ΟΧΙ –είχε επιμείνει πολύ ο Σταύρος Θεοδωράκης –οι εκλογές για την ανάδειξη του επικεφαλής της Κεντροαριστεράς να ΜΗ γίνουν στις 12 του Νοέμβρη, γιατί πραγματοποιείται ο Μαραθώνιος. Κι όμως σημειολογικά, αλλά και ουσιαστικά είναι η ενδεδειγμένη ημερομηνία!
Γιατί έναν μαραθώνιο τρέχει όλος αυτός ο χώρος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία εδώ και δύο χρόνια. Εναν μαραθώνιο, με πολύ αντίξοες συνθήκες, που δεν λέει να τελειώσει. Αλλά κι ένας μαραθώνιος διανύθηκε μέχρι να φθάσουμε ώς εδώ.
Ενας πολιτικός μαραθώνιος με προσπάθειες για συγκλίσεις, με αντεγκλήσεις, με εντάσεις, με αποχωρήσεις, με θυμούς, πίκρες και απογοητεύσεις και κυρίως με κούραση. Πολύ κούραση ψυχική για τον κόσμο της Κεντροαριστεράς, αλλά και για κάθε «εγκλωβισμένο» σε άλλους χώρους πολίτη, που παρακολουθεί είτε με εκφραζόμενο είτε με ανομολόγητο ενδιαφέρον μήπως και… «τούτοι, όλοι μαζί, καταφέρουν κάτι»!
Κι αυτό το «όλοι μαζί» είναι η δυσκολία. Γιατί αυτός ο χώρος της δημοκρατικής παράταξης, της Κεντροαριστεράς και του εκσυγχρονισμού είναι γεμάτος από ξεχωριστούς ανθρώπους, εξαιρετικές προσωπικότητες και συλλογικότητες με αξιοσημείωτες διαδρομές και σημαντικό πολιτικό αποτύπωμα, που δυσκολεύονται όμως να… συλλειτουργήσουν!
Αυτό όμως είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τον κόσμο, που τρέχει τον δικό του προσωπικό καθημερινό μαραθώνιο. «Βρείτε τα –σου λέει –κάντε κάτι. Τι να σας κάνω ξεχωριστά τον καθένα; Να σας “καμαρώνω”; Κάντε κάτι όλοι μαζί».
Ε, αυτό το «όλοι μαζί» για να το κυνηγήσεις απαιτεί χαρακτηριστικά μαραθωνοδρόμου στην πολιτική και στη ζωή: αποφασιστικότητα, υπομονή, επιμονή, δύναμη, αντοχή, στοχοπροσήλωση, αίσθημα αποστολής. Κι ένα όραμα –όχι για τον εαυτό σου –αλλά για τον τόπο, για τη χώρα, για τους ανθρώπους και τη ζωή τους.
Αυτό το «όλοι μαζί» χρειαζόταν μια δράση καταλυτική: να εκδηλωθεί μια πρωτοβουλία, να ξεκινήσει μια συνεννόηση, να πεισθούν όλοι να «χαμηλώσουν» λίγο το δίκιο τους, να γίνει μια έκπτωση στους εγωισμούς.
Αυτό το «όλοι μαζί» απαιτούσε μια κίνηση καταλυτική, μια πράξη γενναία και τολμηρή. Και αποφάσισε τελικά και την έκανε η Γεννηματά, ξέροντας μάλιστα εκ των προτέρων ότι θα της χρεώσουν ως κίνητρο τη… σιγουριά!
Ομως το μεγάλο στοίχημα της σιγουριάς, για όποιον καθήσει στην ηλεκτρική ηγετική καρέκλα, είναι λειτουργώντας συλλογικά και ενωτικά να οδηγήσει τον χώρο στο συνέδριο που θα «τακτοποιήσει» τα θέματα τα ιδεολογικοπολιτικά, ώστε να ξαναγίνει ελκτική για τους πολίτες η Κεντροαριστερά.
Η Συλβάνα Ράπτη είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΔΗΣΥ, πρώην βουλευτής και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ
