε κάποια καταστροφή» κ.τ.λ. Στην Ελλάδα κάθε προπονητής ομάδας που δεν έχει μεγάλα προβλήματα έχει τρεις ζωές –μπορεί δηλαδή ν’ αντέξει τρία αληθινά στραβά αποτελέσματα. Ο Ρασβάν Λουτσέσκου έκαψε την πρώτη το βράδυ του αποκλεισμού της ομάδας από την Εστερσουντ: δεν έφταιγε αυτός, αλλά ήταν τόσο σοκαριστική εκείνη η αποτυχία που την χρεώθηκε. Την Κυριακή έκαψε και τη δεύτερη προπονητική του ζωή. Είχε μια χρυσή ευκαιρία να πάρει αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη και γύρισε στη Θεσσαλονίκη με άδεια τα χέρια. Λογικά θα παίξει τα ρέστα του στο ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ σε δύο αγωνιστικές. Με ήττα εκεί θα φταίει για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας.

Ο καλός Λουτσέσκου έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: είναι προπονητής ενός ΠΑΟΚ που δεν μπορεί να διαμαρτύρεται πλέον για τη διαιτησία. Κάποτε ο προπονητής του ΠΑΟΚ όταν έχανε στο Καραϊσκάκη, έβγαζε ένα λόγο εναντίον του «συστήματος», της ΕΠΟ και του εκάστοτε διαιτητή και γύριζε στη Θεσσαλονίκη ως ήρωας. Αν κέρδιζε το ματς σημείωνε –όπως ο Αγγελος Αναστασιάδης προ τετραετίας -, ότι είχε εξηγήσει στους παίκτες του πως έπρεπε να ασχολούνται με τον αντίπαλο και όχι με τον διαιτητή, που ήταν πάντα σε εντεταλμένη υπηρεσία. Τώρα τι να πει ο καψερός ο Λουτσέσκου; Οτι ο Κομίνης, με την υπέροχη στρατιωτική χωρίστρα, αδίκησε τον ΠΑΟΚ; Μόνο ο Ζιλέ θα γελούσε με ένα τέτοιο αστείο…