Βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη. Ζω τον σφυγμό κι αναπνέω τον αέρα μιας πόλης που δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση σε μια γιορταστική μέρα.
Οχι πως το περίμενα. Για να μην κάνω τον έξυπνο, δεν μου συμβαίνει συχνά να κυκλοφορώ στα ίδια μέρη με τον ISIS κι ούτε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα η παρέα.
Στη Νέα Υόρκη όμως δεν είναι πρώτη φορά που ρέει αίμα στους δρόμους.
Η επίθεση έγινε σχεδόν δίπλα στο μνημείο των Δίδυμων Πύργων –και προφανώς όχι επειδή ο τρομοκράτης έψαχνε τη Μετροπόλιταν Οπερα…
Αφήνω τις αστυνομικές λεπτομέρειες. Δεν θα παίξω τον Χάρι Χόλε στο Μανχάταν.
Ολα μαρτυρούν όμως πως πρόκειται για άλλη μια τρομοκρατική ενέργεια τύπου «διπλανής πόρτας». Μιας τρομοκρατίας που δεν χρειάζεται βόμβες ή εκρηκτικά, γιάφκες ή ιδιαίτερη οργάνωση, σχεδόν ούτε καν όπλα.
Παίρνει ο βλαμμένος ένα φορτηγό και πέφτει πάνω στον κόσμο.
Οπως στη Νίκαια. Στο Λονδίνο. Στη Στοκχόλμη. Στη Βαρκελώνη. Φωνάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος» –ο δικός του Θεός προφανώς…
Πώς αμύνεσαι σε αυτό; Πώς το προλαβαίνεις;
Κατόπιν εορτής αλλά πριν ακόμη μαθευτεί το γεγονός (και βρισκόμουν λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο δίπλα…) έβαλαν τις φωνές οι σειρήνες κι οι σφυρίχτρες.
Αστυνομικά, πυροσβεστικά, ασθενοφόρα, ένας κακόφωνος πανζουρλισμός. Ελικόπτερα. Αλλά και καμία ανησυχία.
Ο κόσμος συνέχισε να βολτάρει στη λιακάδα, να τρέχει στις δουλειές του ή να πηγαινοέρχεται αμέριμνα.
Οι μασκαράδες του Halloween δεν ακύρωσαν καν την καθιερωμένη παρέλαση στο Γκρίνουιτς Βίλατζ.
Οι εκκλήσεις των Αρχών για επαγρύπνηση και περιορισμό των μετακινήσεων διατυπώθηκαν μάλλον για τυπικούς λόγους.
Τις επόμενες μέρες ακολουθεί άλλωστε ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης.
Η πόλη που δέχτηκε επίθεση αντέδρασε χωρίς να αντιδράσει. Επιμένοντας στον ρυθμό της. Σχεδόν σαν να μην υπάρχει τίποτα ικανό να την ταράξει. Αλλη μια σκυλίσια μέρα, θα έλεγε ο Πατσίνο.
Ψυχραιμία; Αδιαφορία; Ρεαλισμός; Εγκατάλειψη;
Είναι άρνηση παραίτησης; Εκδήλωση άκαμπτου φρονήματος, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή;
Ή μήπως ενδόμυχη αποδοχή της κοινοτοπίας; Ενα τυχαίο αλλά συνηθισμένο γεγονός. Ενα πολύνεκρο δυστύχημα. Εως το επόμενο.
Που με κάνει να αναρωτιέμαι. Αν το κακό θεωρηθεί κοινοτοπία, αν από την τρομοκρατία αφαιρέσεις τον τρόμο κι αν την κάνεις μέρος μιας καθημερινότητας, ποιος κέρδισε;
Εκείνοι ή εμείς;
Είναι αλήθεια βεβαίως ότι ένα πλήγμα δεν έρχεται ποτέ μόνο του. Κι ως εκ τούτου οι δοκιμασίες της Νέας Υόρκης δεν έχουν τελειωμό.
Την Κυριακή, χτύπησε το Μανχάταν ο τυφώνας Σάντι. Την Τρίτη επιτέθηκε ο ISIS. Την Τετάρτη μιλούσε στο Πανεπιστήμιο ο Κατρούγκαλος για το Brexit.
Ελεος! Πώς να τα αντέξουν οι άνθρωποι όλα αυτά;
Τελευταία Νέα