Προσδοκούσα την προεκλογική περίοδο για την εκλογή επικεφαλής του νέου προοδευτικού φορέα κάπως διαφορετική. Με κινήσεις που θα τάραζαν τα νερά από την πρώτη στιγμή. Με συμφωνία για ηλεκτρονική ψηφοφορία που θα ήταν ένα ισχυρό πολιτικό σήμα προοδευτισμού στην πράξη. Στη συνέχεια, ζωηρή αλλά πολιτισμένη αντιπαράθεση για το πρόγραμμα και τον χαρακτήρα που θέλει να δώσει ο καθένας στον νέο φορέα. Για την ταυτότητα και τις πολιτικές θέσεις του. Αντ’ αυτών κυριάρχησαν τα ερωτήματα για τις μετεκλογικές συνεργασίες και τις διαδικασίες μετάβασης από τα σημερινά κόμματα στο νέο. Η πολιτική πρόταση πήγε στην άκρη.

Η πρώτη κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν να καταθέσει 21 πολύ συγκεκριμένες θέσεις για αλλαγές, στην οικονομία, στην παιδεία, στο κράτος, στην αντιμετώπιση της ανεργίας και στη συνέχεια ολοκληρωμένο σχέδιο για τη δομή και τον χαρακτήρα του νέου κόμματος. Ανέμενα ότι και οι υπόλοιποι υποψήφιοι θα έκαναν το ίδιο. Δυστυχώς δεν έγινε. Ακούσαμε γενικόλογες διακηρύξεις και κλισέ του παρελθόντος, αλλά όχι καινοτόμες προτάσεις.

Ο προοδευτισμός δεν είναι μια ταμπέλα στην πολιτική μαρκίζα. Είναι περιεχόμενο και απαντά στα προτάγματα κάθε εποχής. Στις αρχές του 20ού αιώνα τα προτάγματα για την Ελλάδα ήταν η οικονομική ανόρθωση, ο θεσμικός εκσυγχρονισμός και η επέκταση των συνόρων. Μετά τον πόλεμο ήταν η ανοικοδόμηση και το κλείσιμο των πληγών του Εμφυλίου. Μετά την πτώση της δικτατορίας ήταν ο εκδημοκρατισμός, η επίλυση του πολιτειακού, η στενότερη σύνδεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, η εθνική συμφιλίωση.

Σήμερα το πρόταγμα για τις προοδευτικές δυνάμεις είναι να οδηγήσουν τη χώρα στη μεταμνημονιακή εποχή συγχρονίζοντας τα βήματά της με τον υπόλοιπο κόσμο και με την κοινωνία όρθια. Για τον δρόμο αυτόν δεν υπάρχει έτοιμο manual. Οι λύσεις δεν μπορούν να αναζητηθούν στις επεξεργασίες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που συρρικνώνεται παντού αδυνατώντας να δώσει απαντήσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ο κύκλος «εκπαίδευση, δουλειά, σύνταξη» όπως τον ξέραμε δεν υφίσταται. Η εκπαίδευση είναι διαρκής, ο χαρακτήρας της εργασίας εντελώς διαφορετικός από εκείνον της βιομηχανικής εποχής, τα ασφαλιστικά συστήματα που σχεδιάστηκαν με προδιαγραφές των δημογραφικών προβλέψεων της δεκαετίας του ’60 αναθεωρούνται. Παντού συζητούν για τις ανατροπές που φέρνουν η ρομποτική, η τεχνητή ευφυΐα, η βιοτεχνολογία, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός. Τη στιγμή που οι νεοσταλινικοί και παλαιοκομματικοί που κυβερνούν, στρέφουν ξανά τη συζήτηση στον Εμφύλιο, οι κοινωνίες προετοιμάζονται για ένα μέλλον που είναι ήδη εδώ.

Το νέο κόμμα θα έχει τύχη μόνο αν μπορεί να απαντήσει στα παραπάνω προβλήματα. Αυτό που δεν έγινε στην προεκλογική περίοδο είναι το καθήκον που επιφορτίζεται ο νέος αρχηγός. Το στοίχημά του δεν είναι η εξισορρόπηση μεταξύ κομμάτων, ομάδων και παραγόντων, αλλά η δημιουργία ενός πολυτασικού κόμματος που θα έχει στο επίκεντρο τα σύγχρονα προβλήματα και θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μια νέα εποχή ανόδου σε όλα τα επίπεδα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης αυτά τα ζητήματα προτάσσει.

Ο Δημήτρης Τσιόδρας είναι δημοσιογράφος, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Ποταμιού

Τελευταία Νέα