Αναζήτηση
Η υπόθεση των F-16 ήταν απλώς μια –ακόμη –αφορμή. Οχι η κορυφαία που προκαλεί τα αντανακλαστικά της ομάδας των 53+. Μπορεί στη Βουλή οι βουλευτές που αναζητούν την αριστερή ταυτότητά τους να δημιούργησαν σκηνικό ανταρσίας για τα εξοπλιστικά και το πανάκριβο «πακέτο» των 2,4 δισ. δολαρίων που κουβάλησαν ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο από την Ουάσιγκτον, αλλά δεν σκοπεύουν γι’ αυτόν τον σχεδιασμό να κάνουν δυσκολότερη τη ζωή του Μαξίμου. Για τη χαμένη τιμή της Αριστεράς υπάρχουν πολλά και ουσιαστικότερα που θα δικαιολογούσαν έναν ξεσηκωμό. Οπως έχουν πολύ περισσότερα ράμματα για τη γούνα του Καμμένου, τα οποία κάνουν ακόμη πιο αχώνευτη τη συγκατοίκηση.
Η ομάδα των 53+ δεν είναι πλέον ένας ασύντακτος στρατός. Αλλά δεν προσδοκά να πυροδοτήσει εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις στην Κουμουνδούρου. Φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως ρεύμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι ως κόμμα μέσα στο κόμμα. Οι διευθετήσεις από τον άτυπο επικεφαλής Ευκλείδη Τσακαλώτο έχουν γίνει με το Μαξίμου και οι αναταράξεις έως τις κάλπες θα είναι ελεγχόμενες. Στην πραγματικότητα, οι 53+ που είναι περισσότεροι και συνεχώς στρατολογούν στελέχη, ενδιαφέρονται για τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την κυβερνητική φάση του. Στο μυαλό τους, οι κυβερνητικές καρέκλες όχι μόνο δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά η απομάκρυνση από αυτές είναι νομοτελειακή και αναπόφευκτη. Ισως πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι προσδοκούν οι παρατρεχάμενοι στο πρωθυπουργικό γραφείο. Το ερώτημα –και η δική τους αγωνία –είναι τι θα έχει απομείνει μετά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως μέσα σε ένα σκηνικό ολικής επαναφοράς.
Σε αντίθεση με τους λαφαζανικούς, οι 53+ έχουν αποδεχθεί ότι η Αριστερά μπορεί να διεκδικεί την ύπαρξη και τη συνέχειά της ακόμη και μέσα από συμβιβασμούς. Οπως το βλέπουν, σε ένα αντιφατικό τοπίο η διατήρηση αυτής της προοπτικής είναι ζωτικής σημασίας. Τα δικά τους όρια επιτρέπουν μια συνθηκολόγηση με τους διεθνείς πιστωτές, όπως και νερωμένη ατζέντα στο εσωτερικό. Ο ρεαλισμός, ωστόσο, δεν είναι πάνω απ’ όλα, ιδίως εάν εμφανίζεται ως προσαρμογή άνευ όρων. Είναι ένα νέο δόγμα που αφήνει να διατρέχει τους κυβερνητικούς διαδρόμους ο Τσακαλώτος και παλεύει να το αναδείξει με καθημερινές αναρτήσεις στο commonality.gr η Αννέτα Καββαδία.
Πιο παραστατικά, ωστόσο, το ανέδειξε ο Θοδωρής Δρίτσας στη Βουλή, με φόντο τα αναβαθμισμένα F-16. Το ανερμάτιστο και προβληματικό σύστημα των εξοπλιστικών ταλαιπωρεί διαχρονικά τη χώρα και η απαίτηση για έναν αναβαθμισμένο έλεγχο από το Κοινοβούλιο πρέπει να είναι πεισματική απαίτηση της Αριστεράς. Το μήνυμα Δρίτσα ότι η πίεση θα είναι συνεχής, ώστε να λειτουργήσει μια «επιτροπή υψηλού κύρους και επάρκειας που θα την τρέμουν οι εκάστοτε υπουργοί Αμυνας και Εξωτερικών», μπορεί να ακούγεται ως υπεκφυγή για μια νέα συνθηκολόγηση, αλλά στην πραγματικότητα έχει αποδέκτες. Η αναβάθμιση στο αμυντικό σύστημα είναι απαραίτητη, αλλά ο ενδελεχής έλεγχος της Βουλής θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τις μίζες του παρελθόντος και να προλάβει τις μίζες του μέλλοντος.
Σε Μαξίμου και Κουμουνδούρου θεωρούν ότι όσο η κυβέρνηση θα πατάει στα πόδια της, η εσωκομματική κουζίνα θα βρίσκεται σε ύφεση. Ο φαρμακοποιός από το Πασαλιμάνι, όπως και οι σύντροφοι στο κομματικό υποσύνολο των 53+, δίνει έμφαση στη χρησιμότητα της κουζίνας και αδιαφορεί για τη θερμοκρασία της. Εντάξει, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επέλεξε να κινηθεί εντός μνημονιακού πλαισίου –και οι δεσμεύσεις που ανέλαβε πρέπει να εκπληρωθούν. Αλλά η ακινησία ή η οπισθοχώρηση σε όσα ζητήματα κινούνται έξω από τη σφαίρα του Μνημονίου δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Ούτε κάποιες προσωπικές πολιτικές που διαλύουν το αριστερό προφίλ μιας κυβέρνησης που θέλει ακόμη να βρίσκεται στην αριστερή όχθη. Αν η κουζίνα εκραγεί προσεχώς από τους 53+, μια μη αποδεκτή πολιτική στροφή μπορεί να είναι η αιτία ή να συνδεθεί με συγκεκριμένα πρόσωπα –ας πούμε, εκείνο του Νίκου Παππά.
