Από τη μια η παράδοση και ο ήχος της κρητικής καταγωγής του, από την άλλη η διάθεση για πειραματισμούς στο σύγχρονο μουσικό τοπίο, το οποίο δεν περνά και τις καλύτερες –δισκογραφικές –ημέρες. Από το σημείο αυτό ξεκίνησε ο Δημήτρης Παγωμένος τη δική του «Περιπλάνηση» –κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς αυτός είναι ο τίτλος του πρώτου άλμπουμ του. Οπως εξηγεί, υπονοείται μια περιπλάνηση στον χρόνο, στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, με τον εαυτό του και στην ίδια του τη ζωή, αλλά και σε μουσικά ερεθίσματα που δέχεται καθημερινά.
Ο ήχος σας συνδυάζει την παράδοση µε τα σύγχρονα ακούσµατα. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτόν τον συνδυασµό;
Ενας λόγος που η παράδοση συνεχίζει και μας ακολουθεί είναι ότι παράλληλα τρέφει και την εξέλιξη. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει το σύγχρονο χωρίς την παράδοση. Από κει και πέρα έχουμε την τύχη να είναι όλα αυτά τα στοιχεία του παρελθόντος στα χέρια μας για να μπορούμε να δημιουργούμε κάτι πιο «σύγχρονο», μιας και… παράδοση δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ξανά. Οφείλουμε όμως να τη σεβόμαστε ως τον μουσικό πρόγονο του κάθε τόπου. Μεγάλη συζήτηση αυτή.
Η δισκογραφία βρίσκεται σε περίεργη έως κακή κατάσταση. Γιατί να τυπώσει κάποιος τη δουλειά του;
Το να τυπώσει κάποιος τη δουλειά του πλέον δεν έχει το νόημα και τη δυναμική που είχε τα προηγούμενα χρόνια. Εχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος με τον οποίο διαδίδεται και ακούγεται η μουσική. Ολα γίνονται μέσα από μια κινητή συσκευή ή έναν υπολογιστή στην καλύτερη περίπτωση. Από την άλλη, το να εξαλείψουμε εντελώς το «χειροπιαστό» φαντάζει λίγο θλιβερό, όσα προνόμια κι αν μας παρέχει η τεχνολογία. Ας πούμε, το να ανοίξεις και να διαβάσεις τα περιεχόμενα ενός CD ή ακόμα περισσότερο ενός δίσκου βινυλίου ακούγοντας παράλληλα τη μουσική, είναι μια αίσθηση ίσως για τους πιο ρομαντικούς η οποία δεν αντικαθίσταται κυλώντας απλά το δάχτυλό μας πάνω σε μια οθόνη. Γενικά νομίζω ότι κάνει την όποια δουλειά πιο αληθινή.
Ποιο είναι το καλλιτεχνικό σας αίτηµα αυτούς τους δύσκολους καιρούς;
Οι καιροί μας όλο και δυσκολεύουν περισσότερο, αυτό λοιπόν που πραγματικά έχει ανάγκη να κάνει ένας μουσικός και γενικότερα ένας καλλιτέχνης είναι να ασχολείται με την τέχνη του. Ο χρόνος και γενικά μεγάλο μέρος της ενέργειάς μας απορροφώνται από πιο άμεσης προτεραιότητας πράγματα που συνήθως αφορούν τον βιοπορισμό. Ολα αυτά τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία σχέση με το κομμάτι της τέχνης του καθενός. Τι πιο ιδανικό λοιπόν από το να βρίσκει κάποιος τον χρόνο, τον χώρο και τον τρόπο να εκφράζει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του…
Ποια ήταν τα µουσικά σας πρότυπα και ακούσµατα;
Στον ελληνικό χώρο, πέρα από τους κλασικούς μεγάλους και αναλλοίωτους στον χρόνο, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Λοΐζος, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, θαυμάζω επίσης αρκετούς από τους σύγχρονους καλλιτέχνες που τολμούν ή τόλμησαν στην κάπως ιδιαίτερη αισθητική, είτε σε στίχο είτε σε μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Γιάννης Αγγελάκας, Σωκράτης Μάλαμας, Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκος Παπάζογλου, Ορφέας Περίδης. Εκτός των συνόρων μας, ενδεικτικά κάποιοι αγαπημένοι είναι οι Radiohead, Portishead, Mandrugada, Pink Floyd, Bob Dylan, Leonard Choen, David Bowie, Frank Sinatra, Joan Baez… Στα παραπάνω θέλω να προσθέσω όμως ακόμα αρκετή δόση blues, αλλά και κλασικής μουσικής.
