Ντροπή

Κατανοώ ότι ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς είναι αυτό τον καιρό πολυάσχολος –πότε να εξωπετάξει τον ξάδερφο Τσίπρα από το ΥΠΕΞ, πότε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο με μια φιλική χώρα, την Ισπανία, με την οποία έχουμε και… συμπεθεριό (η βασιλομήτωρ Σοφία είναι αδερφή του Γλίξμπουργκ, του επονομαζόμενου και Κοκού, υπενθυμίζω), οπότε πού να βρει χρόνο να ασχοληθεί και με τα… θρησκευτικά. Ολα πια από τον Κοτζιά, όλα; Ε όχι.

Η κυβέρνηση διαθέτει υπηρεσία εθιμοτυπίας, το υπουργείο Εξωτερικών επίσης, το πρωθυπουργικό γραφείο δημόσιες σχέσεις, πρωτόκολλα και τα ρέστα, δεν βρέθηκε ένας (αριθμός 1) να τους ενημερώσει / υπενθυμίσει ότι στην Αθήνα βρίσκεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και του πρέπουν τιμές αρχηγού κράτους;

Φαίνεται πως όχι. Εκτός πια κι αν έχουν εξαντληθεί ως «πρώτη φορά Αριστερά» με αυτές τις τόσο εναρμονισμένες με την Αριστερά «τιμές», υποδεχόμενοι πότε λείψανα αγίων και πότε εικόνες, οπότε δεν έχω να προσθέτω τι. Θα επισημάνω απλώς ότι αυτό που συνέβη χθες το μεσημέρι στην είσοδο του Ιντερκοντινένταλ εκθέτει και την κυβέρνηση και την Εκκλησία. Στο ξενοδοχείο πραγματοποιείται διεθνής εκκλησιαστική διάσκεψη με τίτλο «Θρησκευτικός και πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή» και ο Οικουμενικός Πατριάρχης προσήλθε να μετάσχει. Αλλά δεν βρέθηκε να τον υποδεχθεί κανείς από την κυβέρνηση ούτε από την Ιεραρχία της ελλαδικής Εκκλησίας. Δυο παπάδες όλοι κι όλοι ήταν στην είσοδο, και αυτό ήταν. Πάλι καλά που δεν έβαλαν τον concierge του ξενοδοχείου δηλαδή…

Παρότι προσωπικά… Παπα-χρήστος, δεν μπορώ να μην επισημάνω το άστοχο (ώς και απαράδεκτο) του πράγματος, που εκθέτει και την κυβέρνηση και την ελλαδική Εκκλησία…

Φυσικά θα υποκύψω στον πειρασμό να αναζητήσω τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, που δίνει τεράστιο αγώνα να κρατήσει ζωντανή την Ορθοδοξία στην Πόλη (με έπιασε ένας οίστρος αυτή τη στιγμή, αλλά θα το ξεπεράσω). Εκτιμώ ότι οφείλεται στις συνεχώς επιδεινούμενες σχέσεις της ελλαδικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το τελευταίο (στο οποίο έχω αναφερθεί, και οι επιμελείς αναγνώστες προφανώς το θυμούνται) αφορά τη δωρεά του κτήματος Προμπονά, η οποία διχάζει Αθήνα και Φανάρι και θα επιλυθεί στα δικαστήρια, όπως φαίνεται.

Ωραία, ας πούμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εξ αυτού του λόγου δεν βγήκε να υποδεχθεί τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Η κυβέρνηση τόσο πια έχει ταυτιστεί μαζί του, που δεν στέλνει έναν υπουργό επί της υποδοχής;

Παρότι προσωπικά… Παπα-χρήστος, δεν μπορώ να μην επισημάνω το άστοχο (ώς και απαράδεκτο) του πράγματος, που εκθέτει και την κυβέρνηση και την ελλαδική Εκκλησία… (δις).

Στην Ελλάδα παρακολουθούμε μερικές μόνο σκηνές από το «έπος Κοτζιά», αλλά ευτυχώς που υπάρχει και συγκάτοικος στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Γιώργος Κατρούγκαλος, και συντηρεί το όραμα της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής στην οποία, ως γνωστόν, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια μιμητική έφεση (έμπνευση Ανδρέα Αειμνήστου γαρ). Τον βρήκα χθες βράδυ ώρα Ελλάδος στην Αβάνα, την πρωτεύουσα της αιώνιας επανάστασης, προερχόμενο από περιοδεία σε Μεξικό και Κολομβία, όπου συνάντησε ομολόγους του υπουργούς Εξωτερικών.

Σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεών του, φυσικά, επισκέφθηκε τη Σάντα Κλάρα –εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα για την Κούβα. Υπενθυμίζω, για τους αδαείς περί την ιστορία της παγκόσμιας επανάστασης και του ηγέτη της Τσε Γκεβάρα, ότι η κατάληψη της πόλης αυτής στα τέλη Δεκεμβρίου 1958 από τις ένοπλες επαναστατικές δυνάμεις, υπό την καθοδήγηση του Τσε, σήμανε το τέλος του καθεστώτος του στρατηγού Μπατίστα. Δώδεκα ώρες μετά την κατάληψη της πόλης, ο Μπατίστα διέφυγε από την Κούβα και οι δυνάμεις του Φιντέλ Κάστρο επικράτησαν σε ολόκληρη τη χώρα, και έκτοτε –60 χρόνια τώρα –ο κουβανικός λαός ζει μέσα στην απόλυτη… ευδαιμονία.

Ο Κατρούγκαλος λοιπόν επισκέφθηκε το μνημείο που έχει στηθεί στην πόλη προς τιμήν του πορθητή της Τσε και φυσικά υπέγραψε, ως όφειλε, παρακινούμενος από τη φλογερή επαναστατική συνείδηση που τον διακατέχει, στο βιβλίο των επισκεπτών, με τη φράση-σήμα κατατεθέν όλων των επαναστατημένων της γης: hasta siempre. Ητοι, ώς την αιωνιότητα (αρχηγέ)!

Αντιλαμβάνομαι, χωρίς να το γνωρίζω, ότι είχε κατακλυσθεί από μια έντονη συγκίνηση. Φωτογραφίστηκε άλλωστε χωρίς γραβάτα και «ποσέ». Τι να λέμε τώρα. Φαινόταν ο άνθρωπος…

Τώρα που παρήλθε η εθνική επέτειος και ο μήνας έχει σήμερα 31, νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό για το τι θα θυμόμαστε από τη γιορτή αυτή. Τρία – τέσσερα πράγματα. Τα δύο είναι ενταγμένα απολύτως στο κλίμα του… στρατοκαυλισμού, το οποίο συνειδητά και με επιμονή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρεί να περάσει καθ’ άπασαν την επικράτειαν (που λέγανε παλιά, στις αρχές της δεκαετίας του ’70…).

Αναφέρομαι στη μεταφορά του «Αβέρωφ» στη Θεσσαλονίκη και σε αυτό το απίθανο που έγινε και πέρυσι και είπαμε άσ’ το να πάει στον διάολο, έγινε μία φορά, δεν θα επαναληφθεί, αλλά φευ επαναλήφθηκε –την πτήση του F-16 πάνω από την παρέλαση και τα μαθήματα… εθνικοπατριωτισμού από τον πιλότο του αεροπλάνου.

Δεν μπορώ να φανταστώ ευρωπαϊκή χώρα όπου ένας αξιωματικός να κάνει κάτι ανάλογο και δεν μπορώ να φανταστώ κάποια δημοκρατική χώρα όπου αξιωματικός να υπαγορεύει στην πολιτική ηγεσία και στον λαό ότι πρέπει να διατηρούμε υψηλό φρόνημα, οι Ελληνες!

Τα άλλα δύο είναι προφανώς το άθλιο επεισόδιο στη Σαντορίνη από τους χρυσαυγίτες για το αγόρι από την Αλβανία που έγινε σημαιοφόρος του σχολείου του και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, η αναγνώριση του τεράστιου έργου και της ανεκτίμητης προσφοράς στο Εθνος (το κανονικό, όχι την εφημερίδα, μην μπερδεύεστε) του υπουργού Εθνικής Αμυνας κ.κ. Παναγιώτη (Πάνου) Καμμένου. Κακόβουλοι σχολιαστές, όχι φυσικά εγώ, έσπευσαν να επισημάνουν ότι η αναγνώριση αυτή έγινε από το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Τους καταγγέλλω. Ολοι από κάπου ξεκινούν, επιτέλους! Του χρόνου μπορεί να είναι το Χάρβαρντ ή το Κέιμπριτζ. Και του παραχρόνου το Στάνφορντ. Δεν είναι θέμα. Σημασία έχει η «εξέχουσα προσωπικότητα»…

Δίνει τη μάχη για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, αλλά δεν αφήνει, καθόλου μάλιστα, τις υποχρεώσεις του στο Ευρωκοινοβούλιο. Αναφέρομαι στον Νίκο Ανδρουλάκη. Χθες το μεσημέρι και ενώ προετοιμαζόταν για το βραδινό ντιμπέιτ με τους ανθυποψηφίους του, μου τηλεφώνησε για να μου αναγγείλει μια εξόχως σημαντική εξέλιξη που αφορά τη χώρα και το Μεταναστευτικό. Εξέλιξη για την οποία αγωνίστηκε μαζί με άλλους έλληνες ευρωβουλευτές και σύσσωμη τη σοσιαλιστική ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών του Ευρωκοινοβουλίου λοιπόν ψήφισε Εκθεση η οποία αναθεωρεί τη συνθήκη του Δουβλίνου για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Σύμφωνα με την Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καταργείται το κριτήριο της πρώτης χώρας άφιξης που έριχνε το κύριο βάρος στις χώρες της περιφέρειας, και κυρίως την Ελλάδα και την Ιταλία. Και σύμφωνα με το οποίο, αν κάποιος πρόσφυγας συλλαμβανόταν σε κάποια χώρα της Ευρώπης χωρίς χαρτιά, επιστρεφόταν στη χώρα από την οποία εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ενωση –δηλαδή την Ελλάδα ή την Ιταλία. Τώρα επιλέγεται το κριτήριο του «γνήσιου δεσμού» με ένα κράτος-μέλος, όπως είναι η παρουσία οικογένειας, η προηγούμενη κατοικία και οι σπουδές του μετανάστη.

Αν δεν υπάρχει ένας γνήσιος δεσμός, τότε η κατανομή του αιτούντος γίνεται βάσει μιας κλείδας κατανομής. Οι χώρες πρώτης γραμμής είναι υπεύθυνες μόνο για την καταγραφή και τη διενέργεια των απαραίτητων ελέγχων ασφαλείας. Επιταχύνεται επίσης κατά πολύ η διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης, καθώς γίνεται σχεδόν αυτόματα.

Οσα κράτη-μέλη δεν ακολουθούν τους προκαθορισμένους κανόνες και δεν υποδέχονται πρόσφυγες διακινδυνεύουν τον περιορισμό της πρόσβασής τους σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα.

Μετά την εξέλιξη αυτή, η ευθύνη βαρύνει την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό Μουζάλα ώστε να επιτύχει ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα και στο Συμβούλιο των υπουργών Μετανάστευσης. Αν θα συνεχίσει βέβαια να υπάρχει υπουργός Μουζάλας, διότι συνεχώς στο «μέσα – έξω» από την κυβέρνηση είναι ο άνθρωπος…