Εντάξει, δεν είναι για να παίζει και σε λούπα. Για όσους όμως δεν διψούν για τηλεοπτικό αίμα, το ντιμπέιτ της Κεντροαριστεράς πέτυχε τουλάχιστον έναν στόχο. Εστω και διά των μονολόγων, υπηρέτησε έναν πολιτικό διάλογο που σε πολλά σημεία ήταν ουσιώδης και ένα πλαίσιο πολιτικού πολιτισμού που συνήθως είναι απών ακόμη και στις καλύτερες πολιτικές οικογένειες.
Δεν είναι απλό για έναν χώρο που ρίχνει τώρα κόλλα στους αρμούς του. Η Κεντροαριστερά είναι το παζλ που πρέπει να αποδείξει ότι τα κομμάτια του δεν είναι εντελώς αταίριαστα μεταξύ τους, ότι δεν είναι αδύνατον να ταιριάξουν όσο και αν τα πιέσει κανείς. Αν μη τι άλλο, οι κάμερες στο ντιμπέιτ αποτύπωσαν μια εικόνα σύνθεσης. Κι αυτό παρά τις αποκλίνουσες απόψεις αλλά και παρά τις ιδιαιτερότητες στο κατά τ’ άλλα κλασικό φορμά της ελληνικής τηλεμαχίας.
Στην ελληνική τυπολογία το φαβορί ζητά αυστηρούς κανόνες για να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο την πιθανότητα της γκάφας που μπορεί να αποβεί μοιραία. Το αουτσάιντερ πάλι δεν έχει να χάσει τίποτε. Και ζητά να θριαμβεύσει η τηλεοπτική δημοκρατία με έναν ανοικτό διάλογο χωρίς αντιτηλεοπτικούς περιορισμούς.
Αν είναι αλήθεια ότι το ντιμπέιτ της Κεντροαριστεράς είχε περισσότερους και πιο αυστηρούς κανόνες απ’ όσους μπορεί να καταναλώσει το τηλεοπτικό κοινό, είναι εξίσου αλήθεια ότι ο αριθμός των υποψηφίων, ανάμεσα στους οποίους κάποιοι είδαν φως και μπήκαν αναζητώντας τα δικά τους δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια σε ένα πιο ζωντανό μοντέλο. Κι από αυτήν την άποψη, μπορεί να μιλήσει κανείς για θαύμα. Για το θαύμα ενός πολύ ασφυκτικού πλαισίου, που όμως δεν θύμιζε σε τίποτε κηδεία.
