Οι εκδηλώσεις βίας που σημειώνονται καθημερινά σε αυτή τη χώρα είναι από μόνες τους αποκρουστικές και καταδικαστέες. Και αποτελεί φυσικά ευθύνη του αρμόδιου υπουργού, των αρμόδιων Αρχών και της αρμόδιας κυβέρνησης να συλλαμβάνουν τους δράστες και να τους προσάγουν στη Δικαιοσύνη. Αλλά το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ. Η κοινωνία δεν μπορεί ούτε να σιωπά ούτε να ξεχνά. Γιατί η εξοικείωσή της με τη βία ισοδυναμεί με αποδοχή της.
Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης. Ανέλαβε τη χώρα σε μια πολύ δύσκολη χρονική στιγμή και κράτησε γερά το τιμόνι για το πρώτο ταραγμένο εξάμηνο του 2012. Για τις όποιες δυσλειτουργίες δεν ευθυνόταν εκείνος, αλλά οι εσωτερικές κόντρες των κομμάτων που τον στήριζαν και η στείρα αντιπολίτευση των υπολοίπων. Ο ίδιος αναζητούσε πάντα τη συναίνεση. Και η απάντηση ήταν να τον χαρακτηρίζουν δοτό και επικεφαλής ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος. Οχι μόνο τότε, αλλά ακόμη και τώρα.
Τον περασμένο Μάρτιο, ο Παπαδήμος δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση με μια παγιδευμένη επιστολή την οποία άνοιξε μέσα στο αυτοκίνητό του. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση και έμεινε 37 ημέρες στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του Ευαγγελισμού σε κατάσταση ισχυρού σοκ. Εφυγε με ισχυρή αστυνομική συνοδεία γιατί κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλειά του. Και κλείστηκε στο σπίτι του για να συνέλθει. Χθες πραγματοποίησε την πρώτη δημόσια εμφάνισή του από τότε, συναντώντας τον νέο πρεσβευτή της Γερμανίας σε κεντρικό ξενοδοχείο.
Ανθρωπος σεμνός και χαμηλών τόνων, ο πρώην πρωθυπουργός είναι βέβαιο ότι επιζητά πλέον τη λιγότερη δυνατή δημοσιότητα. Ενδεχομένως μάλιστα να έχει μετανιώσει και για την ίδια του την εμπλοκή στην ενεργή πολιτική, αφού κόντεψε να του στοιχίσει τη ζωή. Η δική του αξιοπρέπεια όμως δεν εξουδετερώνει το δικό μας χρέος, που είναι η καταγγελία και αποκήρυξη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, με όποιον ιδεολογικό μανδύα και αν είναι ενδεδυμένη, στο όνομα όποιων πραγματικών ή υποτιθέμενων καταπιεσμένων και αν ασκείται.
Ο Παπαδήμος είναι πλέον ένα σύμβολο. Και παρόλο που η αντιμνημονιακή εκστρατεία έχει καταλαγιάσει –αφού οι χθεσινοί πολέμιοι έγιναν σήμερα πλειοδότες -, είναι πολλοί οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι που εξακολουθούν να δέχονται επιθέσεις και ύβρεις για τη στάση τους τα τελευταία χρόνια. Η ίδια η κυβέρνηση ανέχεται, δικαιολογεί και νομιμοποιεί τέτοιες ύβρεις δίνοντας ουσιαστικά το πράσινο φως για το επόμενο στάδιο, που είναι η φυσική βία. Οσοι διασκεδάζουν με τις δηλώσεις του Καμμένου ή με τις αναρτήσεις του Πολάκη να θυμούνται ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Η βία δεν είναι βέβαια ελληνική αποκλειστικότητα. Είμαστε όμως η μοναδική ίσως δυτική κοινωνία που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί της. Οσο κρατά αυτό το φλερτ το μέλλον μας θα είναι υποθηκευμένο.
