Είναι μόνο μια διπλωματία που έχει νεύρα; Οχι, είναι και μια διπλωματία με προσωπική ατζέντα, ιδεοληψία και κρίσεις πολιτικού μεγαλείου. Κι αν τα νεύρα αποτυπώνονται στο οξύ ύφος της ανακοίνωσης που εξέδωσε το υπουργείο Εξωτερικών για όσα είπε ο ισπανός πρεσβευτής, όλα τα υπόλοιπα τα εντοπίζει κανείς με μια μικρή αναδρομή στα σχεδόν τρία χρόνια που βρίσκεται ο Νίκος Κοτζιάς ακλόνητος στη θέση του υπουργού.
Εντοπίζονται, ας πούμε, στην ενέργειά του να μπλοκάρει την απόφαση που θα κατέθετε η ΕΕ στον ΟΗΕ για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα προκαλώντας τη δυσφορία και των 26 εταίρων του. Στον υπερπατριωτικό του ρόλο στο Κυπριακό –υπερπατριωτικό μέχρι τελικής ανατροπής των συνομιλιών. Αλλά και σε επεισόδια που δεν εκπλήσσουν εάν λάβει υπόψη του κανείς την υπουργική φύση: σε εκείνη την ανακοίνωση του ΥΠΕΞ, τα αγγλικά της οποίας ήταν βγαλμένα από τα βάθη του Google Translate ή στον ισχυρισμό του ότι η επιμονή της Ντόρας Μπακογιάννη να θέτει ένα άβολο ερώτημα στη Βουλή οφειλόταν στον έρωτά της προς το πρόσωπό του –πρέπει να ήταν η πιο αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ στην ιστορία της διπλωματίας.
Ο καβγάς με τον ισπανό πρεσβευτή δεν έχει τη βαρύτητα της περιφρόνησης προς τους κινέζους πολίτες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Αλλά ούτε και την ελαφρότητα μιας ανακοίνωσης με αγγλικά αυτόματου μεταφραστή. Είναι κάπου ανάμεσα. Ανάμεσα στη θυμηδία που προκαλεί ο άθλος ενός ιδιοσυγκρασιακού διπλωματικού επεισοδίου ακόμη και με την Ισπανία. Και τον τρόμο για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος.
