Ενας από τους στόχους όλων των επαναστάσεων –από τη Γαλλική έως τη Ρωσική –ήταν η απονομή της δικαιοσύνης με θεσμικό και όχι αυθαίρετο τρόπο. Σε πολλές κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και η δική μας, ο στόχος αυτός αργά ή γρήγορα κατακτήθηκε. Και σήμερα αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους της λειτουργίας της.
Η παγιωμένη αυτή κατάκτηση αμφισβητείται σήμερα από συμπολίτες μας που σε ρόλο αυτόκλητων τιμωρών θεωρούν ότι μπορούν να αποδίδουν δικαιοσύνη πότε στα νοσοκομεία απειλώντας ευθέως γιατρούς που υποτίθεται ότι χρηματίζονται και πότε σε κρεοπωλεία όπου σπάζουν βιτρίνες για να καταγγείλουν το εμπόριο κρεάτων. Πρόσφατα, δε, είχαν οργανώσει περιπολίες στο Πεδίον του Αρεως ως άλλη θρησκευτική αστυνομία.
Είναι ένας ακτιβισμός, οι υποτιθέμενες καλές προθέσεις του οποίου δεν τον κάνουν λιγότερο αποκρουστικό –ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, έλεγε ένας γάλλος διανοητής. Η αδικία δεν μπορεί να διορθώνεται με τη βία, τις ευθείες απειλές, τις εισβολές των πολλών εις βάρος του ενός. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να διορθώνεται η αδικία όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας στο μυαλό του. Είναι σαφές ότι ένα κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι.
Είναι σαφές επίσης ότι από την πλευρά της οργανωμένης πολιτείας υπάρχει ένα κενό ασφαλείας, ότι συμπολίτες μας είναι έκθετοι στις ορέξεις και τις αντιλήψεις διάφορων ομάδων. Η ευθύνη γι’ αυτό είναι δεδομένη, το κενό δημιουργείται και από την ανοχή στο φαινόμενο των αυτόκλητων τιμωρών. Σε κάθε περίπτωση, το κενό αυτό δεν μπορεί να μείνει ακάλυπτο. Θα πρέπει να καλυφθεί προτού μετατραπεί σε κενό εξουσίας.
