Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία –όπως και οι τοίχοι άλλωστε. Υπ’ αυτή την έννοια δεν μου προξένησε κατάπληξη το γεγονός ότι και ο φερόμενος ως μεσάζων στην περίεργη από κάθε άποψη υπόθεση της πώλησης στη Σαουδική Αραβία βλημάτων εκ των αποθεμάτων του ελληνικού Στρατού έχει τη δική του. Ο κύριος Βασίλης, Βασιλάκης για τους φίλους του, Παπαδόπουλος δεν είναι ένα άγνωστο πρόσωπο –αντιθέτως. Τον γνωρίζουν και στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη πολύ καλύτερα.
Τα όσα θα γράψω εν συνεχεία συνθέτουν ένα παζλ, το οποίο οφείλεται σε ψηφίδες συλλεγείσες από ρεπορτάζ σε διάφορες πηγές, οι οποίες, οφείλω να ομολογήσω, δεν φάνηκε να πέφτουν και από τα σύννεφα για την τροπή που έλαβε η υπόθεση αυτή. Πιθανολογώ, διότι γνωρίζουν άριστα τους πρωταγωνιστές της, και δεν εννοώ βεβαίως τον «ανυπάκουο» έως και «απείθαρχο» ταξίαρχο, υπεύθυνο των συμβάσεων εξοπλισμών του υπουργείου Αμυνας, ο οποίος κινδύνευσε μέχρι και σύλληψη να υποστεί. Εννοώ τους υπολοίπους.
Εγώ τώρα θα αναφερθώ στον άγνωστο εις εμέ κύριο Παπαδόπουλο, όπως τον σκιαγράφησαν οι πηγές μου. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, «αγωνιστή της ζωής» θα τον ονόμαζα, τον οποίο μοίρα κακή τον οδήγησε σε οικονομικά προβλήματα και αναγκάστηκε να εκπατρισθεί, αναζητώντας την τύχη του στη Σαουδική Αραβία.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που εκπατριζόταν. Η πρώτη ήταν όταν το ελληνικό Δημόσιο του αφαίρεσε την άδεια λειτουργίας μιας μονάδας παραγωγής φυσιγγίων όλων των τύπων (για την Αστυνομία και τους κυνηγούς) που είχε δημιουργήσει στις Μάντρες Κιλκίς. Οι λόγοι της αφαίρεσης δεν μου έγιναν απολύτως σαφείς, αλλά ορισμένοι τούς συνέδεσαν με μια παρτίδα σφαιρών που προμήθευσε στην ΕΛ.ΑΣ. προς 10ετίας, η οποία κρίθηκε ακατάλληλη για επιχειρησιακή χρήση, και η ευθύνη αποδόθηκε στον προμηθευτή.
Ο Παπαδόπουλος αναγκάστηκε να μεταφέρει τη μονάδα στα Σκόπια, όμως ούτε και εκεί ευδοκίμησε επιχειρηματικά, και κατόπιν αυτού τα μάζεψε και πήγε στη Σαουδική Αραβία, δημιουργώντας εκεί μια αντίστοιχη μονάδα.
Το πώς αναμείχθηκε στη γνωστή υπόθεση με την πώληση των βλημάτων στη Σαουδική Αραβία δεν είναι απολύτως φανερό –ίσως γίνει από όσα θα αναφέρω εν συνεχεία…

Κουμπαριές

Ο άνθρωπος αυτός κατάγεται από τη Ρωσία, από μια περιοχή που ονομάζεται Ροστόφ –ναι, ναι, πρόκειται για την περιοχή που ανέδειξε τον ιδανικό, επί ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επενδυτή, κύριο Ιβάν Σαββίδη. Είναι άγνωστοι μεταξύ τους; Καθόλου! Πολύ γνωστοί. Κουμπάροι, συγκεκριμένα. Και με ισχυρούς δεσμούς, το πάλαι (πλην της κουμπαριάς). Ο πατήρ Παπαδόπουλος, υποστηρίζει ο σχετικός μύθος που διατρέχει τη συμπρωτεύουσα, διοικούσε τον καιρό της αδάμαστης (και αδαμάντινου ήθους) Σοβιετίας το εργοστάσιο τσιγάρων του Ροστόφ, την περίοδο που προσωπάρχης ήταν ο κύριος Ιβάν Σαββίδης. Οταν μετά την περεστρόικα αποχώρησε από τη θέση του για να έρθει οικογενειακώς στην Ελλάδα, με τον Βασιλάκη μαζί, τη διαχείριση του εργοστασίου ανέλαβε ο κύριος Ιβάν –και έκτοτε μεγαλούργησε.
Αλλά δεν σταματάει εκεί η «ευεργεσία» της οικογένειας Παπαδόπουλου στο ίνδαλμα του (μ)παοκτσίδικου λαού, όχι: ο υιός Παπαδόπουλος, ο Βασιλάκης που λέγαμε, είναι αυτός που έπεισε, λέγεται, τον κύριο Ιβάν να αναλάβει τον Δικέφαλο του Βορρά. Και τον ανέλαβε, αλλά ο κύριος Βασιλάκης Παπαδόπουλος κυκλοφορεί έκτοτε με ένα τραύμα στην καρδιά εξαιτίας της αχαριστίας του ευεργετηθέντος.
Η σχέση που κάποτε τους ένωνε, τώρα δεν υπάρχει. Φίλος μου εκ Θεσσαλονίκης, και φίλος του, μου μετέφερε ότι «δεν θέλει να τον ξέρει». Αλήθεια; Ψέματα; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω…
Συμπληρώθηκε ο φάκελος;
Ευκαιρίας δοθείσης, οφείλω να αναφέρω ότι στο περιθώριο της αναδιάρθρωσης του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ (ανέλαβε πρόεδρος ένας κύριος Αρης Ξενόφος) η αποχωρήσασα πρόεδρος κυρία Λίλα Τσιτσογιαννοπούλου ανέφερε –κατά τον απολογισμό της –ότι στη διάρκεια της θητείας της ολοκληρώθηκε μεταξύ άλλων και η πώληση του 67% του λιμανιού της Θεσσαλονίκης αντί του ποσού των 231,9 εκατ. ευρώ.
Επειδή πρόκειται για τη γνωστή υπόθεση της κοινοπραξίας Terminal Links, Deutsche Invest Equity Partners GmbH και Dimera του κ. Σαββίδη, η οποία έως πολύ πρόσφατα δεν είχε υποβάλει πλήρη φάκελο για την ολοκλήρωση της εξαγοράς (ήταν «σχεδόν άδειος», όπως έγραψα), συνάγω ότι από του δημοσιεύματός μου στις 24 του μηνός Οκτωβρίου ο φάκελος συμπληρώθηκε από τους επενδυτές, τα έγγραφα που προσκομίστηκαν, ελέγχθηκαν, εξετάστηκαν και το ΤΑΙΠΕΔ άναψε το πράσινο φως για την ολοκλήρωση της επένδυσης.
Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε διαφορετικό, γιατί αν φανταστώ οτιδήποτε από αυτά που φαντάζομαι, κάποιος θα έχει πρόβλημα…

Ο πονηρός

Είχα υπογραμμίσει προ ημερών την πρωτοβουλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Συμπαράταξης Ανδρέα Λοβέρδου, να απαιτήσει από τον υπουργό Δικαιοσύνης Κοντονή τη διαβίβαση στη Βουλή στοιχείων που αφορούν τη δραστηριότητα κατά του Τύπου δικομανών κυβερνητικών στελεχών, με στόχο τη φίμωσή του. Και είχα τονίσει ότι κάτι ανάλογο είχε ζητήσει και ο αρμόδιος τομεάρχης της ΝουΔού Νικ. Παναγιωτόπουλος, αλλά δεν είχε λάβει απάντηση.
Ε, λοιπόν, έλαβε. Αλλά δεν είναι απάντηση. Διότι ο πονηρός υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής, αντί να ζητήσει από τις υπηρεσίες να του συγκεντρώσουν τα σχετικά στοιχεία από τα οποία θα αναδεικνυόταν ο… πρωταθλητής υπουργός, ο οποίος εκβιάζει μέσω μηνύσεων και αγωγών τον Τύπο και τους ανθρώπους του, απέστειλε ερώτημα στην… Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα!
Η Αρχή απάντησε –και σωστά, κατά τη γνώμη μου –ότι δεν έχει αρμοδιότητα, διότι οι αποφάσεις των ποινικών δικαστηρίων δίνονται σε οιονδήποτε άλλο πλην των διαδίκων μόνο με απόφαση των προέδρων των δικαστηρίων που εκδικάζουν τις υποθέσεις. Για δε τις αγωγές, η Αρχή ανέφερε στην απάντησή της ότι αυτές δεν περιλαμβάνονται σε κάποιο αρχείο, και άρα τι να γνωμοδοτήσει.
Ε, με βάση αυτή την απάντηση, που ουσιαστικά δεν λέει τίποτε πέρα από τα αυτονόητα, ο δικηγόρος Ζακύνθου υπουργός δηλώνει ότι αδυνατεί να παράσχει τα στοιχεία που του ζήτησε ο βουλευτής. Ωραίος…

Αδιάβαστος

Πλην εκείνων των πολιτικών που έχουν ιδρύσει βιομηχανίες παραγωγής μηνύσεων και αγωγών, υπάρχει και ο υπουργός μια κατηγορία μόνος του, Πολάκης. Το αγλάισμα αυτό της πολιτικής ζωής της χώρας, σε μια ανεπανάληπτη επίδειξη πολιτικού ήθους και ύφους, τα οποία είναι διάχυτα σε κάθε εμφάνισή του, συνέστησε χθες στον Αδωνη (Γεωργιάδη) να αυτοκτονήσει, διότι η εφημερίδα «Handelsblatt» σε μια ανταπόκρισή της από την Αθήνα έγραφε την Κυριακή ότι ο Τσακαλώτος στο προσεχές Eurogroup θα περάσει μια ήσυχη μέρα (και θα σκοτώνει την ώρα του, προσθέτω εγώ, με τη φυματική σαρανταποδαρούσα –τι είπε ο άνθρωπος!).
Αλλά ο νυν και αεί διδάσκων ήθος υπουργός-πρότυπο δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει τη συνέχεια του άρθρου. Θα καταλάβαινε ότι μάλλον τζάμπα έδινε «συμβουλές» στον Αδωνη. Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα:
«Εάν ο Τσίπρας καταφέρει να κλείσει το τρέχον πρόγραμμα όπως είναι προγραμματισμένο τον Αύγουστο του 2018, αυτό θα ήταν μια σημαντική πολιτική επιτυχία. Την υπόσχεσή του όμως να απελευθερώσει τη χώρα του από την επιτήρηση των διεθνών πιστωτών δεν μπορεί να την τηρήσει. Μετά τα τρία προγράμματα βοήθειας, το 80% του ελληνικού χρέους βρίσκεται στα χέρια διεθνών πιστωτών. Η αποπληρωμή αυτών των δανείων εκτείνεται μέχρι το 2059».
Ο δύστυχος, τυφλωμένος από το μίσος, ούτε τα στοιχειώδη δεν κάνει…

Τελευταία Νέα