Αναζήτηση
Μου είπαν ότι είχες πεθάνει και σε ξαναβρίσκω
στο καφενείο να παίζεις τάβλι με τους ζωντανούς
Κερδίζεις κιόλας φοράς και γραβάτα
Εσύ ποτέ δεν φορούσες γραβάτα
Ποτέ δεν κατέβαινες στην πλατεία…
Νάσος Βαγενάς, Θάνατος στα Εξάρχεια
Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνεται μεγάλη κινητικότητα στη [λεγόμενη] Κεντροαριστερά και στη [φημολογούμενη] Κεντροδεξιά.
Ολοι (λένε πως) διεκδικούν το Κέντρο [το Αριστερό Κέντρο οι μεν, το Δεξιό Κέντρο οι δε]. Το ερώτημα είναι αν το θέλουν για να συγκυβερνήσουν(centrisme) ή απλώς για να το καταληστεύσουν εκλογικά, για ν’ αρπάξουν τις ψήφους των «φιλήσυχων» πολιτών, ευελπιστώντας ότι θα πείσουν και τους «ανήσυχους».
Από την άλλη η Ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία παρά τη στρατηγική της αλλαγής της ζωής όλων των Ελλήνων [ιδίως των μη-προνομιούχων], ακολουθεί, ίσως λόγω της παρουσίας των ΑΝΕΛ, έναν οικονομικο-πολιτικό δρόμο ζινγκ-ζανγκ για να πετύχει τους στόχους της.
Τα κρίσιμα ζητήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τουλάχιστον τέσσερα:
1. Η Δημοκρατία είναι καθημερινή δράση και στάση του λαού και δεν αρκούν οι διακηρύξεις των πολιτικών. Είναι πολιτισμός των καθηκόντων [κι όχι των δικαιωμάτων] και προϋποθέτει αποδοχή της ηθικής του Μέτρου.
2. Στη Δημοκρατία δεν κυβερνάνε πάντοτε οι ίδιοι αλλά προβλέπονται συνεχείς εναλλαγές «κυβερνώντων – κυβερνώμενων».
3. Στις ημι-άμεσες και ημι-αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες η Αριστερά της κοινωνίας, της επιστήμης και της διανόησης, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο «να χάσει την ψυχή της» [ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη], έχει ανάγκη και από άλλους εταίρους για να κυβερνήσει.
Πού θα τους ψάξει άραγε;
Στους ουτοπιστές σοσιαλιστές, στους αυτο-διαχειριστές, στους κρατιστές, στους σοσιαλδημοκράτες;
Οσο πιο γρήγορα αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας, τόσο πιο εύκολη θα είναι η δεύτερη φάση της διακυβέρνησης.
4. Αν το ζητούμενο είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός της Αριστεράς, η αριστερή σοσιαλδημοκρατία [η οποία στο παρελθόν είχε χαρακτηριστεί «ρεφορμιστική»] κι αν απορρίπτεται από χέρι ο αριστερός κομμουνισμός [άλλωστε τον είχε «θάψει» ο Λένιν], ο δρόμος δεν θα είναι πλέον «τυφλός». Αν αντίθετα επικρατήσουν ορισμένοι που πιστεύουν ότι «η καθαρή Δημοκρατία» είναι οπορτουνιστική και πρέπει «να πέσει διά της βίας», τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρασυρθεί σε λάθος δρόμο και δύσκολα θα βρει συμμάχους. Εξίσου επικίνδυνος είναι ο σολιψισμός, ο υποκειμενικός ιδεαλισμός, ο οποίος στην πολιτική του έκφραση καταλήγει σε μία αυτοαναφορική και μονοδιάστατη πρόσληψη της Ιστορίας και προφανώς σ’ έναν απομονωτισμό.
Το παιχνίδι της δημοκρατικής ομαλότητας αφορά όλα τα κόμματα αλλά η ηγεμόνευση της σοσιαλιστικής Αριστεράς δεν παίζεται στη σέντρα, στο κέντρο. Είναι στα χέρια του ΠΘ και των αρχηγών των άλλων κεντροαριστερών κομμάτων. Ας μη χάσουν και αυτή την ευκαιρία.
ΥΓ. «Είσαι δεν είσαι ποιον να πιστέψω
Πόσο έχει αλλάξει η φωνή σου
Οι άλλοι δε μιλούν σε κοιτάζουν που παίζεις
Σε κοιτάζουν που ρίχνεις χαμογελώντας τα ζάρια
Κι όλο κερδίζεις κι όλο κερδίζεις
Μα εσύ ποτέ δεν κέρδιζες ήσουν πάντα ο χαμένος»
[Νάσος Βαγενάς]
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
