Πριν από λίγες εβδομάδες, ένα επεισόδιο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ήρθε να προστεθεί στο δελτίο δράσης των ομάδων που αλωνίζουν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα προσπαθώντας να επιβάλουν με βία τη δική τους εκδοχή περί δικαίου και να τιμωρήσουν όσους δεν συμμορφώνονται με την εξουσία του φόβου. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι της ΑΣΟΕΕ. Που, αφού αποφάσισε να ακυρώσει προγραμματισμένη εκδήλωση περί εθελοντισμού της AIESEC (της, διεθνώς, μεγαλύτερης ανεξάρτητης μη κερδοσκοπικής και μη κομματικής ένωσης που διοικείται από φοιτητές), τραμπούκισε, ασκώντας του σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία, έναν εκ των ομιλητών της εκδήλωσης. Το «θύμα» πρόκειται για ΑμεΑ. Θέλοντας να αποφύγει την ηρωοποίηση, δεν δημοσιοποίησε την ταυτότητά του αν και το θέμα πήρε διαστάσεις. Το έκανε όμως το ΑΣΑ με δημοσίευμα σε σάιτ, λίγες μέρες αργότερα.

Η χρήση των εισαγωγικών στη λέξη «θύμα» είναι αναγκαία γιατί ο Δημήτρης Κοντοπίδης (περί αυτού πρόκειται) σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θύμα. Και όχι μόνο για το κείμενο-απάντηση στην ανακοίνωση της ΑΣΑ, με τίτλο «Δεν φοβάμαι», το οποίο καταλήγει: «Ο φόβος δεν συνάδει με το σύνολο της προσωπικής μου διαδρομής και προσωπικότητας ή τις αξίες που πρεσβεύω». Οντως, στον αγώνα που από παιδί χρειάστηκε να δώσει για να κερδίζει μία μία τις ημέρες της ζωής του, ο φόβος βγήκε από τη μέση πολύ νωρίς.

Πάσχει από κυστική ίνωση, το πιο διαδεδομένο στη λευκή φυλή κληρονομικό νόσημα που έχει ως συνέπεια την προοδευτική καταστροφή του ιστού διαφόρων οργάνων, κυρίως του πνεύμονα, και την τελική ανεπάρκειά τους με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του προσδόκιμου ζωής. Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ φτάνει λίγο πριν από τα 40 χρόνια. Στην Ελλάδα είναι πολύ λιγότερο. Ο Δημήτρης, πριν από λίγες μέρες, γιόρτασε τα 35α του γενέθλια. Τίποτα στην εμφάνισή του δεν προδίδει ότι πρόκειται περί ΑμεΑ. Είναι ένας νέος, όμορφος άνδρας που δεν ξεχωρίζει από τους συνομηλίκους του. Η λειτουργία των πνευμόνων του όμως περιορίζεται στο 27% (αναπνευστική ανεπάρκεια τελευταίου σταδίου) που σημαίνει αναπηρία 80%. Η νόσος διαγνώστηκε όταν ήταν οκτώ ετών. Ηδη αργά όπως έχει πει ο ίδιος, αφού όσο πιο νωρίς ξεκινήσει κάποιος τη θεραπεία τόσο περισσότερα κερδίζει. Αλλά πολύ νωρίς για να καταλάβει ένα παιδί τι σημαίνει ζωή με τόσο σύντομη ημερομηνία λήξης. Στο Γυμνάσιο πια, άρχισε να ρωτά τους γιατρούς για την πορεία της ασθένειάς του. Στην αρχή του απαντούσαν με μισόλογα. Οταν όμως ήρθε αντιμέτωπος με την πιθανότητα να «φύγει» μέχρι τα 20 του, η πρώτη του αντίδραση, μέσα από τη συνειδητοποίηση της ματαιότητας, ήταν η άρνηση. Για ποιον λόγο να ξυπνάει το πρωί, να δουλέψει, να σπουδάσει;

Στα 17 του έχασε τον πατέρα του (στη μητέρα του αναφέρεται με θαυμασμό όχι για ό,τι έκανε για εκείνον αλλά γι’ αυτό που είναι η ίδια). Και στα 20, όταν οι γιατροί τού είπαν ότι ο οργανισμός του είχε αναπτύξει ανθεκτικότητα στα φάρμακα και δεν υπήρχαν, τότε, άλλες θεραπείες, έκανε την επανάστασή του. Χτύπησε ένα τατουάζ με τη φράση The end is near και έπεσε με τα μούτρα στη ζωή, θέλοντας να τα ζήσει όλα. Σπουδές, ταξίδια, νύχτα. Τα καλοκαίρια δούλευε στη Μύκονο, από το μεσημέρι σε μπιτς μπαρ και σερί το βράδυ σε κλαμπ. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας όμως, ξεπερνούσε απωθημένα. Εξάλλου ο οργανισμός του δεν άντεχε περισσότερο αυτόν τον τρόπο ζωής.

Από την αρχή της κρίσης, το 2010, συνειδητοποίησε την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα μας ως προς την περίθαλψη των ασθενών με την πάθησή του, που έκαναν ακόμη χειρότερη οι περικοπές και οι συγχωνεύσεις. Είχε χάσει πολλούς φίλους, «συνασθενείς» που μεγάλωσαν μαζί και έτσι αποφάσισε να επαναστατήσει δημιουργικά. Αρχισε να συμμετέχει ενεργά στις δράσεις του Πανελλήνιου Συλλόγου Κυστικής Ινωσης, του οποίου σήμερα είναι πρόεδρος και διευθυντής (εθελοντής). Στην ουσία έκανε ένα restart και την οργάνωσε με τέτοιον τρόπο ώστε τα τελευταία χρόνια έγιναν όσα δεν είχαν γίνει επί δεκαετίες. Σήμερα έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν τον σκοπό ενώ, εν τω μεταξύ, έχει σπουδάσει Γραφιστική στα ΤΕΙ και έναν χρόνο στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Ισπανία για να καταλήξει στην Αρχιτεκτονική Αθηνών.

Το 2012, με αφορμή μια εκπομπή των «Πρωταγωνιστών», ήρθε σε επαφή με τον Σταύρο Θεοδωράκη και όταν δημιουργήθηκε Το Ποτάμι ανέλαβε τον Τομέα Αναπηρίας και Χρονίων Παθήσεων, ενώ ήταν και υποψήφιος ευρωβουλευτής στις εκλογές του 2014. Διαπιστώνοντας ωστόσο ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας «… αποτραβήχτηκα», όπως λέει, «ένα σκαλί πίσω, εκεί όπου ήμουν πρωτίστως, στην κοινωνία των ενεργών πολιτών και επικεντρώθηκα στην ενδυνάμωση των ΑμεΑ που γνώριζα καλύτερα».

Στον Δημήτρη, του οποίου ο μικρότερος αδελφός είναι επίσης ΑμεΑ, δεν αρέσει να αναφέρεται στην πάθησή του προσωποκεντρικά. «Είμαι ένας από τους πολλούς ασθενείς με κυστική ίνωση» λέει. Ο στόχος του είναι να αναδείξει ότι οι άνθρωποι με χρόνιες παθήσεις, αυτοί οι «αόρατοι ασθενείς», έχουν ικανότητες, μπορούν να καινοτομήσουν και να επιχειρήσουν. Ετσι, το 2016 ίδρυσε τη Humane, μία κοινωνική startup που έχει ήδη αρκετές διακρίσεις και στην οποία συνδυάζονται διάφορες επιστήμες στην υπηρεσία και ενδυνάμωση αυτών ακριβώς των ανθρώπων. Αυτήν την εποχή ετοιμάζεται για την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κυστικής Ινωσης (17-24 Νοεμβρίου) που φέτος έχεις ως πρεσβευτή τον ολυμπιονίκη Σπύρο Γιαννιώτη. Και σύνθημα, αυτό που για τον Δημήτρη Κοντοπίδη έχει γίνει μότο ζωής: Breath unlimited, life unlimited. Με άλλα λόγια, ανάσα και ζωή χωρίς περιορισμούς.

Τελευταία Νέα