Απειλή από τον αέρα

Οσοι υποστηρίζουν ότι ο Ολυμπιακός τους πρώτους μήνες της φετινής περιόδου θέλγει με την απόδοσή του, κοροϊδεύουν πρώτιστα τον εαυτό τους. Γιατί ούτε αυτοματισμούς βλέπουμε, ούτε κάποιο ξεκάθαρο σχέδιο που μόλις τώρα αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που σε κάνει να χαμογελάς: η εξέλιξη των κεντρικών αμυντικών που από τη μία ήταν αχίλλειος πτέρνα, αλλά τώρα δείχνουν έτοιμοι να κερδίζουν παιχνίδια με προσωπικά γκολ. Οντως, μια ομάδα που δυσκολεύεται οργανωμένα να βρει λύσεις και οι κεντρικοί επιθετικοί της στερούνται ρυθμού, είναι θετικό να παίρνει γκολ από τα ψηλά παιδιά με τα βαριά κορμιά. Πρόχειρα μπορούμε να θυμηθούμε το γκολ του Νικολάου στο Καμπ Νου. Του Μποτία με τον Πλατανιά και του Σισέ με τον ίδιο αντίπαλο. Ο ισπανός στόπερ έβρισκε και τα προηγούμενα χρόνια δίχτυα, ενώ ο νεαρός γάλλος μπακ πείθει ότι το δυνατό του σημείο είναι οι προωθήσεις του. Οξύμωρο θα έλεγε κάποιος, γιατί ο αμυντικός πρώτιστα πρέπει να στέκεται καλά στα μετόπισθεν. Ουδεμία αντίρρηση. Αν και στις ισχυρές ομάδες, τις μεγάλες που διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων και φτιάχνουν συνεχώς φάσεις κερδίζοντας κόρνερ ή φάουλ, τα γκολ μοιάζουν με το κερασάκι στην τούρτα των προσπαθειών τους και ανεβάζουν αυτόματα το κασέ τους.

Εχει κερδίσει τους παίκτες του και για έναν ακόμη λόγο: είναι ειλικρινής και ανοιχτός απέναντί τους. Μάλιστα, δεν διστάζει να «τσαλακωθεί», όπως συνέβη χθες όταν ζήτησε συγγνώμη ενώπιόν τους για την αποβολή στα τελευταία λεπτά του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ασχέτως αν μέσα του πιστεύει ότι όλα οφείλονταν σε παρανόηση.