«Η υποψηφιότητα του Ζαν-Λικ Μελανσόν δημιούργησε πρωτοφανή ενθουσιασμό, που ανέτρεψε τις πολιτικές εκτιμήσεις. Η αυξανόμενη δυναμική της υποψηφιότητας Μελανσόν γεννά την ελπίδα για το σπάσιμο του καταστροφικού διλήμματος μεταξύ νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας και ακροδεξιού εθνικισμού».Αυτά έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ σε επιστολή που έστειλε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα στις 21 Απριλίου, δύο ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Μετά την απογοήτευση από τον ηγέτη του Κινήματος Πέντε Αστέρων Μπέπε Γκρίλο (την άνοδο του οποίου είχε χαρακτηρίσει παλιότερα ο Αλέξης Τσίπρας «υγιή και ελπιδοφόρα») και την αρχηγό της γερμανικής Αριστεράς Σάρα Βάγκενκνεχτ (που τάχθηκε ευθέως υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ), ο πληγωμένος ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε έτσι το τελευταίο του χαρτί στηρίζοντας τους Ανυπότακτους της Γαλλίας. Με αυτούς θα έσπαγε τα καταστροφικά διλήμματα και θα άλλαζε την Ευρώπη.

Ο Μελανσόν δεν τα πήγε άσχημα σ’ εκείνη την αναμέτρηση, λαμβάνοντας σχεδόν 20%. Κι αν στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν το κόμμα του κέρδισε μόλις τις μισές έδρες από τους μισητούς –και διαλυμένους –Σοσιαλιστές, δεν έπαψε να υποδύεται τον πραγματικό ηγέτη της γαλλικής Αριστεράς. Σε αυτόν τον ρόλο επισκέφθηκε το Σαββατοκύριακο την Αθήνα. Και αντί να δει τον ξεφτισμένο ροζ Αλέξη, ύψωσε τη γροθιά σε ένα ρεσιτάλ φαιδρότητας με πρωταγωνίστρια τη δυναμική κόκκινη Ζωή.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα εδώ πληρώνονται. Για τον άνθρωπο όμως που έχει ζητήσει να απομακρυνθεί η ευρωπαϊκή σημαία από το γαλλικό Κοινοβούλιο, προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού στο Εθνικό Μέτωπο, η Πλεύση Ελευθερίας είναι το φυσικό του περιβάλλον. Ο πρώην ευρωβουλευτής που θαυμάζει τα καθεστώτα της Κούβας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και της Κίνας είναι λογικό να αισθάνεται άνετα δίπλα σε μια πρώην πρόεδρο της Βουλής που ονειρεύεται το κλείσιμο όλων των «μέσων προπαγάνδας και διαπλοκής». Oπολιτικός που ζήτησε από την Ανγκελα Μέρκελ να «το βουλώσει» ταιριάζει απόλυτα με την πολιτικό που προσπάθησε να εμποδίσει τον γερμανό πρεσβευτή να καταθέσει στεφάνι στο Δίστομο. Αφθονα τα κοινά τους στοιχεία: αντιευρωπαϊσμός, απέχθεια για την ελευθερία της έκφρασης, αυταρχισμός, λαϊκισμός, εκδικητικότητα, συνωμοσιολογία. Κι ένα απύθμενο θράσος.

Να λοιπόν γιατί είναι χρήσιμοι οι πολιτικοί μικρού διαμετρήματος σαν τον Πάνο Καμμένο ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου: επειδή αποκαλύπτουν το πραγματικό ποιόν των συμμάχων τους. Οσο κι αν προσπαθεί να καλλιεργήσει ένα μεταρρυθμιστικό προφίλ, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά ότι η συνεργασία του με τους Ανεξάρτητους Ελληνες τον έχει σημαδέψει για πάντα. Οσο κι αν θέλει να εμφανιστεί ως προστάτης των αδυνάτων, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν χάνει κάθε αξιοπιστία όταν σχεδιάζει το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον με την Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη.

Οι νέοι άξονες είναι μπροστά μας. Μικρή σχέση έχουν με τη Δεξιά και την Αριστερά. Και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν τους γνωρίζει.

Τελευταία Νέα