Φέτος συμπληρώθηκαν 24 χρόνια από τότε που το κινητό τηλέφωνο έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα. Ηταν, θυμάμαι, καλοκαίρι του 1993 όταν, σε σύσκεψη για τηλεοπτική εκπομπή, μας έδωσαν έναν κατάλογο διαφημιζομένων όπου, ανάμεσα σε γνωστές εταιρείες, είδα και κάποια Telestet. Με νοήματα ρώτησα κάποιον «Τι είναι αυτό;» και εκείνος, επίσης με νοήματα, μου απάντησε «άσε, θα σου εξηγήσω μετά». Ο,τι και να μου εξήγησε μετά φαντάζομαι ότι δεν θα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα έτσι όπως διαμορφώθηκε. Ποιος να ήξερε τότε ότι το κινητό δεν θα άλλαζε, απλώς, την καθημερινότητά μας. Θα δημιουργούσε μια καινούργια. Από το «πωλούνται ακίνητα», στο «πωλείται κινητό».

Την προβοκάτσια του τηλεφώνου που χτυπάει ακόμη και σε κηδείες τη συνηθίσαμε. Τα αστεία με την εξάρτηση από αυτό πάλιωσαν. Και τα κακεντρεχή σχόλια για τις σέλφι μοιάζουν με τις εμμονές των γέρων στο «Μάπετ Σόου». Και ενώ κάτι έχει παγιωθεί, χρειάζεται η αφορμή για να συνειδητοποιήσεις το αδιαπραγμάτευτό του. Μου συνέβη πριν από λίγες ημέρες καθώς έβλεπα τη συνέντευξη νεαρής και συμπαθέστατης δημοσιογράφου των τηλεοπτικών πάνελ όπου μιλούσε για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίστηκε με χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο. Την πορεία της κρίσιμης αυτής περιπέτειας περιέγραψε μέσα από τη σχέση της με το κινητό. Αντιλήφθηκε το πρόβλημά της όταν δεν μπορούσε να διαβάσει καλά την οθόνη του, ανέφερε με ακρίβεια πόσες ημέρες μετά την εγχείρηση μπόρεσε να στείλει το πρώτο μήνυμα και αξιολόγησε την αποθεραπεία της σε συνάρτηση με το πόσο χρόνο μιλάει στο τηλέφωνο. Πήγα να κάνω κάποια σχόλια περί απομόνωσης, αλλά αυτολογοκρίθηκα. Γιατί σημασία δεν έχει η απομόνωση της εποχής, αλλά το αν την αντιμετωπίζεις.

ΥΓ: Περαστικά στο κορίτσι.

Τελευταία Νέα