«Ο Μαρξισμός δεν είναι τσιτάτα, είναι εργαλείο για να καταλάβουμε τον κόσμο». Ο αφορισμός ανήκει στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον μοιραζόταν με το κοινό μιας βιβλιοπαρουσίασης το 2013. Αν έχει μια αξία η συγκεκριμένη τσιπρική τοποθέτηση από το παρελθόν, είναι γιατί επιβεβαιώνει αυτό που υποψιάζονται όλοι αυτή την εβδομάδα, χάρη στην παραδοχή του Γιώργου Χουλιαράκη πως η κυβέρνηση υπερφορολογεί συνειδητά τη μεσαία τάξη. Οτι, δηλαδή, στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να αναλύουν τον 21ο αιώνα με τα εργαλεία του 20ού. Εξού και προσπαθούν να εφαρμόσουν τη μαρξιστική ρήση περί πάλης των τάξεων στη φορολογική τους πολιτική. Ή, για να το πούμε πιο ωμά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταξικές εμμονές.
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, τις προάλλες, –όταν από κοινοβουλευτικού βήματος έλεγε πως η φορολογική επιβάρυνση του προϋπολογισμού του 2017 και του 2018 «είναι μεγάλη για τους έντιμους και συνεπείς φορολογουμένους, για τη μεσαία τάξη, είναι μεγάλη για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτό ήταν μία συνειδητή επιλογή για να βοηθήσουμε τα πιο αδύναμα οικονομικά κοινωνικά στρώματα» –ήταν απλά το τελευταίο κρούσμα. Τελευταίο γιατί οφείλει να αναγνωρίσει κανείς ότι το κόμμα δεν έχει κρύψει ποτέ αυτές του τις εμμονές. Ενα σύντομο φλας μπακ σε όσα κατά καιρούς έχουν δηλώσει στελέχη του, με αφορμή όχι μόνο αμιγώς οικονομικά ζητήματα, είναι ενδεικτικό.
Μια μέρα αργότερα, ο πολιτικός προϊστάμενος του Χουλιαράκη, Ευκλείδης Τσακαλώτος, στην ουσία τάχθηκε στο πλευρό του. Μπορεί ο υπουργός Οικονομικών να παραδέχθηκε στην αρχή ότι «δεν είναι βέλτιστη λύση η υπερφορολόγηση και μετά το μοίρασμα». Ωστόσο, μετά, ο άνθρωπος που έχει επιπλήξει τον Θανάση Παφίλη του ΚΚΕ, στη Βουλή, επειδή μια ομιλία του δεν ήταν «αρκετά μαρξιστική και ταξική», πρόσθεσε, «συμφωνώ με αυτά που είπε ο κ. Χουλιαράκης». Γιατί κατά τα τσακαλωτικά λεγόμενα «είχαμε και έχουμε απόλυτη προτεραιότητα την ανθρωπιστική κρίση».
Κι επειδή το κόμμα στηρίζει την κυβέρνηση, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Γκιόλας βγήκε την ίδια μέρα, την Πέμπτη, στα ερτζιανά προκειμένου να ενημερώσει τους ακροατές πως δεν ήταν δα και φοβερό το συριζαϊκό πλήγμα στη μεσαία τάξη. «Ο υπουργός δεν είπε ακριβώς να καταστρέψουμε, είπε να αντλήσουμε κάποια κεφάλαια από πλεονάσματα της μεσαίας τάξης», ανέφερε, «θεωρώ ότι δεν επλήγη τόσο φοβερά η μεσαία τάξη. Υπάρχουν κάποιες κατηγορίες που έχουν πληγεί, όμως χωρίς να κρατήσει αυτό για πάντα, πρέπει να αντλήσουμε κάποια κεφάλαια. Δυστυχώς πρέπει να διαλέξουμε». Προφανώς, δίλημμα δεν υπήρξε. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις κάνουν τέτοιου είδους επιλογές πάντα εύκολες, αφού είναι «αριστεροί προσηλωμένοι δημοκράτες». Και κοιτάνε να έχουνε, όπως συμπλήρωσε, «κοινωνικά κριτήρια».
Παρά, δηλαδή, τις διαβεβαιώσεις ενός άλλου συριζαίου υπουργού, στις αρχές της εβδομάδας, του Χρήστου Σπίρτζη, ότι η θεσμοθέτηση ενός ΚΟΚ με ταξικά πρόστιμα δεν πρόκειται για «δογματισμό ακραίων κομμουνιστικών δυνάμεων», αλλά για σκανδιναβικό μοντέλο, η συριζαϊκή καθήλωση στην «αλήθεια» του κόκκινου δόγματος γίνεται συχνά εμφανής. Το έχουν, άλλωστε, παραδεχθεί και τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του επικεφαλής της κυβέρνησης και αρχηγού του κόμματος. Τον Ιούλιο, σε μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας δήλωνε στο κομματικό του ακροατήριο «το όραμά μας δεν είναι ουδέτερο. Φέρει πρόσημο. Πρόσημο πολιτικό, πρόσημο κοινωνικό, πρόσημο ταξικό και ιδεολογικό». Μικρή ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια; Το αριστερό όραμα ξεδιπλωνόταν στο κυριλέ Μέγαρο Μουσικής.
«Τα βάρη στους… μενουμευρωπαίους». Ενίοτε, βέβαια, η εν λόγω γραμμή εκφράζεται πιο χοντροκομμένα. Οπως, για παράδειγμα τον Μάιο του 2016, όταν ο Γιώργος Κυρίτσης, νέος τότε βουλευτής, αρθρογράφησε στο κομματικό έντυπο της Κουμουνδούρου για να εξηγήσει το σχέδιο της ταξικής πολιτικής της κυβέρνησης. «Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου» έγραφε, «ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της ΝΔ και όχι των απελπισμένων σπιν του: “Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων”» υποστήριξε. Για να καταλήξει πως «γι’ αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλίσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει».
Σχεδόν αμέσως έσπευσε να τον υπερασπιστεί η συντρόφισσα Εύη Καρακώστα, υποστηρίζοντας στα τηλεπαράθυρα ότι «η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης έχει ταξικό πρόσημο». Κι εκείνος σε άλλη τηλε-εμφάνιση ανταπέδωσε, δηλώνοντας πως «φυσικά» συμφωνεί «με τη δήλωση της κυρίας Καρακώστα ότι η πολιτική μας έχει ταξικό πρόσημο. Κάποιος πρέπει “να πληρώσει τη νύφη”, τα προηγούμενα χρόνια την πλήρωναν οι φτωχοί».
Με άλλα λόγια, ή μάλλον με πολλά συριζαϊκά λόγια, αποδεικνύεται πως ισχύει τελικά η απάντηση ενός άγγλου ποιητή, που έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως ο στιχοπλόκος των Νόμων του Καλαμποκιού, στο ερώτημα «τι είναι ένας κομμουνιστής;». «Είναι» έλεγε «αυτός που κάνει εκκλήσεις για ίση κατανομή άνισων κερδών».
