Καταπέλτης
Και λίγη κοινωνική κριτική
«Suburbicon»: Βασισμένος σε ένα παλιό σενάριο των αδελφών Κόεν (επιλογή κοντά στο ύφος του), ο Τζορτζ Κλούνι σκηνοθετεί ένα γαϊτανάκι που αρχίζει από τη σάτιρα και καταλήγει στην τραγική γελοιότητα, τοποθετημένο σε ένα αμερικανικό μεγαλοαστικό προάστιο στη δεκαετία του ’50. Κοινωνική ανισότητα, φυλετικές διακρίσεις, καγχάζων μισανθρωπισμός και εξαίσιες ερμηνείες (Ματ Ντέιμον, Τζούλιαν Μουρ, Τζος Μπρόλιν, ο ίδιος ο σκηνοθέτης και ένας εκπληκτικός Οσκαρ Αϊζαακ) –παράλληλα όμως κυριαρχεί και η αίσθηση πως σου τα έχουν ξαναπεί όλα αυτά, παλαιότερα, στο σινεμά. Και τα εννοούσαν, επίσης.
Ατμοσφαιρικό
«Κάιρο, εμπιστευτικό»: Η εξιχνίαση του φόνου μιας τραγουδίστριας οδηγεί έναν αιγύπτιο αστυνομικό στο πιο ευαίσθητο σημείο της κρατικής διαφθοράς, σε μια αληθινή ιστορία που μεταφέρεται στο σινεμά με μπόλικο στυλ, αλλά και με σιωπές που κουβαλούν όλο το υπαρξιστικό βάθος ενός ήρωα που προσπαθεί να κάνει τη διαφορά σε ένα περιβάλλον ολότελα εχθρικό απέναντί του. Γυρισμένο όχι στο Κάιρο, αλλά στην Καζαμπλάνκα, για ευνόητους λόγους.
Τρομάζεις και γελάς
«Γενέθλια θανάτου»: Η «μέρα της μαρμότας» συναντά το «Scream». Μια αντιπαθέστατη τινέιτζερ δολοφονείται στα γενέθλιά της και… ξαναζεί την ίδια μέρα. Ξανά και ξανά. Οπότε πρέπει και να διερωτηθεί γιατί θέλει σφάξιμο και να ανακαλύψει τον φονιά. Χαβαλεδιάρικο ναι, αλλά τόσο λειτουργικό που παραδίνεσαι.
Βαθμοί: 5