Είναι ψεύτης ο Πρωθυπουργός; Το ερώτημα προκύπτει αμέσως από τη συζήτηση, χθες, στη Βουλή, στην Ωρα του Πρωθυπουργού, στη διάρκεια των αγορεύσεων των πολιτικών αρχηγών με αφορμή ερώτηση για την έξαρση της εγκληματικότητας που υπέβαλε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Στο παρελθόν έχει παραδεχτεί ότι έχει αυταπατηθεί. Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου ομολόγησε το παροιμιώδες: «Είπαμε ψέματα, αλλά δεν κλέψαμε κιόλας» (το «εμείς δεν κλέψαμε» συμπληρωμένο με τη φράση «τα δικά μας χέρια είναι καθαρά», όπως θυμάστε, χρησιμοποιούνται ως μόνιμα «επιχειρήματα» από τη Χρυσή Αυγή).
Ομως, στην πραγματικότητα, ο έλληνας Πρωθυπουργός μας έχει φλομώσει στα ψέματα. Ο άνθρωπος που μετέφρασε το τρίτο Μνημόνιο το οποίο ο ίδιος υπέγραψε ως συμβόλαιο εξόντωσης της μεσαίας τάξης, της ραχοκοκαλιάς της ελληνικής παραγωγικής οικονομίας, ήταν εκείνος που θα έσκιζε κάθε Μνημόνιο. Που θα θέσπιζε σεισάχθεια σε όσους χρωστούν στις τράπεζες. Που θα έδιωχνε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Που στήριζε τα κινήματα «δεν πληρώνω» στα διόδια και στις αστικές συγκοινωνίες. Που υποσχόταν ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. Που έταζε κατώτερο μισθό 751 ευρώ. Που αγωνίστηκε για ένα «περήφανο Οχι» στο δημοψήφισμα, για να το μετατρέψει έντρομος σε «περήφανο Ναι». Τι να πρωτοαπαριθμήσεις;
Ο άνθρωπος αυτός αρνείται ότι είναι ψεύτης. Μπορεί και να το πιστεύει. Μπορεί να θεωρεί ότι τα ψέματα είναι θεμιτά εργαλεία για την κατάκτηση της εξουσίας. Κατά έναν τρόπο η χρήση ψεμάτων δεν τον κάνει ψεύτη, αυτόν, έναν λενινιστή. Είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα: η εξουσία.
Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο, αυτή τη στιγμή είναι πώς θα τη διατηρήσει. Εχοντας απολέσει οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα (ούτε ο διχασμός, ούτε η ψευδορητορική της σύγκρουσης με τους χθεσινούς εχθρούς του, τους οποίους σήμερα λείχει –όρα Τραμπ -, ούτε οι ελεημοσύνες σε όσους ο ίδιος κατάντησε αναξιοπαθούντες, ούτε τα πελατειακά δίκτυα αρκούν να τον στηρίξουν από την κατάρρευση), επέλεξε να ανακινήσει τη συκοφαντία των πολιτικών αντιπάλων του.
Η αλήθεια είναι ότι η συκοφαντία δεν είναι πρωτοφανές εργαλείο του κυβερνητικού στρατοπέδου. Εως σήμερα, όμως, συκοφαντούνται όσοι ασκούν δημόσια κριτική –από γερμανοτσολιάδες έως διαπλεκόμενοι, από όργανα συμφερόντων ώς πουλημένοι και φασίστες, αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι συνήθεις για την αντιμετώπιση κριτικών φωνών, ιδίως στον χώρο του Τύπου. Χθες, στη Βουλή, όμως, ο Πρωθυπουργός υιοθέτησε δημοσιεύματα για να πλήξει την αντιπολίτευση στο πεδίο της ηθικής συγκρότησης της σημερινής ηγεσίας της. Το έχει κάνει και στο παρελθόν, αλλά χθες ήταν εξαιρετικά βίαιος στη χρήση τους.
Είναι ο Αυγενάκης ένοχος έκνομης δραστηριότητας; Αν ερευνηθεί από την Αστυνομία και αν καταδικαστεί στα δικαστήρια, θα μπορούσαμε να το πούμε –και αν τον καλύψει και τότε η ηγεσία του κόμματός του θα υπάρχει πρόβλημα. Αυτά είναι στοιχειώδη. Τα υπόλοιπα είναι λάσπη –και ο Πρωθυπουργός, ηγέτης μιας παράταξης που επικαλούνταν το τεκμήριο αθωότητας ακόμα και του Κουφοντίνα, χθες είχε άφθονη και την πετούσε όπου μπορούσε. Προβλέπω ότι έχει πολλά αποθέματα για να τα χρησιμοποιήσει ώς τις εκλογές.
Τελευταία Νέα