Το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα ήταν, ανέκαθεν, κορυφαίο ζήτημα για τους ιδεολόγους (αλλά και τους λυρικούς) της Αριστεράς. Σύμφωνα με τη μονοδιάστατη άποψή τους, διωγμένοι και κατατρεγμένοι από περιοχές με αυταρχικά κράτη, από επικράτειες φτώχειας ή από πολεμικές ζώνες, πρέπει a priori να αποκαθίστανται στον δυτικό κόσμο, επειδή η Δύση αφενός συγκριτικά ευημερεί, αφετέρου (κατά το επαναστατικό κλισέ) συνήθως ευθύνεται για τη φτώχεια, τον αυταρχισμό, την αποσταθεροποίηση ή τον πόλεμο.
Ο ΟΗΕ, ασφαλώς, δεν υιοθετεί τη γραμμική αυτή εξήγηση των πραγμάτων –αλλά ποιος είναι ο ΟΗΕ που θα πει στους επαναστάτες τι είναι το σωστό. Το κόμμα, άλλωστε, που εκπροσωπεί την επανάσταση στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ, διατεινόταν ότι οι «σαμαροβενιζέλοι» ήταν ανάλγητοι με «αναγκεμένους» ανθρώπους. Τον Μάρτιο του 2013, αντιπροσωπεία του κόμματος επισκέφτηκε το στρατόπεδο προσωρινής φιλοξενίας παράνομων μεταναστών και επέκρινε την τότε κυβέρνηση για τις συνθήκες υγιεινής που επικρατούσαν.
Αλλά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ (και οι ΑΝΕΛ) έγιναν κυβέρνηση, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν άρχισαν να περνούν καλύτερα. Κάτι χειρότερο. Μετατράπηκαν σε εργαλεία των πολιτικών της χώρας σε σχέση με τους εταίρους. Οι υπουργοί Καμμένος και Κοτζιάς, π.χ., την εποχή της «σκληρής» διαπραγμάτευσης του Βαρουφάκη, απειλούσαν τη Δύση ότι θα της έστελναν ριζοσπαστικά στοιχεία. Στην Ελλάδα, τα πλήθη προσφύγων και μεταναστών άρχισαν να συρρέουν στις πλατείες, ενώ η τότε υπεύθυνη υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου ισχυριζόταν πότε ότι λιάζονταν, πότε ότι εξαφανίζονταν. Υστερα, η χώρα πήρε ευρωπαϊκές επιδοτήσεις τις οποίες η κυβέρνηση (το κατήγγειλαν και οι 53+, προχθές, στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ) διοχέτευσε στις ΜΚΟ όπου εκχώρησε και τη σχετική αρμοδιότητα –εν τη ευρεία εννοία, συχνά (αλλά όχι πάντα), στα ρουσφέτια της. Και ο κυνισμός αντικατέστησε τις διακηρύξεις. Προσωπικώς, ακόμα με στοιχειώνουν δύο ρεπορτάζ: η επίσκεψη στο στρατόπεδο της Ειδομένης και το ρεπορτάζ από τη Μόρια της Λέσβου, που δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» στις 6/2/2017. Κρύο, απελπισία, βιασμοί, βία, ματαιωμένες ζωές, κλειστοί ορίζοντες.
Για όλα αυτά δεν έγινε τίποτα. Απλώς, η κυβέρνηση κρύβει την εικόνα (οι δημοσιογράφοι απαγορεύεται να μπαίνουν στα στρατόπεδα προσφύγων) και σερβίρει μια άλλη πραγματικότητα. Τα πράγματα απλώς χειροτερεύουν. Δικαίως, λοιπόν, βγήκε στη σέντρα (επιτέλους, και του ΣΥΡΙΖΑ) ο αρμόδιος υπουργός σήμερα, Γιάννης Μουζάλας, που έχει αναλάβει απλώς να μεταμφιέζει την ανικανότητα και τον κυβερνητικό κυνισμό στον χειρισμό ανθρώπων. Ώς πότε;
Τελευταία Νέα