«Τώρα θα αναρωτιέσαι για ποιον λόγο ήρθα. Ηρθα από μια παρόρμηση, ένα χρέος να σου ιστορήσω τον τρόπο του θανάτου μου, τον οποίο δεν ξέρεις και που πρέπει κάποια στιγμή εσύ ν’ αποφασίσεις, πώς θα χειριστείς την κατάσταση». Με αυτά τα λόγια ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης αρχίζει να ξεδιπλώνει τον μίτο του δραματικού και συγκινητικού του μονολόγου επί σκηνής. Ο γνωστός ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο πατέρας του Αμλετ» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, ενώ το κείμενο φέρει την υπογραφή του Μάνου Ελευθερίου. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο που συνέθεσε ο συγγραφέας, ώστε να αναμετρηθεί κατά κάποιον τρόπο με τον θάνατο και να κάνει τον απολογισμό μιας ζωής, επιχειρώντας να διεισδύσει στην ψυχή ενός μεγάλου δραματικού ήρωα. «Ο Ελευθερίου δανείζεται τη μάσκα του φάσματος του Σαίξπηρ για να πει τα μοτίβα του, τους δικούς του τόνους, μιας κι έχει μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Ο πατέρας του Αμλετ επιστρέφει επειδή χρωστά ένα γραμμάτιο, έφυγε ύπουλα δολοφονημένος από τον αδελφό του κι έρχεται για να ζητήσει δικαίωση από τον γιο του. Θέλει να εξομολογηθεί. Γιατί ο άνθρωπος που εξομολογείται αγιάζει, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας. Προσπαθεί να πει τι συμβαίνει για να έχει καθαρή τη συνείδησή του μετά» επισημαίνει ο Θοδωρής Γκόνης.

Το κείμενο είναι γεμάτο αυτοβιογραφικά στοιχεία, κομμάτια δανεισμένα από μυθιστορήματα αλλά και ποιήματα. Από τις γραμμές του περνούν αναφορές στον ελληνικό Εμφύλιο αλλά και οικουμενικές ιδέες. «Για μένα είναι μια επιστροφή στην ποίηση, μια βουτιά στα βαθιά νερά της ποίησης. Ενα ταξίδι με όχημα το κείμενο του Ελευθερίου που είναι υπέροχο με πολλά ερωτήματα, φουρτούνες, χαρές. Είναι πλήρες, πολύ γεμάτο και ενδιαφέρον», αναφέρει ο Χατζηπαναγιώτης. Μαζί του συμφωνεί και ο Γκόνης. «Ο Ελευθερίου διαλέγει το φανταστικό για να πει την νεοελληνική Ιστορία. Περνάει ακτινογραφικά και φωτογραφίζει με επιδεξιότητα και ταλέντο πολλά πρόσωπα».

Η αφήγηση του πρωταγωνιστή αντιστοιχεί σ’ ένα ταξίδι ανάμεσα στη συγκίνηση, το γέλιο, το δράμα και την προσωπική λύτρωση. Τα λόγια του πατέρα τού Αμλετ ανατρέπουν τις παγιωμένες μυθολογικές διαστάσεις του θανάτου και της μεταθανάτιας ζωής, καταλήγοντας να συνομιλούν με την ανθρώπινη επιθυμία. Γι’ αυτό και συχνά η επικίνδυνη αποστολή του Χατζηπαναγιώτη προϋποθέτει ακροβατικές ερμηνευτικές κινήσεις στο ημίφως του θεάτρου Θησείον. «Πρέπει να βρω τα δικά μου ερείσματα μέσα από το κείμενο. Ο ρόλος είναι το όχημα για να μιλήσουμε για τον εαυτό μου. Αν το καταφέρω σιγά σιγά τα στοιχεία του ρόλου να υπερισχύσουν των δικών μου, τότε υπάρχει ελπίδα να τον παίξω καλά», αναφέρει ο ηθοποιός.

Τελευταία Νέα