Για ένα μαύρο φόρεμα, για μια δασκάλα. Από τις διαδικτυακές εντυπώσεις αυτό ήταν φέτος το ρεζουμέ της παρέλασης. Η viral πλέον Ιφιγένεια Γουγουτσά διέσχισε αεράτη τους δρόμους του Ναυπλίου, ως επικεφαλής του 4ου Δημοτικού Σχολείου στο οποίο διδάσκει και μαζί της βημάτισαν ένας λόχος από στερεότυπα και αναγωγές μιας κοινωνίας που, κατά περίσταση, μοιάζει να αντιδρά σαν τις «Κυρίες της αυλής» στην ομώνυμη ταινία του Ντίνου Δημόπουλου. Ηταν, λέει, ντυμένη σαν να πήγαινε στα μπουζούκια. Ε και λοιπόν; Ετσι ντύνεται απ’ όσο είδαμε στις φωτογραφίες της που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, κάπως έτσι πηγαίνει στο σχολείο, έτσι τιμά στυλιστικά την καταγωγή της (είναι Θεσσαλονικιά), έτσι ντύνονται πολλές γυναίκες όταν πηγαίνουν για καφέ, κάπως έτσι και οι περισσότερες μητέρες των μαθητών της. Ας συνειδητοποιήσουμε πως τα «μπουζούκια» στην ουσία είναι η περιφορά μιας διάθεσης που μας χαρακτηρίζει ως λαό και μια χαρά έχει περιγράψει ο Τσιτσάνης με το «Απόψε κάνεις μπαμ, σε βλέπουν και φρενάρουνε και σταματούν τα τραμ». Μήπως και η παρέλαση ένα είδος «μπαμ» δεν είναι; Γιατί λοιπόν ποινικοποιείται το «μπαμ» στην εποχή του Instagram και της υπεραξίας των εντυπώσεων; Βρήκαμε πρόχειρη Ιφιγένεια και στήσαμε διαδικτυακό βωμό; (Μεταξύ μας, νομίζω ότι μια χαρά απολαμβάνει η κυρία Γουγουτσά αυτό που της συμβαίνει.)

Πριν σταυρώσουμε –ή αποθεώσουμε, στην ουσία το ίδιο είναι –τη δασκάλα με τα χρυσά κουμπιά ας σκεφτούμε μήπως αυτή η ηθικοποίηση της αισθητικής είναι το δένδρο που κρύβει το δάσος. Και στο δάσος κυκλοφορεί ο διευθυντής που δεν άφησε τον Αφγανό Αμίρ να σηκώσει τη σημαία, οι χρυσαυγίτες που ματαίωσαν την παρέλαση επειδή η σημαιοφόρος είναι Αλβανή, ο δάσκαλος με τη τσαμπουκαλεμένη μπλούζα του Οχι.

Τελευταία Νέα