Ακουσα γκρίνιες και παράπονα για τη συζήτηση της Παρασκευής στη Βουλή. Διαφωνώ. Τη βρήκα χρήσιμη και διαφωτιστική.
Χρήσιμη επειδή πιστοποίησε κάτι προφανές. Οτι δηλαδή η κυβέρνηση θα πάει στις εκλογές χωρίς δισταγμούς, ενδοιασμούς κι αβροφροσύνες.
Θα τα παίξει όλα για όλα. Με κάθε μέσο και μέθοδο.
Με τον φανατισμό του απελπισμένου. Και την απελπισία του φανατικού.
Διαφωτιστική επειδή ανέδειξε την ώσμωση ανάμεσα σε έναν δημοσιογραφικό υπόκοσμο υποδίκων και καταδίκων, έναν παρακρατικό μηχανισμό και μια πολιτική παράταξη.
Οχι πως δεν το ξέραμε. Με ονόματα και διευθύνσεις. Διότι η μέθοδος είναι δοκιμασμένη αλλά ελάχιστα πρωτότυπη.
Λίστα Λαγκάρντ, δάνεια ΜΜΕ και κομμάτων, διαπλοκή, Siemens, πόθεν έσχες, Ερρίκος Ντυνάν…
Τα ίδια και τα ίδια ανακυκλώνονται με την ίδια εμμονή, μονοτονία, ασυνειδησία και μάλλον ακρισία.
Να υπενθυμίσω ίσως ότι για πρώτη φορά μετά το 1974 ένας πρωθυπουργός χρησιμοποίησε το βήμα της Βουλής για να επιτεθεί στη σύζυγο του αντιπάλου του.
Ολα αυτά όμως τα ξέραμε και τα περιμέναμε.
Μόνο αφελείς μπορούσαν να υποθέτουν ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αιφνιδίως εκπολιτίστηκαν και θα πάνε σε εκλογές με άλλο ρεπερτόριο από το συνηθισμένο.
Οι άλλοι όμως; Τι πρέπει να περιμένουμε από εκείνους;
Η αμηχανία της ΝΔ υποδηλώνει ότι δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την αναμέτρηση κάθε φορά που η αλητεία ανεβαίνει έναν τόνο.
Δεν ξέρει; Δεν θέλει; Δεν μπορεί; Θα το αναλύσουν οι ψυχολόγοι του μέλλοντος.
Για να επιστρέψουμε στο παρόν όμως, ο Μητσοτάκης έχει δύο καθαρές επιλογές.
Είτε να σηκώσει το γάντι.
Να μπει δηλαδή σε αυτή τη σύγκρουση κι ας μην είναι δικό του γήπεδο. Να μην αποφύγει τον καβγά, να τους κρεμάσει στα μανταλάκια με καταγγελίες, να τους πλακώσει στα δικαστήρια κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Είτε να μην το σηκώσει.
Να αποτραβηχτεί δηλαδή σε μια στάση αποτροπιασμού για την ατζέντα και τις μεθόδους της κυβέρνησης.
Η πρώτη επιλογή δεν καταλαβαίνει από μισόλογα. Θα ματώσουν όλοι, θα λασπώσουν όλοι, ακόμη και ο νικητής. Αλλά όποιος νικήσει θα δείξει ότι δεν μασάει.
Η δεύτερη είναι μια στάση δημοκρατικής αξιοπρέπειας, αλλά με μοναδικό έπαθλο την αξιοπρέπεια. Στους άλλους θα κάνει τη μούρη κρέας.
Ούτως Ή άλλως, δεν νομίζω ότι μετέχουν στον ίδιο πολιτικό πολιτισμό κι ούτε παίζουν μαζί μπάσκετ στο κολέγιο.
Με άλλα λόγια, όπως κι αν επιλέξει ο Μητσοτάκης να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση θα έχει κόστος.
Το ερώτημα είναι ποια επιλογή θα έχει μεγαλύτερο κόστος για τους άλλους. Και πώς ο ίδιος θα μπορέσει να υποστηρίξει την επιλογή του.
Το βέβαιο είναι ότι η αμηχανία δεν αποτελεί επιλογή.
Τελευταία Νέα