Ο Σίσυφος εκπροσωπεί τη στείρα επανάληψη. Στην περίπτωση της ελληνικής πολιτικής ζωής εκπροσωπεί την επανάληψη του κακού εαυτού της, που δεν οδηγεί πουθενά. Κάτι τέτοιο κατάλαβαν οι νοήμονες πολίτες από τη συζήτηση στη Βουλή περί καταπολέμησης της βίας σε όλες της τις εκφάνσεις και παραλλαγές, από τους μπαχαλάκηδες μέχρι τους αδίστακτους δολοφόνους. Φαινόμενο μιας κοινωνίας που στον καιρό της κρίσης εθίζεται σε όλα.

Η συζήτηση στη Βουλή ξεστράτισε ως συνήθως σε μια άγονη κι αγοραία αντιπαράθεση μεταξύ Τσίπρα – Μητσοτάκη. Το έργο είναι γνωστό και μόνιμο. Θα επαναλαμβάνεται δε όλο και πιο συχνά μέχρι τις εκλογές, ως κακέκτυπο άλλων εποχών. Προφανώς κρίνεται ότι εκλογικά συμφέρει και τους δύο πρωταγωνιστές. Προκαλεί το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού (κόβει εισιτήρια!), αλλά κυρίως αποσπά τους πολίτες από τα πραγματικά τους προβλήματα, τέλος αφήνει στη σκιά τα μικρότερα κόμματα που από την ύπαρξή τους οι «μεγάλοι» θα προτιμούσαν την απορρόφησή τους!

Ο Σίσυφος στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν είναι άλλος από τον «περιούσιο» λαό χωρίς περιουσία! Πάσχισε τόσα χρόνια, κάτι έφτιαξε που τώρα βλέπει να εξανεμίζεται. Επιπλέον τον κατηγορούν γιατί κάποτε ορθοπόδησε και είδε Θεού πρόσωπο. Του δημιουργούν ενοχές, τον εξισώνουν με τον κλέφτη, με απώτερο σκοπό να τον φοβίσουν, να τον ελέγξουν. Και τα καταφέρνουν. Οι «αριστεροί» υπουργοί της δεξιάς οικονομίας δηλώνουν ευθαρσώς ότι αφαιρούν πόρους από τους πλούσιους αστούς των 1.400 ευρώ για να τους μεταφέρουν στους πιο αδύναμους. Ενα πρωί θα ξυπνήσουν όλοι αδύναμοι, σε μια ισοπεδωμένη κοινωνία με λίγους εξαιρετικά πλούσιους και πολλούς πολύ φτωχούς. Τότε θα είναι αργά, όλα θα γίνονται δεκτά αδιαμαρτύρητα. Συμβαίνει ήδη.

Το αδιέξοδο βαθαίνει και τα μέτρα οδηγούν σε μια μόνιμη κατάσταση που δεν είναι άλλη από την πολυδιαφημισμένη Νέα Κατάσταση Πραγμάτων! Εδώ και αλλού.

Δεν υπάρχει χειρότερο για μια χώρα, ο λαός της να είναι απογοητευμένος, αδρανής, άνεργος και ανέστιος, κατάλληλος μόνο για κάποια απασχόληση με πενιχρά εισοδήματα στο όριο της επιβίωσης. Αυτή η χώρα κι αυτός ο λαός δεν μπορεί να πάει μακριά, υπάρχει για να υπάρχει, του αφαιρούνται η αισιοδοξία και η φιλοδοξία, προϋποθέσεις δημιουργικότητας. Η διαφορά φαίνεται από τους όλο και περισσότερους ξενιτεμένους νέους, που στέκονται στα πόδια τους ή και διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Οι πολιτικοί ταγοί έχουν πάψει να είναι ταγοί χρόνια τώρα. Είναι πολιτικοί διεκπεραιωτές. Σε αυτό διαγκωνίζονται. Τις συνέπειες τις βλέπουμε και κυρίως τις ζούμε.

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα