Σύγκρουση
Δεν συνηθίζω να υποδύομαι την Κασσάνδρα, και γενικώς δεν μου αρέσουν και αυτοί που γίνονται μάντεις κακών για να μπορούν στη συνέχεια να επιζητούν την αναγνώριση λέγοντας «τα ‘λεγα εγώ, δεν τα ‘λεγα;». Αλλά, αν επαληθευθούν οι προβλέψεις πολιτικού παράγοντα της χώρας, με γνώση ένθεν κακείθεν του πολιτικού συστήματος, αύριο στη Βουλή κατά την πολύπλαγκτη «Ωρα του Πρωθυπουργού» θα γίνει το «έλα να δεις και το έλα να ακούσεις».
«Φοβούμαι ότι θα πληγεί και πάλι σοβαρά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας» μου ανέφερε ο παράγων, κατά την πρωινή συνάντηση που είχα μαζί του χθες, και παράλληλα μου εξέφρασε τον ζωηρό του φόβο για τη ζοφερή επίπτωση που θα έχει η αυριανή συζήτηση στην ούτως ή άλλως απαξιωμένη εικόνα που έχουν οι πολίτες για την πολιτική εν συνόλω.
Υπενθυμίζω ότι κατά την αυριανή «Ωρα του Πρωθυπουργού» ο πρόεδρος Κυριάκος θα εγκαλέσει τον Πρωθυπουργό Τσίπρα για το κλίμα γενικευμένης ανομίας που επικρατεί στη χώρα, και θα αναφερθεί, υπό τύπον παραδειγμάτων, στις αθρόες απολύσεις εγκληματικών στοιχείων από τις φυλακές με τη χρήση διατάξεων του νόμου Παρασκευόπουλου, την ανεξέλεγκτη δράση του Ρουβίκωνα και «αλληλέγγυων» ομάδων, την κατάσταση στα Εξάρχεια και την έξαρση της τρομοκρατίας. Με τι θα απαντήσει στις κατηγορίες αυτές ο Πρωθυπουργός Τσίπρας; Αν είναι σωστή η πληροφόρησή μου, με αναφορές στο σκάνδαλο της Siemens, τις συνομιλίες που φέρεται ότι είχε με μέλη κάποιας εγκληματικής ομάδας ο γραμματέας της ΝουΔού Λεύτερης Αυγενάκης και με (τα γνωστά) στατιστικά στοιχεία για το πόσα θύματα είχαν υπάρξει από εγκληματικές ενέργειες επί κυβερνήσεως Σαμαρά, και πόσα (λιγότερα) επί των ημερών του.
Καμπανάκι
Κυβέρνηση – αξιωματική αντιπολίτευση σφάζονται στα μαρμαρένια αλώνια της επικοινωνίας, και (αναμένεται ότι) θα σφαχτούν ακόμη περισσότερο αύριο στη Βουλή, αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό της Κεντροαριστεράς, σφάζονται από μόνοι τους. Οπως φάνηκε και χθες, οι μετέχοντες στο απίθανο αυτό γαϊτανάκι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποθαρρύνουν και τους τελευταίους εναπομείναντες πασόκους, νυν και πρώην, της κατηγορίας «μόνο ΠΑΣΟΚ, τιποτ’ άλλο», ώστε να μην κάνουν τον κόπο να προσέλθουν στις κάλπες της επόμενης Κυριακής!
Φυσικά οποιοσδήποτε άλλος στη θέση των υποψηφίων θα κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια να προσέλθουν στην κάλπη όσο το δυνατόν περισσότεροι. Πλήθη ατελείωτα. Να γίνει η εκλογή γιορτή επανίδρυσης του δημοκρατικού Κέντρου. Αλλά αντί γι’ αυτό, εδώ δεν λένε να κοπάσουν οι μπηχτές, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, οι τρικλοποδιές και οι λασπομαχίες. Σπρώχνονται ποιος θα ρίξει περισσότερες.
Προφανώς δεν τους λέει τίποτε το γεγονός ότι το πρώτο debate των υποψήφιων αρχηγών συγκέντρωσε μόλις 2,4% – 3,6% τηλεθέαση, το οποίο σημαίνει ότι ο κόσμος δεν μπήκε καν στην περιέργεια να δει τι λένε αυτοί οι εννέα άνθρωποι που διεκδικούν την ηγεσία του δημοκρατικού Κέντρου.
Επένδυση αγνοείται
Στο μεταξύ, εγώ ο περίεργος, θυμήθηκα χθες ότι δεν έχουμε ακούσει τίποτε για επενδύσεις στην Ελλάδα της γαλλικής εταιρείας καλλυντικών L’ Oreal. Σταθείτε, δεν έφαγα καμία «φλασιά» που λένε και οι πιτσιρικάδες –εκ του αγγλικού όρου flash, τον οποίο εμείς στην εύανδρο Ηπειρο χρησιμοποιούμε κατά κόρον. Απλώς θυμήθηκα ότι σε εκείνο το περίεργο πρωθυπουργικό ταξίδι στο Παρίσι στις αρχές του έτους που διανύουμε (την Κυριακή 31 Ιανουαρίου συγκεκριμένα) ο πρόεδρος Αλέξης προκειμένου να εξηγήσει τα ανεξήγητα και εν πολλοίς ανείπωτα (με ποιους, γιατί κ.λπ.) είχε αναφέρει ότι μεταξύ άλλων συναντήθηκε και με τον CEO της L’ Oreal Ζαν Πολ Αγκόν, παρεπιδημούντα κατά τους θερινούς μήνες την υπέροχη Αντίπαρο.
Είχε ειπωθεί τότε ότι αντικείμενο της συνάντησης δεν ήταν ενδεχομένως κάτι «προβληματάκια» πολεοδομικής φύσεως που είχε (και έχει;) η κατοικία του κυρίου Αγκόν, αλλά επενδύσεις που θα «διαπράξει» στα μέρη μας ο γαλλικός κολοσσός.
Εμείς είχαμε υποδεχθεί με ενθουσιασμό αυτή την προοπτική (όπως και κάθε άλλη ανάλογη εξαγγελία άλλωστε), όμως οι μήνες πέρασαν και δεν είδαμε τίποτε που να υλοποιείται σχετικά. Τι είδαμε; Τη χθεσινή αναγγελία (εξού και το καμπανάκι που χτύπησε μέσα μου) ότι τη θέση της διευθύνοντος σύμβουλου της εταιρείας στην Ελλάδα, που έως τώρα κατείχε μία ελληνοκύπρια αδελφή μας, η κυρία Ερση Πυρισιή, καταλαμβάνει ένας κύριος Μεχντί Κουμπάν, Γαλλομαροκινός την καταγωγή.
«Μη χαθείς…»
Επειδή αναφέρθηκα στα «ανείπωτα» του ταξιδιού εκείνου, που όπως θα θυμούνται οι επιμελείς αναγνώστες της στήλης είχε ξεσηκώσει θύελλα ερωτηματικών (διότι ο πρόεδρος Αλέξης πλην των άλλων είχε συναντηθεί και με τον εν Παρισίοις διευθύνοντα σύμβουλο της Ροθτσάιλντ… Ναθανιέλ και κάτι άλλα, Ροθτσάιλντ), λέω να μεταφέρω εδώ το ρεφρέν από το ομώνυμο υπέροχο τραγούδι του Δημήτρη Ζερβουδάκη:
«Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί…
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα…
Γλυκιά μου, μη χαθείς…»
Τρολάρισμα
Τρελό τρολάρισμα από τους φίλους μου της λαφαζανικής Λαϊκής Ενότητας στους 53+ του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι διεκδικούν τον ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, τώρα που η πραγματικά αριστερή πτέρυγα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, μετά την αποχώρηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη από το κόμμα το καλοκαίρι του 2015.
Και μπορεί οι της ΛΑΕ να την πέφτουν και σε μας εδώ στα «ΝΕΑ» (δεν τους άρεσε ο τίτλος που βάλαμε για τη δήθεν… Oκτωβριανή Eπανάσταση των 53+), αλλά είναι τόσο καυστικό το κείμενο που «ανέβηκε» στο iskra.gr και αφορά τους 53+, που δεν αντέχω στον πειρασμό να μην το μεταφέρω αυτούσιο. Ιδού:
«Δεν έχει μεταλλαχθεί σε βάθος μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά η κυβέρνηση Τσίπρα αλλά βαθιά μετάλλαξη έχει υποστεί και η φερόμενη (τρομάρα της!) αντιπολίτευση εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι λεγόμενοι “53”!
Η μεγάλη αντίθεση των “53”, πέραν των όποιων σωστών παρατηρήσεων για την απαράδεκτη κυβερνητική στάση προς τους πρόσφυγες στα νησιά, δεν είναι απέναντι στα μνημόνια αυτά καθ’ εαυτά, αλλά στο γεγονός ότι δεν πρέπει να θεωρούμε ως “ιδιοκτησία” μας τα μνημόνια (!) και στην εφαρμογή τους θα πρέπει να ψάχνουμε για τις “αναγκαίες ρωγμές που θα αποδυναμώνουν τις αναγκαίες μνημονιακές δεσμεύσεις”!!!
Καταπίνουν οι κύριοι αυτοί την “κάμηλον” και στη συνέχεια θα “διυλίζουν τον κώνωπα” για να βγάλουν από την “μύγα ξύγκι”.
Ανάλογη με την κυβέρνηση δυστυχώς είναι και η ποιότητα της επονομαζόμενης “εσωκομματικής αντιπολίτευσης”.
Παρ’ τη μία και χτύπα την άλλη!»
Δακρύζω…
