Οπως κάθε επίθεση των ακραίων ισλαμιστών, έτσι κι αυτή είχε στόχο τον τρόπο ζωής μιας ανοικτής κοινωνίας. Κι όπως συμβαίνει έπειτα από κάθε επίθεση, τα θύματά της διακηρύσσουν ότι δεν θα φοβηθούν, ότι δεν θα κλειστούν στα σπίτια τους, ότι θα συνεχίσουν να ζουν τη ζωή που ζούσαν ελεύθερα. Και να που μετά την επίθεση στο Μανχάταν προστέθηκαν στα σύμβολα της ελευθερίας τα ποδήλατα και οι ποδηλατόδρομοι. Και όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζον Οθερς στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», δεν προστέθηκαν μόνο με την αφηρημένη έννοια που ενσαρκώνει το Αγαλμα της Ελευθερίας, αλλά και με την πρακτική. Ο πηδηλατόδρομος απελευθέρωσε τους χρήστες του από τον βραχνά της κίνησης στους αυτοκινητόδρομους. Τους έβγαλε από τα κλειστά γυμναστήρια. Και τους επέτρεψε να παρατηρήσουν σημεία της πόλης που τους ήταν άγνωστα έως τότε.
Τα ποδήλατα κυκλοφορούσαν και οι ποδηλατόδρομοι έμεναν ανοικτοί ακόμη κι όταν όλες οι οδικές αρτηρίες του Μανχάταν ήταν κλειστές –χάρις στο ποδήλατό του είχε μπορέσει ο Τζον Οθερς να φτάσει στο Γκράουντ Ζίρο και να κάνει το ρεπορτάζ του μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους. Εκείνος ο πάντα ανοικτός ποδηλατόδρομος που έπαιρνε όμως από το σπίτι του για να πάει στη δουλειά του, χθες έκλεισε. Ο ίδιος είχε περάσει λίγες ώρες νωρίτερα από το σημείο όπου σημειώθηκε η επίθεση –είχε την τύχη που δεν είχαν οι ποδηλάτες οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους.
Ο κλειστός ποδηλατόδρομος, γράφει ο Οθερς, δείχνει ότι δεν υπάρχει τρομοκρατικό χτύπημα χωρίς επιπτώσεις σε αυτόν τον τρόπο ζωής –κι αυτό ανεξάρτητα από τη διάρκειά τους. Γιατί ακόμη και αν ο ποδηλατόδρομος του Μανχάταν ανοίξει σε μερικές ημέρες, οι κάδοι στον υπόγειο του Λονδίνου εξαφανίστηκαν μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ΙRΑ που τους είχε χρησιμοποιεί για να τοποθετεί τις βόμβες του και 25 χρόνια μετά δεν έχουν εμφανιστεί. Στα αεροδρόμια, πάλι, τα μέτρα ασφαλείας και οι αυξημένοι έλεγχοι δεν είναι αιτία μόνο για να καθυστερούν οι πτήσεις, αλλά πολλές φορές και ταπείνωσης γι’ αυτούς που τα υφίστανται.
Ο Τζον Οθερς ελπίζει να μην αναθεωρήσουν οι Αρχές της πόλης τα σχέδιά τους για τη δημιουργία και άλλων ποδηλατόδρομων επειδή είναι αρκετά στενοί και απροστάτευτοι και επομένως αποτελούν ιδανικό στόχο για τους ακραίους αυτού του κόσμου. Αλλά όπως πολλοί άλλοι που ζουν τον τρόμο στην πόλη τους, λέει και κάτι ακόμη. Λέει ότι δεν θα αφήσει τον εαυτό του να ζήσει με τον φόβο της απειλής. Κι ότι οι συμπολίτες του στη Νέα Υόρκη πρέπει να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν έως σήμερα –ανάκατα και ζωηρά.
Οπως φαίνεται αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν. Ο Οθερς αναγκάστηκε να πάρει το μετρό αυτή τη φορά για να πάει στη δουλειά του. Και στριμώχτηκε με ένα πολύχρωμο πλήθος που συγκεντρωνόταν γύρω από το Γκρίνουιτς Βίλατζ για να γιορτάσει το Χάλογουιν.
