«Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να κάνουμε λίγο ησυχία για να ξεκινήσουμε με ευγένεια». Ισως να είναι η φράση – κλειδί του Γιάννη Αγγελάκα που θα ακουστεί σύντομα σε ένα αθηναϊκό θέατρο –περισσότερες πληροφορίες αναμένονται –και πιθανότατα στο θέατρο Απόλλων της Σύρου, στη σειρά των κοινών εμφανίσεων με τον σπουδαίο τσελίστα Νίκο Βελιώτη.
Την πρώτη γεύση την πήραμε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στη μουσική σκηνή Ιλιον, όπου οι δύο μουσικοί συναντήθηκαν για να θυμίσουν τη συνεργασία και τις κοινές συνισταμένες των προηγούμενων ετών. Η δημιουργική τους ανησυχία είχε εκφραστεί αρχικά μέσα από το CD του 2005 «Οι ανάσες των λύκων» αλλά και του 2007 «Πότε θα φτάσουμε εδώ». Η ευγένεια, λοιπόν, ήταν μοιρασμένη στα δύο, ισομερής και ισότιμη. Ο Γιάννης Αγγελάκας –που το όνομά του λειτούργησε ως πόλος έλξης αυτά τα δύο βράδια –κάθησε σε μια καρέκλα έχοντας μπροστά του το μικρόφωνο απ’ το οποίο κρατήθηκε πολλές στιγμές το βράδυ της Παρασκευής. Ο Νίκος Βελιώτης, όρθιος, έχοντας μπροστά του το τσέλο του (στικ) και τον υπολογιστή του μέσα στον οποίο έκρυβε τις άλλες μελωδικές συντεταγμένες του.
Το μουσικό ταξίδι τους ήταν καλοσχεδιασμένο από την αρχή. Πρώτο τραγούδι έβαλαν εκείνο με το οποίο έκαναν τη δισκογραφική τους σύσταση μέσα από τις «Ανάσες των λύκων», το «Κρίμα να μην είσαι εδώ», όπου μέσα από τις χορδές του Βελιώτη ξεπήδησε ο ρυθμός του πεντοζάλη. Λειτούργησε ως «ύμνος» σε μια νύχτα, όπου ο συγχρωτισμός των μουσικόφιλων που μετά βίας χώρεσαν στην αίθουσα έκανε τις ανάσες τους να ακούγονται. Η ατμόσφαιρα σμιλεύτηκε από όλους τους συντελεστές. Κάθε τραγούδι ξεδίπλωνε και ένα καινούργιο τοπίο ηχητικών χρωμάτων που θύμιζαν με έναν τρόπο ευγενικό (είναι η λέξη που χρειαζόμαστε πάντα) τους λόγους για να παραδοθεί κανείς σε ένα τέτοιο σύμπαν. Μια φωνή και ένα τσέλο που πότε έρχονταν από τα βάθη της κόλασης και πότε ανυψώνονταν στους ουρανούς. Με τέτοιους όρους είχε περιγράψει άλλωστε ο ίδιος ο Αγγελάκας –στο ντοκιμαντέρ «Ταξιδιάρα ψυχή» της Αγγελικής Αριστομενοπούλου –τη γνωριμία του με τον Νίκο Βελιώτη. «Εψαχνα έναν τελίστα από τον ουρανό και κάποιος μου είπε πως υπάρχει και είναι ο Νίκος».
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Η βραδιά ανήκε σαφώς στα τραγούδια της κοινής του δημιουργίας –«Οι ανάσες των λύκων» και «Πότε θα φτάσουμε εδώ». Δίπλα στα δικά τους τραγούδια όπως «Οι Ανάσες των λύκων» , «Οι παλιάτσοι», «Θα ‘ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα», «Ο κόσμος μου θυμίζει», «Η πλημμύρα», «Ποιος καίγεται απόψε» και η υπέροχη διασκευή του Μάνου Χατζιδάκι «Κάθε τρελό παιδί». Ολα πειραγμένα με όσο θόρυβο χρειάζεται, όπως είχαν προϊδεάσει και οι δυο δημιουργοί. Σε ένα λάιβ που φτιάχνει το σύμπαν του μέσα από λεπτές αποχρώσεις μπήκαν με τη δική τους σειρά το «Γκρράουνγκ» «Πότε θα φτάσουμε εδώ», «Μέσα στα άγρια δάση», «Μέσα στη θάλασσα», «Εβλεπα τη φωτιά που ερχόταν καταπάνω μου», «Οπως ξυπνούν οι εραστές», «Η σιωπή είναι θηρίο», «Ωκεανός». Το ξάφνιασμα όμως ήρθε μέσα από τον Μπάτη και το τραγούδι «Μηχανικός στη μηχανή» που ανασύρθηκε από την εσωτερική πατρίδα του Αγγελάκα και του Βελιώτη. Μια νέα ανάσα δόθηκε και στο τραγούδι «Ήρθε ο χειμώνας» του Άκη Πάνου που μάθαμε από τη Βίκυ Μοσχολιού αλλά ακούστηκε σαν να ήχησε πρωτη φορά από το παιξιμο του Νίκου Βελιώτη και τα χείλη του Γιάννη Αγγελάκα.
Εναν καινούργιο ηχητικό κόσμο πρότειναν και για τις «Ντρόγκες»: εισαγωγή που έβγαινε θαρρείς από πηγάδι και σιγά σιγά αναδυόταν. Το τέλος της βραδιάς έκλεισε με τον μυσταγωγικό τρόπο που της αρμοζε: με το ήσυχο και ατμοσφαιρικό «Θέλω να είμαι η μουσική». Και ακούστηκε σαν υπόσχεση ότι αυτά τα βράδια θα απολαύσουν σύντομα ξανά οι φαν του σε αθηναϊκό θέατρο, και όπως λένε πληροφορίες, και στο Απολλώνιο θέατρο της Σύρου.
