Η σπουδή με την οποία έσπευσε η κυβέρνηση να επιρρίψει στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα την ευθύνη για το χάος που προκλήθηκε από την έκδοση των ηλεκτρονικών καρτών δεν εκπλήσσει. Για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες στις ατελείωτες ουρές φταίει άλλος. Οπως κάποιος άλλος έφταιγε και φταίει για τα πάντα: από την αποτυχία της υπερήφανης διαπραγμάτευσης, την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και τη δαπανηρότατη καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης έως την τραγική αβελτηρία στην αντιμετώπιση της ρύπανσης του Σαρωνικού.
Είναι σαφές πως αυτή δεν είναι υπεύθυνη στάση για ένα κόμμα που αναλαμβάνει τις τύχες μιας χώρας. Η ανάληψη της εξουσίας, την οποία τόσο πολύ επιδίωξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, συνεπάγεται και την ανάληψη της ευθύνης για τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες του κρατικού μηχανισμού. Δεν νοείται μια κυβέρνηση να νίπτει τας χείρας της, να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους και να υποδεικνύει ενόχους κάθε φορά που οι σχεδιασμοί της αποδεικνύονται ανεπαρκείς ή τα αντανακλαστικά της εμφανίζονται από μειωμένα ώς ανύπαρκτα.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης προϋποθέτει πολιτικό θάρρος. Η κυβέρνηση φαίνεται να μην το διαθέτει. Αντίθετα, κρύβεται πίσω από δικαιολογίες που συχνά φτάνουν τα όρια της φαιδρότητας, όταν δεν διαστρεβλώνει την πραγματικότητα ή δεν επιτίθεται σε όσους την αποκαλύπτουν. Με αυτόν τον τρόπο χάνει ασφαλώς την αξιοπιστία της. Αλλά αν για τα κόμματα που τη συγκροτούν το κακό είναι μικρό, για τη χώρα το κόστος είναι μεγάλο.
