Αναζήτηση
Εχω μείνει speechless, που έλεγε η φίλη μου Ιοκάστη σε στιγμή μεγάλου παροξυσμού. Είδα τον Τσακαλώτο με τα μάτια μου, σε απευθείας σύνδεση με τον ναό της Δημοκρατίας να βάλλει κατά της αντιπολίτευσης ως εξής.
«Εχετε βάλει τόσο χαμηλά το πήχη» (έτσι ακριβώς ΤΟ πήχη, γιατί στο μυαλό του αγγλοθρεμμένου ο πήχης είναι ουδέτερο και άκλιτο, ο πήχη, του πήχη, οι πήχη, των πήχη) «ώστε και μια φυματική σαρανταποδαρούσα» (είναι γνωστό τοις πάσι τα ράντζα στο Σωτηρία είναι τίγκα στη σαρανταποδαρούσα) «με μηνίσκο στα 25 από τα σαράντα πόδια της» (στο ΚΑΤ δεκάδες στο γύψο) «φορτωμένη με τα ψώνια απ’ το LIDL» (όπα και η τοποθέτηση προϊόντος) «να μπορέσει να το πηδήξει» (το πήχη πάντα).
Ποιο μυαλό μπορεί να σκεφτεί, όχι να το εκφέρει μόνο να διανοηθεί, ένα τέτοιο τερατούργημα; Εχουμε ακούσει κι έχουμε δει τα τέρατα σ’ αυτό το πολυπαθές μέγαρο αλλά τέτοιο λεκτικό γιγανταιώρημα… πρεμιέρα είχε χθες. Μα τι στόμα είναι αυτό; Τι στόμα εντομοκτόνο;
Αν και η σαρανταποδαρούσα δεν είναι ακριβώς έντομο, είναι αρθρόποδο, και πιο συγκεκριμένα «γένος σαρκοφάγων Μυριάποδων που ανήκουν στην οικογένεια Σκολοπενδρίδες και στην ομοταξία Χειλόποδα» όπως πολύ σωστά γκουγκλάρισα. Οπως και να ‘ναι όμως την θέλει την απεντόμωσή του. Και μιλάμε ότι όλο αυτό το τερατούργημα, εκστομίστηκε από τον υπουργό Οικονομικών.
Ο οποίος βέβαια είναι συγχρόνως και στην εσωκομματική αντιπολίτευση των 53.
Και αμφισβητεί την οικονομική πολιτική, και τη διαχειρίζεται. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυνόμο. Δύο σ’ ένα. Προσφορά. Στις δύο ιδιότητες η μία δώρο.
Κατά τ’ άλλα (γιατί υπάρχουν πολλά, όπως έλεγε η γιαγιά μου «Εχω κι άλλα στη σεντούκα πιο χειρότερ’ από τούτα»), απολαύσαμε χιλιάδες ουρές για ένα ρημάδι ηλεκτρονικό εισιτήριο. Ο δε αρμόδιος, ο Θεός να τον κάνει, κύριος Σπίρτζης βγήκε στα κανάλια, κλαψομούρης όπως πάντα και τα ‘ριξε στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αλλά του ‘ρθε από κει μια διάψευση ξανάστροφη κι έβγαλε μαντίλι να σκουπίσει άλλο ένα δάκρυ. Επίσης εχθές ανακάλυψαν με ειλικρινή έκπληξη ότι μπορεί να θέλει κάποιος ένα εισιτήριο κι αμέσως με την ταχύτητα που διακρίνει το κυβερνών κόμμα το βάλανε μπροστά και κύριος οίδε πότε θα το λειτουργήσουν. Διότι μέχρι τώρα για να πας Ομόνοια – Σύνταγμα έπρεπε να βγάλεις, ούτε ένα ούτε δύο, αλλά εφτά (7) εισιτήρια. Τέτοια κουβαρνταλίκια.
Στην απέναντι όχθη, όπως βγαίνεις απ’ το καράβι στρίβεις λίγο Κεντροαριστερά, και να σου απ’ τη μια η Φώφη ζωντανή διαφήμιση κομμωτηρίου, κι απ’ την άλλη ο κύριος Καμίνης με τα μάτια που δεν καταδέχονται να σε κοιτάξουν με την καμία, «αργοσβήνουν μόνοι δίχως μια συντροφιά μαυρομάτα». Αθάνατος Τσιτσάνης.
Στη Νέα Δημοκρατία πάλι πέρα απ την κυρία Παπακώστα που εξεδιώχθη κλωτσηδόν, και πολύ το φχαριστήθηκα (έχω κι εγώ τις προκαταλήψεις μου, άνθρωπος είμαι), μια αμηχανία βλέπω ή με γελούν τα μάτια μου;
Η κυρία Σπυράκη, την οποία και πολύ εκτιμούσα ως δημοσιογράφο, με το που πάτησε το πόδι στο Μοσχάτο (κατ’ άλλους Μοσχάτο Ντ Αστυ), τι απήντησε στα κρυανάλατα νον πέιπερς του Μαξίμου τύπου «Πετάει, πετάει ο Τσίπρας»;
«Τι πίνετε και δεν μας δίνετε».
Εξαιρετική πολιτική αντιπαράθεση. Και εις κατώτερα.
